அம்மான்
“ஏதாச்சும் வேறே புதுச் சேதி காதிலே விழுக் திச்சா? ... ராத்திரி கேள்விப்பட்ட தாக்கல் மெய் தான?...’ என்று இரண்டு கேள்விகளைக் கேட்டாள் பொன்னம்மா. உதித்த விளுக்கள் உர்திக் கமலத்தில் தீயை வளர்த்தன; செக்தழலின் கொடுமை அவருடைய முகத்திரையில் இன்னல் விளைவித்தது; துயரம் விழிகளிடை கண்ணிராக உருவெடுக்கத் தொடங்கியது. பிரமன் ஆடாமல் அசையாமல் கின்றன்; அவிழ்ந்த தலை முண்டாசை உதறித் தோளில் வீசக்கூடக் கருத் திழந்து போனுன் அவன்; ஆனால், நெடு மூச்சு மட்டும் பிரிந்தது. அவனேயும் அறியாமல் நிகழ்ந்த கடப்பு இது. ‘மச்சான்!...” என்று மீண்டும் உரிமைக் குரலேச்சொடுக்கினுள் உரிமை கொண்டவள். அவளுக்குத் தெரிந்த வகையில் நீள் மூச்சு வெளி வந்தது. அது எண்ணமிட்டது: ‘கருப்பண்ணசாமி கேத்திக்கு ராத்திரி எங்க வீட்டுக்காரர் கேள்விப்பட்ட சேதி பொய்யாக இருக்கவேனும் ; எங்க மனசிலே பாலை வார்க்கிற கல்ல புதுச்சங்கதி ஏதாச்சும் மச்சான் காதிலே விழுந்திருக்க வேணும் ! - -
‘பொன்னம்மா! கீழத்தெரு கண்ணுச்சாமி அம்ப லத்துக்கு கான் எழுதிக்கொடுத்திருக்கிற ஆயிரத்
