ராஜம் கிருஷ்ணன் 143 உழைப்பாற்றலை மிகுதிப்படுத்துவதால் வளமை மேம்படும் என்ற நியதி காணாமற் போய் நெடுங்காலமாகிறது. உழைப்பைக் கொடுக்காத பெருங்கூட்டத்துக்கு, சோறு, துணி, கல்வி, நோய்த் தடுப்புடன் சுகாதாரம் எல்லாம் வழங்க வேண்டும். அதற்கு ஆதாரமான நிதி - வரவு - செலவு என்று ஒவ்வோர் ஆண்டும் திட்டம் போடப்படுகிறது. மக்களுடைய வரிப்பணம் வரவு - இது பல்வேறு வகை வரிகளால் அரசுக்குக் கிடைக்கிறது. நிலவரி, சொத்துவரி, மின்சாரக் கட்டணங்கள் என்றெல்லாம் அரசு தங்கள் முதலீடுகள் போல் வரவு ஈட்டும் துறைகள் உண்டு. ஆனால், மருத்துவ - பொதுசுகாதாரம், கல்வி ஆகிய துறைகள் செலவிட்டாக வேண்டும். ஆனால், மின்கட்டண ஏமாற்று சொத்துவரி ஏமாற்றுதல் என்று ஒவ்வொரு பிரிவிலும் அரசுக்குரிய வரவினங் கள் வரவில்லை என்றால், தகராறுதான். ஒரு இல்லத்தரசி எப்படி வருமானத்துக்கும் செலவுக்கும் ஈடுகட்டலாம்; எதிர்காலத்துக்குச் சேமிக்கலாம்; திடீர் செலவுகளைச் சமாளிக்க எதில் சிக்கனம் செய்யலாம் என்று திட்டமிடுவது போன்றது தான் நாட்டுக்கான திட்டங்களும் பொருளாதார நிர்வாகங்களும். நாம் குடியரசான முதல் நிதிநிலை அறிக்கையில் 1 950 - 51 இல், 405கோடி ரூபாயாக மைய வரிவசூல் இருந்தது. இந்நாட்களிலோ, ஏறத்தாழ மூன்று லட்சத்துப் பதினெட்டாயிரம் கோடி என்று கணக்கிடப்படுகிறது. எண்பதுகளின் பிற்பகுதியிலிருந்து வரிச்சுமை மிகவும் கடுமையாகவே உயர்ந்துவந்திருக்கிறது. மத்திய மாநிலங்களில் 80-81 இல் அரசுத் துறை நிறுவனங்களின் மூலம் மத்திய மாநில அரசுகளுக்குக் கிடைத்தது ரூபாய் 25 ஆயிரம் கோடி ரூபாய். மொத்தச் செலவு 37 ஆயிரம் கோடி ரூபாய். வரவைக் காட்டிலும் செலவு 12 ஆயிரம் கோடி ரூபாய் அதிகம். 2002-2003 ஆண்டில் இதே மத்திய மாநில அரசுகளின் வரி வசூல், பொதுத்துறை நிறுவனங்களின் மூலம் கிடைத்த தொகை 5 லட்சத்து 12 ஆயிரம் கோடி. ஆனால், செலவினங்கள் 8 லட்சம் கோடி ரூபாய. வரவைக் காட்டிலும் செலவு, 2 லட்சத்து 88 ஆயிரம் கோடி அதிகம். பற்றாக்குறையைச் சமாளிக்கக் கடனுக்கு மேல் கடன். நோட்டை அச்சடித்துப் பணப்புழக்கத்தை அதிகமாக்குகிறார்கள். வட்டிச் செலவுக்கு மட்டும் சென்ற ஆண்டின் வரவு-செலவு கணக்கில் ஏறத்தாழ 30 ஆயிரம் கோடி ஒதுக்கப்பட்டது.
