விந்தன் 111
‘அம்மா, அம்மா! நானும் வருகிறேன், அம்மா’ என்று கத்திக்கொண்டே இரண்டடி எடுத்து வைத்தாள் அவள். அதற்குள், ‘ஏன் வருகிறாய், எங்கே வருகிறாய் என்று அவர்கள் கேட்டால் என்ன பதில் சொல்வது? என்ற எண்ணம் குறுக்கிட்டது-ஏதோ காரியமாகப் போனோம், வந்தோம் என்றால் பரவாயில்லை; ஒரு காரியமும் இல்லாமல் ஒரு நாள் முழுவதும் ஒரு வீட்டில் உட்கார்ந்திருப்பது என்றால்?-பார்ப்பவர்களின் உள்ளத்தில் எத்தனையோ விதமான சந்தேகங்களை எழுப்புமே, அது
அதற்கெல்லாம் என்ன சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டு இருப்பது? அப்படியே சொன்னாலும் அதை எத்தனை பேர் நம்புவார்கள்?
வேண்டாம்; அனாவசியமாக அவர்களுக்குத் தொந்தரவு கொடுக்க வேண்டாம்!
இந்த முடிவுக்கு வந்ததும் அவள் மறுபடியும் முன்னால் எடுத்து வைத்தக் காலைப் பின்னால் எடுத்து வைத்தாள்.
ஒரு வேளை நாம் அழைத்தது அவர்களுடைய காதில் விழுந்திருக்குமோ?-பார்த்தாள்; கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை பார்த்தாள்-இல்லை; விழவில்லை.
விழுந்திருந்தால் இந்நேரம் திரும்பி வந்து, ‘ஏன்?” என்று கேட்டிருக்க மாட்டார்களா, அவர்கள்?-இல்லை, விழவில்லை.
நல்ல வேளை, பிழைத்தேன்-நீண்ட பெருமூச்சுடன் தன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள் அவள்; மணி ஒன்று!
எப்படியோ அரை நாளைக் கழித்துவிட்டோம்; இன்னும் அரை நாள்தான் பாக்கி-எங்கேயாவது போய், எதையாவது சாப்பிட்டுவிட்டு...
எங்கே போவதாம், எதைச் சாப்பிடுவதாம்?-ஒன்றும் இறங்காது; இப்போதுள்ள நிலையில் இன்னும் இரண்டு நாட்களுக்கு ஒன்றுமே இறங்காது!
