60🞸 தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார்
துன்பங்களையே தன்னுடைய செழிப்புக்கு உரியவைகளாக மாற்றிக்கொண்டு தன் பெருமையை உயர்த்தி வளம் பெருக்கித் தீங்கிழைத்தோருக்கும் உண்ண உணவும் பருக நீரும், தந்து வாழ்விக்கிறது.
ஆக, தீங்கு செய்தோசைப் பொறுத்தல், அத் தீங்குகளையே தன்னுடைய வளர்ச்சியின் நிலைக்களன்களாக மாற்றிக்கொண்டு வளர்தல், பொறுத்தலினும் மிஞ்சிய வாழ்விக்கும் பணியினைச் செய்தல் ஆகியவற்றால் நிலத்தின் பெருமை உயர்கிறது.
அதுபோலவே, தீங்கு செய்வோரை எதிர்த்து அழித்தல் நலமன்று. அங்ஙனம் அழித்தால், தீங்கு செய்யப்பட்டார் மட்டும் அழிவதில்லை. தீங்கு செய்தாரின் நல்லியல்பும் கெட்டு—காலப்போக்கில் அவர்தம் செங்குருதி முறிந்து அழிவையும் அனைத்துக் கொள்ள நேரும்.
உலகியல் பரிணாம தத்துவப்படி, ஒன்றிலிருந்து பிறிதோன்று தோன்றாது. அழிவிலிருந்து அன்பு தோன்ற முடியாது—ஆக்கம் தோன்ற முடியாது. அழிவிலிருந்து அழிவே தோன்றும்.
பகைவரை ஒறுக்கத் தோன்றும் பகையுணர்ச்சி நம்மையும் அழித்தொழிக்கும். அதனாலன்றோ, புராணங்களிலும்கூட அசுரர்களின் அழிவு பேசப்படவில்லை. அவர்களின் மனமாற்றமே பேசப்படுகிறது.
பகைவர் நமக்குச் செய்யும் தீங்குகளால் நாம் அழிகிறோம் என்பது உண்மையன்று. தம்முடைய குறைகள் மிகுந்திருக்குமானால் பகைவர்களுக்கு இடமேற்படும். இதற்கு மாறாக அவர்களால் நமக்கு விளையும் துன்பங்களையும் தொல்லைகளையுமே வாயில்களாகக் கொண்டு, புது அறிவும் புது முயற்சியும் செய்வோமாயின்