48 திரையன் 'விறற்சினம் தணிந்த விாைபரிப் புரவி உறுவர் செல்சார் வாகிச், செறுவர் தாளுளம் தபுத்த வாண்மிகு தானே வெள்வி வேலிக் கோடைப் பொருக ! சிறியவும் பெரியவும் புழைகெட விலங்கிய மான்கணம் தொ?லச்சிய கடுவிசைக் கதநாய். நோன்சிலே வேட்டுவ.” (புறம்: உ0டு) இவ்வாறு, அன்பு, ஆண்மை, அருள், ஆற்றல்களான், பண்ணி சிறந்து விளங்குகல் அறிந்த பெருந்தலைச் சாத் தனுர் எனும் புலவர்பெருங் தண்கயார், கோடைமலை யடைந்து அவனைப் பாடிப் பரிசில் வேண்டி கின்ருர்; அவன், அக்காலை தான் பற்றிய யானே ஒன்றிற்கு மொழி யுணர்த்தும் பணிமேற் கொண்டிருந்தானகவே, பரிசில் தருவதில் சிறிதுகாலம் தாழ்க்க நேர்ந்தது; அதனுல், வெறுப் புற்ற புலவர், 'பெறலாகும் பெரும்பொருள் அனேத்தை யும் ஒருங்கே பெற்ற உயர்வுடையராய மூவேந்தரேயாயி லும், அன்புள்ளம் இன்றி அவர் அளிக்கும் பொருள்களே ஏலேம்; அவற்றை எற்கும் இழிவுள்ளம் உடையால்லேம் யாங்கள் ; ர்ேகுடித்தற்குக் கருதிக் கடல்புக்க முகில்கள், நீரை வாரிக்கொண்டன்றி வறிதே வருவதில்லை; அதைப் போன்றே, பொருள் வேண்டி, வள்ளியோரை யடைந்து பாடி கிற்கும் புலவர்களும், அவர் பால் பொருள் பெற்றன்றி மீள்வதிலர்; இவ்வியல்பிற்கு மாருக, கின்னேப் பாடிகின்ற யான், கின் பால் பொருள்பெறமாட்டாது வறிதே மீள்கின் றேன்: இயற்கையையும் மறுக்கவல்ல மாளுச்செயல் புரிந்த ,ே அதல்ை வருந்துவதொழிந்து வாழிய நீழிே!” என வருந்திக் கூறிச்செல்வாராயினர்; புலவர்தம் பெருமையும், அவர்தம் பேருள்ளமும் உணர்ந்த பண்ணி, அவர்க்கு வேண்டும் பொருளெலாம் அளித்துப் போற்றின்ை. புலவ நம, ஆா பாடிய அகப் பாட்டொன்றிலும், புறப்பாட் பண்ணியின் புகழைப் போற்றிப் புகழ்வாரா فوكوشيتي rைர : * - . . -
