கும், குங்குமமும், பூவும் கலேத்துக் க ன வ னு ட ன் வ ச த் ந் து வ তে வ .ே த ஒரு ப க் க ப ம க வ ல் | பெண்கள் நானேத்து வருக1 குர்கள்? ஆனால், மலர்ந்து மனக்கும் மலரை இறைவனுக்குச் குட்வெது மரபு. த2லயரில் சூடிக்கொள்வது வழக்கம். பற7த்துக் கசக்கTப் போடுவது அல்ல. மங்களம் மலர்ந்து மனம் வசம் மலர். அவளேத் தகுந்த கணவனுக்கு மனம் செப்வத்துத் த7யாகராஜ ஐயர் தம்பதவி பெருமைப்படலாம். இவர்கள?ன் அறுப
தாம் கல்யாண வைபவத்தைவரிட அது ¥ҒАгёлғ# சாதந்தது என்று எனக்குக் தோன்றவியது. எனக்குத் தோன்ற7
என்ன செய்வது? அதன் ப7றகுதான்் அழைப்பதழ் வந்தது. எங்கள் வட்டில் ச7. பூசல் எழுந்தது.
"சா, நமக்கென்ன நாலு பேரைப் போல் போய்க் கல்யாணத்தைப் பார்த்து வட்டு, வயிருந்து சாப்பாட்டு பொள்பவர் களின் ஆச1யைப் பெற்று வந்துவரிட .ே வ ண் டி ய து. போகப்போகறேன்" என்று பூசல் நடந்த அன்று மாலேயே காாயாலயத்தால7ருந்து த7ரும்ப வந்த என் கனவாரிடம் கூறனேன். அவர் எனக்கு அளித்த பதால் ஒரு புன்முறுவல் * iffTEr, சதையைப்போல் என்பதுதான்் அவ
தான்். 'தர்க்கம் செப்வேன். LTTశ్రా ாைப் பரின்பற்ற7ய பனத்துவ1ேெவன்'
குக்குத் தொயுமே
ஆனந்தமாக, வைபவமாக காயாகராஜ
தம்பத7யரின் அறுபதாம் கல்யாணம் நடந்தது. நானும்தான்் போய7ருந் தேன். கோபாலனுக்குத்தான்் என்ன
மனசோ தொயவால்லே. வாட்டில7ருந்த வெள்ளிக்கட்டை அடகு வைத்து மன் ன7க்குப் பட்டுப் புடவையும், அண்ணு வுக்குப் பட்டு வேண்டியும் வாங்க யாருந் தார். சம்பகம் ஒடி ஒடி தன் மகள் கல்யா னத்துக்கு வேலே செய்வதுபோல் பறந் தாள். வறுமையால் இவர்கள் பொருட் செல்வம் ಸ್ತ್ರಕಾಶಾpì55೩rfäಹYrrs இருந்தாலும் அற7வுச் செல்வம் படைத்த
வாழும்
வர்களாக இருக்கiருர்களே என்று வாயந்தேன்.
அன்று காலே மன்கணம் கல்யாணத்
துக்கு வாவால்லே. பாவம், சாதாசுதான்ே? 'கTழங்களுக்கு என்ன கல்யாணம் வேண்டியாருக்கறது' என்று நானேத்து வாவால்லேயோ என்னவோ ான்று எண்ன்னேன். மா 2லயும் என்னே வட் ன்ெகு அனுப்ப கமலா மறுத்தாள். *সুব্রত
வளே தலங்கு உண்டோ என்று நான்
ஆச்சர்யத்தால் மூழ்காயரிகுந்த சமயம் மங்களம் ஒடி ஒடி வந்தாள். நோாகக் காாய ாலயத்த7ல7ருந்து வ த் தருக்க
வேண்டும். சோர்ந்த முகத்தால் புன்னகை தவழ உள்ளே வந்தவன் கையால7ருந்த பொட்டலத்தை எடுத்துக்கொண்டு பொr யப்பாவான் அறைக்குள் துழைந்தாள்.
'வா, அம்மா" தனியாகராஜன்.
கான்து கூப்பாட்டார்
'பொயம்மாவைக் ഞ്ചാ பொயப்பா. இருவரும் சேர்ந்து நல்லுங்
தன்."
--
கமலா வந்து கணவர் பக்கத்தால் தான்் ருள். மங்களம் கையால7ருந்த பொட்ட லத்தைப் பாத்தாள். அத7ல7ருந்த ஒரு சால்வையையும், ராமாயண புண்தகத்தை யும் எடுத்தான்். பக்தனியுடன் பொயப்பா வான் முன்பு வைத்துவாட்டுப் பொதும்மா வரிடம் குங்குமச் சாம7ழ் ஒன்றைக் கொடுத்து அவர்கள் பாதங்களில் வனங்
"என்ன அம்மா இதெல்லாம் குழந்தை' என்று தாயாகராஜன் தடுமாற7ஞர்.
"என்னடி அம்மா இது?" கமலா உரியப் புடன் பார்த்தான்் மங்களத்தை.
"இன்று முதல் தேத7 இல்லையா பெசா யப்பா எனக்கு சம்பளம் வந்தது. என் துடைய அன்பளிப்பு" என்ருள் மங்களம் நர்றைந்த மனத்துடன்.
- &асти готест /*" என்று அழைக்காச் தாயாகசாஜன். பறகு எத7ால் வந்து தான்்ற தம்பரியைப் பார்த்து, "நானே போய்த் தஞ்சாஆர்ப் பள்ளேயரின் தாயைப் பார்த்துப் பேச வருவோமா?" என்று கேட்டார்.
கோபாலன் ஒன்றும் பு:ாயாமல் வாழ க் தான்்.
"ஆமாம், நான் அந்தப் பையனைப் பார்த்தாருக்கறேன். நன்குரக இருப்பாசன். மங்களத்துக்கு ஈடாக இருக்கும். பாசி த்து முடிவு செய்யலாம்" என்ருள் கமாலா
பகுதுன்சகசா
கல்யாணம் எங்கள் என்று
அடு
"மங்களத்தான்் பொறுப்பு. ந* கவலைப்படாதே" கூறாவட்டு, "இங்கே வா மங்களம்: த்த மாசத்த7ல7ருந்து உனக்கு உத்தர் யோகம் இல்லாமல் போகட்டும். இது தான்் என் ஆசர்வாதம், தொக7றதா?” என்று கமலா கேல செய்தாள்.
ஃ ஃ ஃ
ந1றைந்த மனம், ந1றைந்த அன்பு என்று எதைச் சொல்வது? நான்தான்் அன்பாக இருக்கறேன் என்து தாது பேர்கள் எத7ால் தம்பட்டம் அடிப்ப தையா? இல்லே, நனது பூத்த நேருப்பு போல் மனத்தான்் அடித்தளத்தாலே பெருக வழ7யும் அன்பைச் சமயம் நேர் ந்தபோது தாயாகராஜ தம்பத வெளி பட்ட மாத7ாயையா?
எனக்குப் புசாயாமல் என் கணவசைக் கேட்டேன்.
'வாடை தான்் சொல்ல வேண்டாம். தோலேயே தொந்துகொண்டாப் அல் ஸ்வா' என்று வழக்கமான தன் புன
சாப்புடன் கூற7ளுர் அவர்.
- .
