யது. காலை மலர்ந்ததும் கீழ் வானத்தால் வெள்ளிக் குழம்பு போல் கதாவன் தோன்றவின்ை.
'ஆ.வெயரில்...வெயரில்...நாங்கள் பள்ளிக்கூடம் போகருேம் என்று என் கடைசப் ப7ள்ளை புத்தகத் துடன் கரிளம்பரிவட்டான். ஆனால், பகல் பதவிைேரு மணக்குள் அடி வானத்தால7ருந்து பூதம்போல் கறுத்த மேகங்கள் தாண்டு வந்து வானத்தை முற்றுகையரிட்டன. இருட்டு. எங்கும் ஒரே இருட்டு. பள்ளரிக்கடிடம் வடுவதற்கும் பலத்த மழை பெய்வதற்கும் சாரியாக இருந்தது.
அன்று என் கணவர் அலுவல கம் செ ல் ல வ ல் 2ல. 'இந்த வானத்தை நம்பக் குழந்தையை அனுப்பேைய என்று என்னைக் கடிந்துகொண்டார். கவலையுடன் நான் குடையைப் பரிசளித்தவாறு பள்ளிக்குக் களம்பரினேன். அவ் வளவுதான்். ரோலரி தாவரிக் குதளித்து என்னுடன் மழையால் பாய்ந்தது.
'ஏய் ாோளி' என்று அழைத் தார் அவர்.
'வருகறேன் இருங்கள் அப்பா அம்மாவை மழையால் தனியாக வ1ாட்டுகற?ர்கள். நான் துணைக் குப் போகறேன்' என்றது. அது.
"வள்.வள்...உர்.உர். இந்த நான்கு ஒல0களில் அந்த வரிளக் கம் பதுங்க இருந்தது என்று நான் புரிந்துகொண்டேன்.
கொட்டுகளிற மழையளில், வசுே க?ற குளிர் காற்றல் எனக்கு முன்னே பாய்ந்து சென்றது சோவ1.
'அந்த அம்மாவுக்குத் துணை போவுது பார்த்தரியா? என்று
கவிராம மக்கள் ஒன்றாண்டு பேர் மூக்களில் வ1ாலை வைத் தார்கள். இதனில் ஒரு வரிசேஷம் நாங்கள்
ம்மாத7ாரிப் பய7 ற்ச7 ன்றும் இ r- றச ஒ
அதற்கு அளிக்கவரில் 23). ஒரு குழந்தையை வளர்ப்பதுபோல்
வளர்த்து வந்தோம். மழையாலே நாங்களும் அநேகமாக நனைந்து வாட்டோம். ாோளி சொட்டச் சொட்ட நனைந்து வந்தது.
'மழையளிலே இப்படி நனைந்து வட்டதே. உடம்புக்கு ஆகுமா? என்று கேட்டு அவர் சோவியரின் உடம்பைத் துடைத்துவிட்டார்.
ஆஹா! அப்பொழுது அதன் முகத்தால்தான்் எத்தனை ஆனந் தம்? எத்தனை கர்வம்?...அவர் முகம் புறங்கை முகவாய், பாதங் கள்-பூாாவும் நக்க வா ஆட் டித் தன் பாவசத்தை வெளிப் ப்டுத்தவியது. குறுக்கும் நெடுக்கு மாக ஓடியது.
