'ந'யூஸ் கொண்டு வந்தருப்பான்
கள்...'
‘நாய் வண்டி வந்து ஏற்றக் கொண்டு போயருக்கும்.'
'பாவம்..மனிதப் பறவாகளே
ஒருவரைப்பற்ற ஒருவர் கவலைப் ப்ட்ாத இந்த யந்தி யுகத்தலே நாயரின் உணர்ச்சரிகளை யார் மதக் கப் போகருர்கள்? நம் சட்ட தட்டங்கள். கட்டுப்பாடுகள் எல் லாம் அவைகளுக்கு எப்படித் தொயும்?' என்றார் என் எழுத் தாளர் தோழ1. .
அன்று மாலை ாவ வெளியால் போய் வந்தவன் @(巧 நூதனச் செய்த கொண்டு வந்தான்்.
'ஏாக்கரை பக் கம் சோளியை அ ைழ த் து ப் .ே ப ா ன ன் அம்மா. அங்கே க று ப் ப னை ப் பார் த் து வர் ட்
குரைத்துக் கூப் பட்டாலும் அந் o கறுப்பன்
நாயு டன் வரிளையாடிக் கொண்டே ஓடி வட்டது.'
நான் வரிக்கத்து நன்றேன். ரோளி தாண்ணைக்குச் சென்று சோர்ந்து படுத்தது. இரவு ஏதோ சாப்பட்டது. படுக்கப் போகு முன் அதற்குக் கோனப் பை
ஒன்றை உத்றப் போட்டேன். வ ந் து படுத்துக்கொண்டது. வாலை ஆட்டியது. கைகளை தக்கரியது.
அந்த முகத்தலே எல்லையால்
லாத சோகமும் துயரமும் கவர்ந் தளிருந்தன.
பெருமூச்சுடன் படுக்கப் போய் வட்டேன்.
பொழுது வடிந்தது. தெருத் தாண்ணையாலே சுருட்டி மடக்கப் படுத்துக் கடந்தது சோளி.
'அம்மா! அம்மா! நாய் அசைய வல்லை...'
ரோளி' என்று அழைத்தேன். எத்தனைத் ஆக்கத்தலும் என்
குரல் 4 ட எழும் அவள் ம’ளாத் துளக்கத்தால் ஆழ்ந்து கடந்தாள்.
எப்பொழுது? எப்படி?
எ க ளு க கு வரிடை காடைக்க வல்லை.
ப வ ட ன் அ 2ண த் து ப் பாலூற்ற வளர் த்த கையளில்ை த ட வ1 ேன ன்
அவளே.
‘பைத் த? யம்! என்ன மாத் தைத் தடவரிக் கொண்டு நற் கருய்? கணவர்
அதட்டிர்ை.
மாத் தை யா தடவு க .ே ற, ன்? அல்ல; அல்ல. வாந்து படர்ந்து
தற்கும் அந்த பசுமாத்தரின் அ டியா லே புதைந்துவட்ட: என்னுள்ளே உறைந்துவரிட்ட
அன்பை, ந?னவையல்லவா தட வர்த் தட்டி எழுப்ப அமைத? காண்களிறேன்?
வாதாம் இலைகள் அசைகளின் றன. காளிகள் கொஞ்சுகளின்றன. வழக்கம்போல லக்ஷ்மவிப் பாட்டி இலைகள் பொறுக்க வருகாருள்.
Yok
