வஞ்சனையும், கொடுமை ந1றைந்த சொற்களும் அவளுக்கு மனப் பாடம் ஆனவைதான்். -
இருந்தாலும்,
னத்தை நோக்க1
மனாதர் IT, F
LE , அடி அடியாக முன்னேறுகருர். அந்தக் கம் ப?ாம், அதட்டும் குரல், உடனே காட்டும் பரிவு, தரும்பவும் அகங்
காாம் எல்லாம் ஒடுங்கவாட்ட தாம் எலும்புக் கூட்டிற்குள் உயர்தான்் ஊசலாடிக் கொண்
டிருக்கறதாம். ஒரு வாய், இரண்டு வாய் பால்தான்் ஆகாாமாம்.
சங்கா? ஜன்னலுக்கு வெளியே இருந்து முகத்தை இழுத்துக் கொண்டு தரும்பரியவுடன் அவள் வாழர்கள் - ந ைசை உதவிர்த்தன. கோபுர வரிளக்கு முன்னேவ11. அதரிக ஒளியுடன் அவள் முன்னே நன்றது.
ாய?லும் ஊருக்கு வந்துவர்ட் டது. வானமெங்கும் த ர எண் டிருந்த கருமேகங்கள் சடசட வென்று பொழரிய ஆசம்பளித்து வட்டன. அந்தச் சான்ன ஊால் ஒதுங்கக்கூட இடமளில்லை. rய7 லடிக்கு வெளியே பூதாகாசமாக ஓங்க வளர்ந்தளிருந்த தாங்கு மூஞ்ச1 மாங்களின் கேைழ இாண் மாட்டு வண்டிகள் இருந்தன. அதே வண்டிக்கார கவிழவன்தான்். அவனும் கூனக் குறுகத்தான்் போயருக்கருன் இருந்தாலும், உழைப்பை வடவரில்லை.
'ஊரே மாறவால்லையே! என்று அதர்சயர்த்தபடி வண்டிக்காானைக் கூப்பட வண்டியரின் உள்ளே பார்த்தாள். கவிழவன் நன்முகத் துளங்களிக்கொண்டிருந்தான்்.வண்டி யான் கூண்டின் மேலே சரினாமா வளம்பாம் பொரிய அளவால் ஒட் டப்பட்டிருக்களிறது. ஊர் முன் னேறாதான்் இருக்கறது. சனரிமா வந்தருக்கறதே! என்று வாய்
38
வ1 ட் டு ச் சொல்லாக்கொண்டே கவிழவனை எழுப்பாள்ை.
க1ழவன் அவ மறந்துவர்ட் டிருந்தான்். அவளும் அவனுக் குத் தன் 2ன ந1னைவுபடுத்த வரும்பவால்லை. புடைவையைப் பாழாந்துவிட்டுக் கொண்டு வண்டி ப7ல் ஏற1ள்ை.
பழைய கடை வதோ, புத"தாக வந்தாருக்கும் சரினாமாக் கொட் டகை எல்லாவற்றையும் தாண்டி பொரியப்பாவரின் வeட்டு வாச லவில் வண்டி போய் நன்றது.
பொரியம்மா லாந்தமைத் துளக் கரிப் படித்தபடி அவள் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தாள்.
'சங்காளியாடி? வாடி அம்மா வா. எங்களை எல்லாம் உனக்கு ந12னவு இருக்களிறதோ?’ என்று வம்சாரத் தாள்.
'ஊஹ-ம்.ந1னைவு இருக்குமா எனக்கு? மறந்துதான்்வாட்டேன்’ ச? ச? த் த ப டி சொல்லாவாட்டு உள்ளே சென்ருள் அவள்.
☾ சழாத் தாண்னையரில் பொ யப்பா படுத்தருந்தார். அவளி டம் யார் யாரோ வந்து சொன்
னது அவ்வளவும் உண்மைதான்். அத்தனை பொரிய படுக்கையால் எத்தனையூண்டு உடம்பு?
'பொயப்பா! நான் வந்தருக் கறேன். உங்களைப் பார்க்க:-நெஞ் சம் தழதழக்கக் கூற1ள்ை சங்கா. 'வந்த7ருக்கருயா அம்மா? நன வருவாய் என்று எனக்கும் தொ? யும். இவள்தான்், ந ைவசமாட்டாய்; பனக்காாரியாகவே'ட்டாய், அப்
படி இப்படி என்று ஓயாமல் குற்.
றம் சொல்லாக்கொண்டே இருக் காருள்...'
சங்காக்குப் பொரியப்பாவான்
பார்வையும் அன்பையும் நம்பவே
முடியவில்லை.
ஆமாம்...சொன்னேன். மனாதர்
கள் வேண்டியருந்த காலத்தால்
