வர்சல் வாாந்த்ாவல் பேச்சுக் குரல் கேட்டது. நரிதான்மாக வார்த்தைகனே என்ன யாரோ பேசஞர்கள். குரல் கணற்றிலகுந்து வருவதுபோல அவ் பாவு தனமாகக் கேட்டது. "ஆகட்டும், ஜயா பார்க்கறேன் என்று சொல் rறேனே. கொஞ்சம் பொறுமையாகத் தான்் இருமேன்" என்று என் தகப்பஞர் இாைந்து சொன்னுள். அப்பாவைத் தேடிக்கொண்டு என்வளவோ பேர்கள் வருகமூர்கள். அவர்களே யார் என்று கூட நான் கவனத்துப் பார்ப்பது கடை பாது, நல்ல கறவை மாடாக வாங்கத் தரவேண்டும்" என்று ஒருத்தர் வருவார். கோர்ட்டிலே வாயாஜ்யம். அதற்கு பரிச அல வக்கலைக் கண்டு பேச வேண்டும்" காங் து இன்னுெருத்தர் வருவார். இப்படி பாராவது எதையாவது சொல்லாக் கொண்டு வருவார்கள். கவனத்துக் கட்டுபடியாகாது என்று வாட்டு வட் டேன். ஆனால், அன்று தெருவல் கேட்ட தான்மான குரலில் இருந்த பாதாபம், என்னைத் தெகுப்பக்கம் எட்டிப் பார்க்கச் செய்தது.
மேலே காழாத்த துண்டு ஒன்றைப் போர்த்தக்கொண்டு, இடுப்பல் தாது முழம் நாட்டு வேஷ்டியுடன் எழுபது வயக மதக்கத்தக்க பொயவர் ஒருவர் நன்றிருந்தார். எங்கேயோ பார்த்த முக மாக இருந்தது. எப்பொழுது, ாந்த இடத்தால் என்றுதான்் நச்சயமாகச் சொங்க முடியவரில்லை. க1ழவர் தம் இடுங் ... ன்களால் என்னைக் கூர்க்க கவனத்தார். நெற்றயைச் சுளுக்கக் கொண்டு உத்துப் பார்த்தார்.
"உட்காருங்கள். தற்றைகர்களே' என் முர் என் தகப்பனர் மறுபடியும்.
அருகலகுந்த கண்ணேயால் பையை வைத்துவிட்டு உட்கார்ந்தார் அவர். முதல் நாள் இரவு பெய்த மழையரின் குளச்ச்சயைக்கூட அன்று காய்ந்த வெயல் தனித்துவட்டது. இச_து பெய்த்தச். என்று கேட்குமளவுக்கு . கட்டுப் பெர்சுக்கியது. மனித
ாபாவமும் இப்படித்தான்் போல இருக் விறது. நேற்று உதவியவரை இன்று மறந்து விடுவோம்போல் இருக்கறது. ா, எதனாலேயே கிழவர் உட்கார்த் தருக்கருச். பாங்கப் பழம்போல் நல்ல சவந்த சாசம், வறுமையா லும் தளராத மன'ல்லாமை படைத்தவர் என்று அவ முகம் வணக்கக் காட்டியது. தெற்றயல் சுற்றுச் சந்தனம். ாங்கோ பார்த்தாருக் கருேம்' என்று மனம் சொல்லாற்றே தவ எங்கு என்றுதான்் புரியவில்லை.
கொஞ்சம் ஜலம் கொடம்மா குழந்தை' என்றார் பொயவர். மோர் கர்த்தம் கொண்டுவந்து தவிண்ணேயால் வைத்தேன்.
"இருண்கள். இரண்டு மனக்கெல்லாம் காப்பா ஆகவிடும். சாப்பட்டுவட்டுப் போகலாம். வெயல)லே போக வேண்டாம்" என்றேன் அவரிடம், அப் பொழுதும் அவசை தான்் கண்டுகொள்ள வால்லே. "பாவம்' வயதான்வர்" என்கணித அதுதாய உணர்ச்சிதான்் என்ன அல் விதம் கூறும்படிக் தாண்டியது.
அப்பா இன்னுெரு தாண்னேயால் தாக் கத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டார். கிழவர்' தோம் வெட்ட வெளியைப் பார்த்துக்
கொண்டு உட்கார்ந்தாருந்தார். உள்ளே ஸ்டவ்'வன் சப்தம் கேட்டு வந்தவர். சமையவிதை வாயற்படியல் தர்ன்து, அஅம்மா, குழந்தை! என்ணே உனக்கு
தான்ேவில்லையா" என்று தனமான தி: nylo கேட்டார். ஸ்டவ்'வால் கொதரிக்கும் ஜலத்தைப்போல் என் மனம் புரண்டுப் பார்த்தது. டிாஹாம், இல்லையே!” எள் றேன், காப்பாப்பொடியல் ஜலத்தை ஊற் நக்கொண்டே H . காழவர் வாசற்படிமேல் உட்கார்ந்து கொண்டார்.
மதனவல்லேய அம்மா? பொய சம்சாாயாக வட்டாய். பெரிய பொய நகரங்களையெல்லாம் போய்ப் பார்த்து வட்டு வந்தருக்கரும். இந்த் சன்ன மதுவுனே மறித்துவட்டாய் தான்்'உன்னே மறக்கவே இல்: அடிக்கடி வசாாக்கறேன். "தான்் என்னே மறந்த வட்டாயே" என்றார்,
காப்புக் கடிாய்த்தல் பாலக் தத்து, சர்க்கலம்,சேர்க்ச சூட்டுடன் அர் எசி
குழந்தை,
ால் வைத்தேன். பறகு சிக" "மறந்துவட்டது என்னவோ வான்தங் தான்். இந்தக் காலத்தல் "மறத' , ' வரியாத அல்லவா அணுகுண்டு யுகத்தக எதைப்பற்ற யார் சித்தக்கருச்கள் சொல்லுங்கள் பழைய வஷயங்கக மறந்துபோய் வடுகருேம்" என்தேன் "மட்டாய்க் கடை பொன்னுசாம சைத் தெரியாதா குழந்தை - ஏழெட்டு வயசில் .ޝެޝޯޓޭޝް: வந்து கொடுத்துவட்டு ஒான ப با
வடுவாயே!”
வாங்கப்போய் *
அவர்.
"மர்ட்டாய்க் கடை மாமாவா தாங்கள் மன்னத்துக்கொள்ளுங்கள் மாமா. per காஞ்சபுரம் வந்தே இருக வகுடிங்கன
ஆகiன்றன. பத்து வயசல் ஒரு து:" iந்தேன். அப்புறம் 3 سم 2 يولده **** கென்யமாக இருக்க'த:ர்கண்' " -- இருக்கிறார்கள்'
செனக்யமா? எனக்கா?" என்'
பொன்னுசாம1 ஐயர். பதகு. "முழங் ை பல் அடிபட்டால் எவ்வளவு :్వ له
அவ்வளவு சுகத் துடன், இதிக சறேன் அம்மா பூமரிக்கு ւ,րտաք =1. தடடிாக்
சுகமோ
என்று தன் முழங்கை" கொண்டே கூறினர். A.
உதைப் ாாகனத்தா வளவு வஞ்சக் காருன் பதை இன்னதென்ே கழிவர் சுகத்தன் தீர்த்தத்தையே-ஆ' யாதவர். அதை இன்னமும் தேடிக்கொள் டிருக்கருர் என்றால் கடவுனேத்தள்ே குற்றம் சொல்த் தோன்துகிறது?
கழவர் காசற்படியால் பரிச பட் கார்ந்துகொண்ட ார்.
ரஜனவருக்காததா உனக்கு அச
–F
என்னுடைய கடைக்கு 'சி
சறுகச் சர். . வாங்க க் தன்.
போ -நபோம்
பன
துக்கொண்டு வருவாய்.
iாடரை பக்ஷணம்
- ன்ட்டுப் போய்விடுவாய்.
கால் கைநாதைய பாது செதுத்தயே முந்தாப் பகுப்புகனே வாக்கொண்டு ஓடுவாய் மா.த.- சோல்லுவாளே. :ங்கள் கொடுக்கற இடத்தல்தான்்
அந்தப் பெண்'இப்படி அடங்காப்பட r. யாக இருக்க து ான்று." |
