சேற்றில் மலர்ந்த செந்தாமரை எழுதியிருந்தார். அதைப் படித்துவிட்டு ஆபீஸரிடம் திருப் பிக் கொடித்தேன், 'divர்த்தாயா? நீயும் நானும் என்ன செய்:ேக் ' டெக்ன? வந்ததை வரட்பத்திக்கொண்டு, நாமும் பிழைச்சிப் போறது தான் மரியாதை, தெரிஞ் **தா?' அப்.! -டில் ஓர் ஆfறா. ஆனால் எனக்கோ Lorkள உணர்ச்சி ெதஞ் தடிக் க. சு வாங்கிய இ. 'டிக்..வே முடியாது. நான் நட 2:22.5$தை $7'த்தத்தான் செய்வேன்' என்றேன். 'தட M:டிக்கை அலங்க, 6 கிலே),yா? இல்லை, உன்மேலேயா? வீரப் 136Y3 ழ கு உங்க வச்சிக்கொள்ளாதே. நீ டொன்; டாட்டி. புல்:27 க்கான். ' எS க்கு நல் இதைத்தான் சொல்றேன்' எtwன ஆபீஸர், 'அதற்காக..என் ! பாள த்தை விற்க முடியாது Rivர்* அப்ப.4.கோ 5" நான், 'முட்டாள், முட்டாள்? சர்க் காரே அவங்க சர்க்கார் தான். அவங்களோடு மோதிக் கொள்; வன தட கை முழக்கயிற்றைப் போட்டுத் தூக்குப் போட்டுக் ஒட்டுச் சாலை+ரம், அதற்குமா விதியில்லை? போ, சொன்ன {"த செய்' என்ழy கடுமையாகச் சொன்னார் ஆபீஸர். நீங்களே? சொல்லுங்க சார். நான் ஒரு மழிச் கயிற்றினால் தாக்குப் பாடணும்? எனக்கா விதியில்லை? இதோ இருக்குது ஸார் கயிறு! எனக்கா விதியில்லை ...?” அவன் மீண்டும் உணர்ச்சிப் 2-ர வசத்துக்கு ஆளாகிப் பைத்திய நிலைக்கு வந்துவிட்டான். நான் அவன் நிதானம் பெறும் வரையிலும் மெளனமாக இருந்தேன். இருள் நன்றாகக் கவிந்துவிட்டது. அமைப்புச் சுவருக்குக் ேேழ எதையோ என்ன ணி உறுமி உறுமி மோதிக்கொண்டிருக் கும் அலைச் சப்தம் ஒன்றே அங்கு நிலவில் அமைதியைக் ஈவைத்துக் கொண்டிருந்தது. தூரத்திலே நகருக்குள் பம்பாய் தரத்தின் ஒளி முட்டம் பளிச்சென்று வான மண்டலத்தில் புரையோடிப் பாய்ந்திருந்தது. இடப்புறத்தில் உள்ள தாஜ் மஹால் ஹோட்டலின் ஜன்னல் கதவுகள் அனைத்தும் ஒளி பெற்று ஆயிரங் கண் கொண்ட அரக்கனைப்போல் உறுத்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. அங்கிருந்து மெல்லிய ஆங்கில
