莎拿
அந்த அழகுமிகு அற்புதச் சோலைக்குள் அவன் பொற் காலமெனப் புகுத்தான்.
அவன் வருகையால் அகமகிழ்ந்தனள் இயற்கை:
மனக்கோலம் பூண்ட பாவையைப்போல குலுக்கென்று சிரித்தது:
சிசிப்புக்கள் அனைத்தும் தெறித்தோடி கடலின் சிப்பிக் குள் முத்தாய் உறங்கின.
அழகு புறப்பட்டு அறிவை வரவேற்றது!
பழக நினைத்த ஞானம் அவர் பாதத்திலே விழுந்து பணிந்தது:
அந்த மனிதன் கல்லாமையின் எதிரி!
கயமையின் பகைவன்! குணக்குன்றில் ஏற்றிய விளக்கு!
என்றெண்ணி வணங்கத் தலைப்பட்ட வாரணங்கள் எத்தனை?
முகிலின் தோரணங்கள் எத்தனை?
ஒளியால் நிழல் தடுக்க மாட்டாத திங்கள் குடை பிடிக்க ஓடி வந்தான்.
இத்துணைச் சிறப்புக்கு உருவாகி-தெளிவாகி-பொருளாகி மருள் நீக்கும் மருந்தாகி-அருளாகி நிற்கின்றன் அந்த மாமேதைக்
பல்லோர் போற்றும் அவனை, அவனி நல்லோனென வாழ்த்துப் பாடிற்று:
உடன் பிறந்த பாசத்தால் உந்தப்பட்டோர் அவரை அண்ணனென்றனர்!
கல்வி பசிகொண்ட ஏழைகள் அறிஞர் என்று கழறினர்!
கற்பனைக்குப் பொருள் தேடிக் காலமெலாம் காத்திருந்து
