அழகி இதோ, எரிமலை... புயல்... பூகம்பம் 117
அழகி, உன்னே இங்கே கொண்டு வந்து சேர்க்கும்படி நான் எல் லாத் தெய்வங்களிடமும் வேண்டியதற்குப் பலன் கிடைத்தது. தள்ளாத வயசில் உன்னை எங்கே கண்டு என்னுல் தேட முடியும் ? அழகி, நீ இங்கே அடியெடுத்து வைத்த அன்றைக்கே உன் காலில் விழுந்து கதறி அழவேண்டுமென்றிருந்தேன். அம்மா, என்னை மன்னித்துவிடு...நீ என் மருமகள்...ஆமாம், மருமகள் மன்னிப் பாயா, அழகி...? ’’ - -
அழகி பேசாமல் நின்றாள். கண்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தன. அழகி கண்கலங்கி நின்றாள். கண்கள் விழி பிதுங்கச் சிரித்தன். ‘: இரவு மணி பத்து,’ என்றது கடிகாரம், - - - - மாயினரின் கைகளைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்று தடுக் கில் உட்கார வைத்தாள் ; உணவு பரிமாறினுள் ; உண்டு முடிந்த தும், பசும் பால் கொடுத்தாள் ; படுக்கையை உதறிப் போட்டாள் ; வெற்றிலைத் தட்டைச் சரிபார்த்து வைத்தாள். -
சோமநாதனைப் பற்றி அழகிக்குக் கரைதலைப் பாடம். ஆகவே, இதுதான் சமயமென்று நினைத்து, அவரிடம் ஏதோ ஒன்றைத் தெரி விக்க எத்தனித்தாள். - - -
ஏதோ ஒரு நல்ல காரியத்தைச் செய்யப் போவதில் அவள் மனம் மகிழ்ச்சியால் நிறைந்தது ; இந்த முடிவுக்கு அவள் வருவதற் குள், அவள் பாடு மலையைக் கில்லி எலி பிடிப்பதுபோலத்தான் ஆகிவிட்டது. மனச்சாட்சிக்குச் சரித்திரம் உண்டா ? பூகோள் சாஸ்திரம்தான் உண்டா ? எல்லாம் சடுதியில் ஏற்பட்ட முடிவு !
- சரி, சரி. நாழிகை ஊர்ப்பட்டதாச்சு. நீ சாப்பிட்டுவிட்டுத். துங்கம்மா ’ என்று துரிதப்படுத்தினர் அவர். -
“மாமா, நான் இதோ போய் விடுகிறேன். உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல வேண்டும்.’’ என்று மென்று விழுங்கிளுள் அழகி. நான்கூட உன்னிடம் ஒரு விஷயத்தைத் தெரியப்படுத்த வேண்டுமென்றுதான் நினைத்தேன்...!” என்று தயங்கினர் அவர்.
- என்ன, சொல்லுங்கள்...’ ::. * நீ முதலிலே சொல்...!’ *ம்.வந்து...’ * - - - - -
நீட்டி நெளிக்காமல், கதை எழுதுகிறமாதிரி பளிச்சென்று. சொல்லம்மா, என்று சிரித்தார் அவர். -
அந்தச் சிரிப்பைத்தான் இத்தனை விடிைகளாக அவள் ஆவலு. டன் எதிர்பார்த்திருந்தாள். : ... “ “ ... . .
