பக்கம்:தூரன் கவிதைகள்.pdf/171

அவள் பார்த்தாளோ?

காலையிளம் பொற்கதிர்கள் கனவின்புதுச் சேதிகளைச்
சாலமிகச் சுமந்தேறிச் சன்னல்வழிப் பாய்கையிலே
மெல்லியவள் முகந்திருத்தி மெதுவா யெழுந்திருந்
மல்லிகைப்பைம் பந்தலின்கீழ் வந்துநின்று (தாள் பார்த்திருந்தேன்
அவளென்னைப் பார்த்தாளோ? அன்பெல்லா மறிந்தாளோ?
அறியாமல் வாடுகின்றேன்; அறிய வழி காணேனே.
நண்பகலில் வெயில்கனல நளினமலர்க் குளந்தனிலே
தண்புனலில் மின்கொடிபோல் தாதியுடன் ஆடிநின்றாள்
விண்ணிடத்தே கிளைபரப்பி வீசும்வெயில் தனைமறைத்து
மண்ணிடத்தே விழுதுான்றும் வடத்தின்பின் பார்த்து நின்றேன்
அவளென்னைப் பார்த்தாளோ? அன்பெல்லாம் அறிந்தாளோ?
அறியாமல் வாடுகின்றேன்; அறிய வழி கானேனே.

173