திருநூற்றந்தாதி மூல மும் உரையும். ፵፡ :: புங்கலன் பூசணன் புக்கன் புராதனன் பூண்புனையாச் சங்கரன் சக்கரன் ருமசை போனெனக் தாவில்செங்கட் சிங்கவன் போனேக் ர்ேக்கனக் விேனைக் கென்வெலும்பேர் மங்கவன் ருேவெள்ளை வாள்கொண்ட வீரனை வாழ்த்துவதே. இ-ள். உயர்ந்தவன், குணங்களாலே நிறைந்தவன், அறிவுடையோன், பழையவன், சுகக்கைப் பண்ணுமவன், அறவாழியுடையோன், அதிசயத்தாலே ான்முகனென்று கினது கிருநாமங்களைச் சொல்லிச் சிங்காதனத்தில் வீற் றிருக்கப்பட்ட விானே! தம் வினைப்பகை வெல்லவேண்டியன் ருே நின்னை வாழ்த்துவார் வாழ்த்துவது; எ-று இதனுல் வானாவிருக்கலாமே பரிசிலிவாயாகவெனப் பிறர்போலே விடுவேண்டியதாம். இதனுள் இழிந்தோர், குறைக்கோர், அறிவிலார், புதியவர், தவஞ்செய்வோர், மறவாழியர், விபரீதத்தாலே நான்முகனென்னுக் தலப்பெயாாக்கியவரை இாவேமென்பது குறிப்பெச்சம், வினைகளை வென்ருே குதலாலே வீானென்ருள். கெவ் -பகை. மங்க-கெட. வெள்ளைவாள்-சுக்கிலத் தியானம். (க.க) வாழ்த்து கி கின்புகழ் வாழ்த்தவல் லாசைக்தம் வாய்வலக்காம் பாழ்த்த தி செப்அனேப் படை த வர்களைப் பல்விக்னக்கே சூழ்த் தி தி யாமறி யாச்சதி துன்பப் பெருங்குழிக்கே யாழ்த்து கி யார்வமுஞ் செத்தது சீக்கிய வச்சுதனே. இ-ன், அச்சுதனே! கேளாய், தினது புகழை பேத்தவல்லரைத் கேவர் தங்கள் முதலிய கொடுத்து வாழப்பண்ணுவிப்பை, கமது சொலல்லல்லபக் ாலே பாசண்டசாகிப் பாழான துதிகளைச் செய்து கின்னைத்திையானவர்களைத் விேனைகளை வளையப்பண்ணுவிப்பை; அவ்வளவோ எம்போல்வாாறியாத கிா பத்துன்பமாகிய கடலினு னாழப்பண்ணுவிப்பை; இப்பெற்றி புடைய நீ விழை அம் வெதுப்பும் விட்-வனுே சொல்லாய்; ை -- இதனு லவ்க்ாண்டும் விடாதவனென்பது குறிப்ப்ெத்ச்ம். இதனுள் அச் தேனே என்பதனுள் ஏகாம் விகள். அறக்கலேப்பட்டோர் வாழ்த்துவாகலாலே அவர்க்கு நற்கிையும், ஏனையோர் வாழ்த்தாாாகலாலே அவர்க்குத் தீக்கதியு மொருவலை துணிந்து அதனை இறைவன்மேலேற்றிப் பழிப்பதுபோலப் புகழ்த லாம். என்பி அதனை வெயில்போலக் காயுமே-யன்பி லதனை யறம்' என்ரும்
- திருக்குறன்-னன.
