೨:557 திருங்ாற்றந்தாதி மூலமும் உரையும். டத்தியைக் கானுள்ள வாறறைக் காயடி விட்டகலாப் பக்கியைக் காவது முக்திபெற் ருசிற் பதின்மடங்கே. கு.ன். வேன்முதலாகப் பஞ்சாஸ்கிகாயத்தை உள்ளவாறே அருளிச் செய்தவனே! நிர்மலமாகிய அகக்சகுணமும் இன்பமுமுடைய மோகத்தை ரீ கா என்று சொல்லுகின்றேனில்லை; கினது கிருவடிகளை விட்டுநீங்காக அன் பினையே ஈருவாயாக; அஃது எனக்கு அம்மோகடிக்கைப்பெற்றவரின் பத்தி லும் பத்துமடன்கு நன்ற; எ-று. == இதஞல் முன்னிற்கவியிற் கீழோசையும் மேற்கதி செலுத்துவது அன்ப: மாதலால், அதுவே சருகி யிாந்ததாம். முதற்வேன் என்பதனைச் சீவன்முத லென மாறுக சக்தி-கிர்மலம். அஸ்தி-பஞ்சாஸ்கி காயம். முத்திபெற்ருர் இன்பம் என வருவிக்க. (உசு) மடங்கவி னுசனம் வார்களிர்ப் பிண்டிமும் மாம.கில்சூழ் டெங்கலர் சோலேக ணுடக சாலைகள் கேடில்விண்ணுே ாடங்கலு. மார்கின்ற வாடகக் கோயிலி னும்மடியேன் முடங்கன் மஒலய மேயிசிை தாயிற்றெம் முத்தலுக்கே. இ-ன். முத்தனுக்கு எமது மனக்கோயிலாகிய சாமாைப்பூவே, ஆசனமுத லாக எண்ணப்பட்ட சிறப்பெல்லாமுடைய சமனசகணக்கிற் பொற்ருமசைப் பூவினும் ஈன்மையாயிற்றன்ருே; .ை து. இதனும் பொற்ருமாையிற் பற்றியிாாமையானும், தன் மனத்தைப் பற்றி யிருந்தமையானும் தலைவன் அன்புமிகுதி கூறியதாம். ஆடகக்கோயில் என்ப தளும் பொற்ருமாைப்பூவும், அதற்கேற்ப மனக்காமரையும் வருவித்தாம். வார் தளிர்-சிண்டதளிர். முடங்கன் மலையம்-சிறிய மனமாகிய சாமரை. (n.o) முத்தைென் கோமுதன் மூர்த்தியென் கோசக மூன்றி இக்கு மத்தனென் கோவெனே பாளியென் கோவடி யேனுடைய சித்தனென் கோபத்கர் செல்வமென் கோவினத் தெவ்வொன்றில்லா கித்தனென் கோபிண்டி ழேவின் கோவை கிரக்காமே. இ-ன். என்னுடைய வேர்கனை, மோகநாயகனென்றசொல்லவோ, உலகுக்குக் சுவாமி என்று சொல்லவோ; என்னை ஆண்ட வனென்று சொல்ல வா; என்பம் மனக் காமாை உறைபவனென்று சொல்லவோ; அன்பர் செல்வ ... . . சால்லாே; இவனே பாவனென்று சொல்வேன்; எ- று.
