57
17. காதலோ காதல்
கூட்டமாய்க் குழுமி வந்து
குந்திப்பாட் டாளி மக்கள்,
நாட்டமாய்க் கேட்டு வாங்கி
நசைதீர வுண்டெ ழுந்து
நோட்டுமாய்ப் பணமாய் நீட்டின்
துவல்வதோ ராது, நொந்து
பாட்டிமாய் வதனை வந்து
பரிந்துநான் தீர்த்தேன் பார்த்து !
மரத்தினி லிருந்து தோன்றும்
மலர், பிஞ்சு , காய்கள் மாயாத்
தரத்தினி லிருந்தும், தங்கும்
தன்மையில் தாழ்ந்த தாயின்,
பொருத்தினி லிருந்து திர்ந்து
புவியினில் விழுதல் போன்றென்
உரத்தினி லிருந்த தெல்லாம்
உதிர்தலா யுணர லுற்றேன்.
இச்சியா லின்ன,— பச்சை
இலைநிழல் செய்யும் சாலை ;
கச்சித மாய்த்தென் பாலென்
கடையமைந் திருந்தும் , காலம்
உச்சியை யுறும்போ தீயை
யோட்டுமா றுற்று ணங்கும்
பச்சியைக் காணப் பாவம் ,
பரிதாப மாயி ருக்கும் !
புல்லையும் , ஆலை யும்,பொன்
போன்றுநான் புனைந்து போற்றிச்
சொல்லையும் பொருந்த வைத்துச்
சுவையாகக் கவிதை செய்யும்
எல்லையும் தள்ளிக் கொண்டே
ஏகிற்று காலம் ! இப்போ
தல்லியென் அகத்தில் குந்தி
யாட்கொண்டு விட்ட தாலே !
