சொன்னர். இதைவிட அந்தச்சாவு வீட்டிலேயே வாரிசு உரிமை பற்றிப் பேசியதுதான் அவருக்கு உள்ளத்தில் ஈட்டி பாய்ச்சியது போல் இருந்தது. வெறும் வா ைய மென்று கொண்டிருந்த கருத்த உடையார் தனக்குப் பாலும் தெளிதேனும் கிடைத்து விட்டதைப்போல் உரத்த கு ர லி ல் உரிமைகொண்டாடத் தொடங்கிவிட்டார்.
எநான்தான் அடுத்து, கமுதிக் கோட்டைக்கு அதிபதி. இனி மேல் கமுதிக் கோட்டை எனக்கே சொந்தம்?’ எ ன் று அறை
அதுவரை பொறுமையாக இருந்த என் தந்தை இராமை யன் கொதித்தெழுந்துவிட்டார்.
கமுதிக் கோட்டை உ ன க் கு எப்படிச் சொந்தமாகும்? இதோ என் மகளுக்கு வாரி சு வந்துவிட்டது. அவள் மகன் ஆளாகும் வரை என் ம க ள் மங்களேஸ்வரியே கோட்டைக்கு அதிபதியாக இருப்பாள்” என்று என் தந்தை கர்ஜனை புரிந்தார். என் தந்தை இராமையனுக்கு என்றைக்குமே இவ்வளவு கோபம் வந்ததில்லை. அவர் மு. க ம் சிவந்துவிட்டது. கண்கள் எரிதழல் களைப்போல் பழுக்கக் காய்ந்திருந்தன. -
கருத்துடையார் அதோடு நின்றிருந்தால் கூட என் தந்தை கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டிருப்பார். ம ற வர் நாடே கொதித்து எழக்கூடிய வார்த்தைகளைக் கரு த் த உடையார் கொட்டிவிட்டதுதான் என் த ந் தை யை ப் போர்க்களத்துச் இப்பாயாகச் சித்தரித்துவிட்டது என்று பக்கத்தில் நின்றவர்கள் பிற்பாடு என்னிடம் சொன்னர்கள். அதை இப்போது நினைத் தாலும் என் மனம் கொதிக்கிறது. அதை திரும்பவும் நினைத்துப் பார்த்தால் கூட என் நெ ஞ் சம் நெருப்பாகிவிடுகிறது. என் வயிற்றில் பிறந்திருக்கும் குழந்தை-உறங்காப்புலி சேர்வைக்குப் - பிறந்ததில்லையாம், யாரோ, மது ரை நாய்க்க வம்சத்தைச் சேர்ந்த ஒரு இளைஞருக்குத்தான் என் ம க ன் பிறந்தாளும்.
138
