24
மொழியாராய்ச்சிக் கட்டுரைகள்
கவ்வு-கப்பு = கவர்கொம்பு, கிளை, பிளவு. கப்புங் கவரும் என்பது உலக வழக்கு. கப்பு-கப்பி. கப்பித்தல் = கவர்படுதல்.
“கப்பித்த காலையுடைய ஞெண்டினது” (பெரும்பாண். 208, உரை) கப்பு-கப்பை. கப்பைக்கால் = கவட்டுக்கால்.
கவ்வு-காவு. காவுதல் = 1. தண்டின் இருபுறமும் கவைபோற் கலத்தை அல்லது பொருளைத் தொங்கவிட்டுத் தோளிற் சுமத்தல். “காவினெங் கலனே" (புறம். 206)
2. தோளிற் சுமத்தல், சுமத்தல்.
“ஊனைக் காவி யுழிதர்வர்" (தேவா. 338: 1)
காவு + அடி = காவடி = 1. காவுதடி. 2. முருகன் காவடி. 3. சோற்றுக் காவடி. 4. தண்ணீர்க் காவடி.
காவடி-காவட்டு = கள்ளுக் காவடி.
காவு-கா = 1. காவடித் தண்டு.
“காமமு நாணு முயிர்காவாத் தூங்கும்" (குறள். 1163)
2. காவடி போன்ற துலாக்கோல்.
3. துலாம் போன்ற ஒரு நிறை.
“காவென் நிறையும்" (தொல். எழுத்து. 169)
கப்பு = காவுந்தோள்.
“கப்பா லாயர்கள் காவிற் கொணர்ந்த” (திவ். பெரியாழ். 3 : 1 : 5) கவல்-கவலை = 1. மரக்கிளை(பிங்.)
2. கவர்த்த வழி, பல தெருக்கள் கூடுமிடம்.
"மன்றமுங் கவலையும்...திரிந்து" (சிலப். 14 : 24)
"கவலை முற்றம்" (முல்லைப். 30)
3. மனக்கவற்சி, மனவருத்தம்(கவர்த்த எண்ணம்). ம. கவல.
4. அச்சத்தோடு கூடிய அக்கறை.
கவலுதல் = பலவாறாகக் கருதி வருந்துதல். க. கவலு.
கவல்-கவலம், கவலை. கவல்-கவலி. கவலித்தல் = கவலுதல்.
கவை = கரிசனை, அக்கறை.
கவ்வை = கவலை.
'கவ்வையாற் கலங்குமனம்" (திருக்காளத். பு. 18 : 27)
கைப்பற்று
கவ-கவவு = 1. கையால் தழுவுதல்.
“கண்ணு நுதலுங் கவுளுங் கவவியார்க்கு” (கலித். 83 : 17)
