ஒளியூரில்
67
“மேதாவிகளே! யுகயுகமாக இருந்துவரும் ஐதீகத்தைப் பொய்யென்று கூறும் இவர்கள் வாய் புழுத்துப் போகும்—பார்—பார்.”
“அந்த ஐதீகங்களெல்லாம் வீணுரை என்று விளக்கிடவே, அங்கு பேராசிரியர் பலர் பாடம் தருகிறார்களாம்.”
“அதைக் கேட்க ஒரு கூட்டமும் சேருகிறது போலும்!”
“அவ்வளவு அலட்சியமாக நீர் கூறுகிறீர். அந்த நலந்தா பல்கலைக்கழகத்தில் 10,000க்கு மேற்பட்ட மாணவர்கள் இருக்கிறார்கள்; ஆசிரியர்கள் 1500க்கு மேல்.”
“பொய்! பொய்! வீண் புரளி! பத்தாயிரம் பேர் அங்கு படிக்கிறார்களாம்.—அது என்ன பாடசாலையா அல்லது பாடலிபுத்திரமா?”
“நீர் கேட்பதும் நியாயம்தான். பாடலிபுத்திரம் போன்ற ஒரு நகரமே அங்கு எழுப்பப்பட்டுத்தான் இருக்கிறது. அங்கு மாணவர்களும், ஆசிரியர்களும், தங்கியிருந்து அறநெறி பற்றிய அறிவு வளர்ச்சியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.”
இவ்விதமெல்லாம் கேள்விப்பட்டு ஆரிய மதக் காவலர்கள், மனம் புழுங்கிப் போயிருந்தனர்.
சீன யாத்ரீகனான யுவான் சுவாங் கூட, இந்த நலந்தா பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்து பௌத்த மார்க்கம் பற்றிய பாடம் கேட்டுப் பெற்றான் என்றால், ஆத்திரம் எப்படியிருக்கும், ஆரியக் குருமார்களுக்கு?
எவ்வளவு அற்புத அற்புதமான லீலா விநோதங்கள்—பிரபாவங்கள் கொண்டதாக உள்ளன, நமது புராண இதிகாசாதிகள்!
எத்துணை வாதத் திறமையுடன் கோர்க்கப்பட்டுள்ளன நமது சாஸ்திரங்கள்!
