68
ஒளியூரில்
எத்தனை எத்தனை உட்பொருள்களை உள்ளடக்கியதாக நமது வேதங்கள் உள்ளன!
எவ்வளவு காலமாக இந்தப் பாரத்வர்ஷத்தில் உள்ள ஐம்பத்தாறு தேசத்து ராஜாக்களும் இந்து மார்க்கத்துக்கு ரட்சகர்களாக இருந்து வந்திருக்கிறார்கள். ஆரிய தாசராக இருப்பதைப் பெரும் பேறு என்று கருதும் சிரோன்மணிகளாக அல்லவா இருந்து வந்தனர்!
இவ்வளவு ‘மகிமை’ வாய்ந்த இந்து மார்க்கத்தைக் கற்றறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று ஒரு சீனனும் ஆவலைக்காட்டவில்லை; ‘பாடம்’ கற்றறிய சீனத்து யுவான்சாங் வருகிறானே! எவ்வளவு வேதனை தரும் செய்தி இது?
ஏதோ ஒரு மனக்குழப்பத்தால் மன்னன் மகனொருவன், தன் பொறுப்பை மறந்து, கடமையைத் துறந்து, அரச பதவியில் இருந்து ‘சேவை’ செய்ய மனமின்றி, அங்கும் இங்கும் அலைந்து திரிந்து, கண்டேன் பேருண்மையை! காணீர் பேரொளியை! கேண்மின் பெருநெறியை! என்று கூறுகிறானாம். இந்த மக்கள் நேற்று வரை, கைகட்டி வாய் பொத்தி நம் எதிரே நின்று, காணிக்கை செலுத்தி அனுமதி பெற்று, நமது காலைக் கழுவி, நீரைப்பருகி, கதிமோட்சம் கிடைத்தது என்று கிடந்துவந்தனர். கண்ணா மணிவண்ணா! என்று கைத்தாளமிட்டுக் கூத்தாடி நின்றனர்; வேள்விக்கு உதவினர்; வேத பாடசாலைகள் கட்டினர். சமாராதனைக்குச் சம்பிரமமாக ஏற்பாடு செய்தனர், சர்வம் பிரம்மமயம் ஜெகத் என்ற சாஸ்திரத்தை ஏற்றுக் கொண்டு, சரணம்!சரணம்! என்று கூறிக் கிடந்தனர். அப்படிப்பட்டவர்கள், ‘வேதம் வேண்டாம் பேதம் கூடாது, ஜாதி ஆகாது, ஆசையை அகற்று’ என்று கூறிடும் புத்தனிடம் தங்கள் புத்தியைப் பறிகொடுத்துவிட்டுக் கிடக்கின்றனரே! இவர்களுக்கு வந்துற்ற கெடுமதிக்கு என்ன காரணம்?
வைதீக மார்க்கத்தினர் இதுபோலெல்லாம் கேட்டனர்; கலகமூட்டினர்.
