யில் உள்ளது. இவனது தாயாரான மீனாட்சி ஆச்சிக்கு விசையா நல்லூர் முதுகுன்றுதான் மந்திரியும் பொக்கிஷமும் ஆகும்.
திருமணம் முடிந்த மூன்றாவது மாதத்தில், அசைந்தாடும் பெருமாள் பிள்ளையின் மனைவி, சொல்லி வைத்தது போல, பிறவாத குழந்தை பெருநெறி காட்ட அதைத் தொடர்ந்தாள். பிள்ளையவர்களின் வாழ்வில் இதுவே முக்கியமான கட்டம் என்று சொல்ல வேண்டும். வாழ்வில் தன்னை நம்பி சடலத்தைத் தாங்கி சொல்ல முடியாத தொல்லைகளையும் அவமானங்களையும் சகித்துக் கொண்டு தம்முடைய முட்டாள்தனமான முயற்சிகளில் எல்லாம் அசையாத நம்பிக்கை கொண்டு, தம்முடைய கருத்துகளுக்கே பின்பலமாக நின்று வந்தவள் அவள்தான் என்பதை உணர்ந்தார். உயிர் அகன்று வெற்று உடலமான பிறகு உணர்ந்து என்ன பயன்! அவளுக்கு கருமம் செய்வதற்கு ஒரு புத்திரனைக்கூடக் கொடுக்க முடியாது வாழ்வு வீணாகக் கழிந்துவிட்டதே என்று மனம் நொந்தார். பெண்கள் மூவரும் வந்தார்கள், மண்டையை மோதிமோதி அழுதார்கள்; பிறகு கணவன்மாருடன் திரும்பி விட்டனர்.
வெறிச்சோடிக் கிடந்த வீட்டில் அசைந்தாடும் பெருமாள் பிள்ளை வாஸ்தவமான துறவறம் பூண்டார் என்று சொல்ல வேண்டும். பதினாறு நாட்கள் கழிந்த பிற்பாடு பெருங்கல் விழுந்ததினால் கொந்தளித்துக் குமைந்த நீர்நிலை மறுபடியும் அமைதி கொள்வது போல சத்தம் அடங்கியது. ஆனால் பிள்ளையவர்களின் மனப் புகைச்சல் ஓயவில்லை. அடிக்கடி அவர் தமது மனைவியின் வாழ்வு முழுவதையும், அதில் தம் நினைவில் பதிந்த கட்டங்கள் முழுவதையும் திரும்பத் திரும்ப யோசிப்பார்.
இனி என்ன செய்வது. திருவாவடுதுறைக்குப் போய் விடலாமா என்று நினைத்தார். திருநெல்வேலியில் இருந்த வீடு வாடகை வீடு; பெண்களையோ கரையேற்றி விட்டாகி விட்டது. இனி எங்கிருந்தால் என்ன என்ற ஒரு நிசாரம்.
பதினாறு கழிந்து மறுகால்மங்கலத்துக்கு திரும்பிச் செல்லும்போது தனது தகப்பனாரையும் உடன் அழைத்துக்கொண்டு சென்றுவிட வேண்டும் என்றுதான் [சித்திரையின்] ஆசை. ஆனால் புருஷன் ஒரு வார்த்தைகூடச் சொல்லாமலிருக்கும்போது எப்படி சுயமாகக் கூப்பிடுவது. மனவேதனையுடன் திரும்பிச் சென்றாள். திருநெல்வேலியிலிருந்து எட்டு மைலையும் மாட்டு வண்டியில் எட்டு அக்னிக் குண்டங்களாகத்தான் அவள் பாவித்தாள். வீட்டு வாசலில் வண்டி நின்றதும் பால்வண்ணம் இறங்கினான். பிறகு அவள் இறங்கினாள்.
வாசலில் நின்றிருந்த மாமியார், "ஏ, [சித்திரை], உங்கப்பாவை ஏன் கூட்டிக்கொண்டு வரவில்லை? அங்கெ தன்னந்தனியா விட்டுப் போட்டு வந்திட்டியே" என்றாள்.
சித்திரை தன் புருஷனைப் பார்த்தாள்; புருஷன் ஆகாசத்தைப் பார்த்தான்.
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
769
