7. இ ரா ம ன் 5047 முடித்தல் உருத கரும கிலேமையும் சொல்லுவது யாதும் உணரா கிலேமையும் புல்லும் என்ப பொருந்துமொழிப் புலவர்.” (அவிநயம்) சிக்கை மயங்கியபோது அந்த மனிதன் இருக்கும் நிலையை இது குறித்திருக்கிறது. திடீர் என்று கொடிய அழிவு நிலையைக் கேட்டமையால் நெஞ்சம் திகில் அடைந்த செயல் இழந்து நின்றது. திகைத்த நெஞ்சன் என்றது அந்த நெஞ்சைக் கொண்டு அவனது கிலேமையை நேரே கண்டு கொள்ள வந்தது. தலைமையான சளிப்பிலும் செருக்சிலும் சழைத்த நின்ற வன் இழவு நிலை தெரியவே எங்கி மயங்கின ன். அவ்வாறு அல மங்து அயர்ந்தவன் பின்பு அறிவு கெளித் து பெரிதும் வியந்து, 1 தாகர் கூறுவது பேகைமையா ம்; நேரே பாராமல் ஏதோ விபரீதமாய்ப் பேசுகின்ருர்; அக்க மனிதன் கான் ச்ெத்திருப் பான்; மூலபலங்கள் இறக் கன என்பது சாலவும் பொ ப்யே’ என்று அவ்வெய்யோன் வெறியனப் விருேடு கூறினன். LI) – to "I" மண்டி மாலுழக்க அவன் பேசிய உரைகளைக் கேட்டகம் அயலேயிருந் வி H. ரிங் த கொங் து 顯 - அ ருநத மாலயவான பாது மகாநது பன போடு எதிர்ந்து பேசினன். உண்மை நிலையை ஒர்ந்து உணரும் படி உரைகள் உரிமை தோய்ந்து உறுதி வாய்ந்து வந்தன. பாட்டன் பகர்ந்தது. கேட்டயல் இருந்த மாலி ஈதொரு கிழமைத் தாமோ? ஒட்டுறு துாதர் பொய்யே உரைப்பரோ உலகம் யாவும் விட்டுவது இமைப்பின் கன்றே விங்கெரி விரிந்த எல்லாம் , மாட்டுவான ஒருவன் அன்றே இறுதியில் மனத்தால் என்ருன். அளப்பரும் உலகம் யாவும் அமைத்துக்காத் தழிக்கின்ருன் தன் உளப்பருங் தகைமை தன்ல்ை ஒருவன் என்று உண்மைவேதம் கிளப்பதும் கேட்டு மன்றே அரவின்மேல் கிடந்து மேள்ை முளேத்த பேர் இராமன் என்ற வீடணன் மொழி பொய்த்தாமோ. ஒன்றி.டின் உலகை யுண்ணும் உலகத்தின் உயிர்க்கு ஒன்ருக கின்றன எல்லாம் பெய்தால் உடனுங்கு நெருப்பும் காண்டும் குன்ருெடு மானும் புல்லும் பல்லுயிர்க் குழுவும் கொல்லும் வன்றிறல் காற மறும காண்டும வலிக்கொரு வரமபும் உண்டோ
