5. தசரதன் தன்மை G()7
பத்து கோக்கி, அடி படு பாவி ைன் உயிரைக் கொடுவனத்
மக்கு அனுப்பி விட்டாயா ? o, s குடிகேடி ! ‘ என்று குலை , க்கான் H. கொதித்து வைதான். அங்கக் கொதிப்ெ ாவிகள்
பானுடைய உயிர்க் துயரங்களை உன ர்க்தி கிற்கின்றன.
அyயில் வருவன காண்க.
டேன் கெஞ்சம் கனிவாய்க் கனிவாய் விடம்தான் நெடுநாள் டேன் அதல்ை ெேயன் னுயிரை முதலோ டுண்டாய் ! டே எரிமுன் உன்னேப் பாவி தேவி யாகக் ‘ாண்டேன் அல்லேன் வேருேம் கூற்றம் தேடிக்கொண்டேன். பi/'க்குங் கண்வே றில்லா வெங்கான் என்கான் முளையைச்
க்கும் வினேயால் ஏகச் சூழ்வாய் ! என்னைப் போழ்வாய் ! o, க்கும் காணுப் மாணுப் பாவி இனியென் பலவுன்
...,தின் கானுன் மகற்குக் காப்பின் காணும் என்றான். (3)
னே பலவும் பகர்வான் இரங்கா தாளே கோக்கிச் ன்னேன் இன்றே இவளென் தாரம் அல்லள் து.மக்தேன் : ப. வேன யாவான் வருமப் பரதன்தனேயும் மகனென் பன்னேன் முனிவா அவனும் ஆகானுரிமைக்கென்றான். (3) (ஈகர் நீங்கு படலம், 48-50)
கசாகனுடைய மனக்கொதிப்பையும் சினக் குறிப்பையும். வெளிப் டுக்தி வந்திருக்கும் இந்த உரைகளின் உருவங்களை பன்றி நோக்கி அவன் உயிாடைங்துள்ள துயாகிலைகளை புனர்ந்து. கொள்ளவேண்டும்.
\கை கேசியினுடைய கொடிய மன கிலேயை முடிவாகத் செரிக் துகொண்டேன் என்பான், ! கண்டேன் நெஞ்சம் ‘ என் முன். கினேப்பின் வேகம் தெரிய வினைச்சொல் முன் வங்கது. முன்னமே காணுமல் போனேனே என்னும் கழிவிாக்கம் இதில் காங்,துள்ளமை காண்க
கனிவாய் விடம் என்றது இதழ் ஊறலை. அந்த அகாபான * அவன் உண்டு வந்த நிலையைக் கனிவு ஆய் என்ற கல்ை மண்டுகொள்ள லாகும். கனிவு=மகிழ்ச்சி, களிப்பு.
|
“. == - ங் == # I-III 11 I F I T1 NA ILI உருகப பருகி மருவிவந்துள்ளபடி மறுகி
வா. மனவ்ே கனேயோடு வெறுத்து உரைத்த படியிது.
