7. இ ரா ம ன் 1647
துவசமார் தொல்லமருள் துன்ைைரச் செற்றும்
சுருதிப் பெருங்கடலின் சொற்பொருள் கற்பித்தும் திவசமார் நல்லறத்தின் செங்கெறியின் உய்த்தும்
திருவளித்தும் வீடளித்தும் சிங்காமைத் தங்கள் கவசமாய் ஆருயிராய்த் தவமாய்க் கண்ணுய்க்
கடையிலா ஞானமாய்க் காப்பானேக் காணு அவசமாய்ச் சிங்தை அழிந்து அயலே கின்றான்
அறியாதான்போல அறிந்த எலாம் சொல்வான்: (1)
தோய்ந்தும் பொருளனேத்தும் தோயாது கின்ற
சுடரே! தொடக் கறுத்தோர் சுற்றமே! பற்றி நீங்த வரிய நெடுங்கருணைக்கு எல்லாம்
கிலயமே! வேத நெறிமுறையின் கேடி ஆய்ந்த உணர்வின் உணர்வே ! பகையால்
அலேப்புண்டு அடியேம் அடிபோற்ற அங்காள் ஈங்த வரம் உதவ எய்தினை யே! எங்தாய்!
இருகிலத்த வோகின் இணையடித் தாமரைதாம்? (3)
மேவாதவர் இல்லை; மேவினரும் இல்லை;
வெளியோடு இருள் இல்லை; மேல்கீழும் இல்லை; மூவாமை இல்லே, மூத்தமையும் இல்லை;
முதல் இடையோடு ஈறில்லே முன்னெடுபின் இல்லை; தேவா இங்கிவ்வோ நீ சென்றாகிலே என்றால்
சிலை ஏக்தி வக்தெம்மைச் சேவடிகள் நோவக் காவாது ஒழியின் பழிபெரிதோ? அன்றேல்
கருங்கடலில் கண்வளராய் கைம்மாறும் உண்டோ? (3)
காழி வைதிர் உலகெலாம் ஆக
களினத்து தேங்த நான்முகளுர் தாமே ஊழி பல பலவும் கின்றளங்தால் ஒன்றும்
உலவாப் பெருங்குணத்த உத்தமனே! மேனுள் தாழி தரையாகத் தண் தயிர் ரோகத்
தடவரையே மத்தாகத் தாமரை க்கை கோவ ஆழிகடைந்து அமுதம் எங்களுக்கே ஈங்தாய்!
அவுனர்கள்தாம் நின்னடிமை அல்லாமை யுண்டோ? (4)
ஒன்றாகி மூலத்து உருவம் பலவாகி
உணர்வும் உயிரும் பிறிதாகி ஊழி
