7. இ பி ! 2597
நெருப்பு; சிறக்க சுத்த விான்; சிகத சுத் கி யுடையவன்; பருவக்கில் இளைஞன் ஆயினும் அதிசய பாக்கிாமம் இவனிடம் குடி புகுந்துள்ள தன; அறிவும் அடக்கமும் அருக்கிற லும் பெருங் தகவும் கிறைத்து கிற்கின்ற இந்தக் குலமகன் என் உயிரினும் எனக்கு இனியவன்; இவனே யாண்டும் உரிமை யோடு டேனிவா வேண்டுகிறேன். உங்கள் கையில் அடைக்கலமாகக் கொடுத்திருக் ேெறன்; ஆகரிக் சுருளுக' என்று வாலி சொன்ன பொழுது அங்கதன் இாமன் பாகங்களில் விழுக்த பணித்தான். அவ அடைய மதிநுட்பத்தையும் அன்புரிமையையும் கண்டு இவ் விா வள்ளல் உள்ளம் உவந்து கன் உடைவாளை உருவி நேரே சீட்டி அவன் கையில் கொடுக்க அங்க கா. இதனே வைத் துக்கொள்க’ என்று க்களித்த அருளின்ை. அது கிகழும்போது உலகம் முழுவது உவகை மீதார்க்கது.
முன்ாலி இங்கே போதிக்கிருக்கும் டோ கனேகள் ஆன்மவுரிமை களும் அறிவு கலங்களும் நீதிமுறைகளும் கோய்த்து :” சீர்மைகள கிறைக்திருக்கின்றன. இவனுடைய பண்.ாடுகளும் பரிபாகங்களும் உரைகள கோபம் ஒளிபுரிகின் மன. அரிய போ விரனும் வாழ்ந்து வந்தவன் பெரிய ஞானியாய் இங்கே பொலித்து கிற்ன்ெமுன் கிலைமைகள் நீர்மைகள் சுரந்து திகழ்கின்றன)
(அக்கிய காலத்தில் சன் குடும்பத்தாருக்கு ஒரு முதியவன் உரிமையுடன் புத்திமகிகள் சொல்லும் பரிவுக் காட்சியை ஈண்டு ஒர்ந்துணர்ந்து கூர்ந்து கோக்குகின் ருேம். உலக வாழ்வின் அனு பவங்கள் உயர்க்க பண்பாடுகளுடன் ஒங்கி வந்துள்ளன.)
ருதம்பியை நோக்கி மொழித்தது, மகனைப் பார்த்துச் செர்ன்னது, இங்கம்பியிடம் குறித்தது, ஆகிய மூன்று கிலைகளிலும் ஆன்ற பெருந்தகைமை, ஊன்றிய பாசம், உயர்ந்த கத்துவ
ஞானங்கள் ஒளிசெய்து மிளிர்கின்றன) மேல் ஒரு பொருளும் இல்ல மெய்ப்பொருள் வில்லும் தாங்கிக்
தி
கால் கரை தோய நின்று கட்புலக்கு உம்றது அம்மா! o
سها அங்கதனுக்கு இராமனே வாவி இங்கனக் அறிவித்திருக்' கிமுன். வாய்ச் சொல் உள்ளத்தையும் உணர்வையும் உ. கி lே
t
!
பையும் தெளிவு செய்து ச என்.டிம் ஒளி புரிந்து இற்கின்றது.
