65 விட்டதோ என்றுகூடச் சந்தேகம் வந்தது. அப்படிக் கனத்திருந்தது தலே. ஆனால், அன்று மல்லிகாவைப் பெண்பார்க்க வந்த அவன் எத்தனை எத்தனே ஆசைக் கனவுக் கோட்டைகளைப் படைத்துவிட்டிருந்தான் அந்த ஆசைக் கனவுக் கோட்டைகள் என்றென்றும் நிலவி நிற்கும் இன்பக் கோட்டைகளாக அமையவேண்டுமே ! அமையுமா..? மூன்ரும் பேருக்குத் தெரியாவண்ணம் எப்படியோ மல்லிகாவை ராஜேந்திரன் பார்த்தான். பார்த்த அவனுக் குத் தன் கண்களேயே நம்பக்கூடவில்லே. 'மல்லிகாவா இது ? அழகுப் பாவையாக, அழகுக் குவியலாக, அழகே உருவாகக் கண்ட என் ஆசைக் கிளியா இது ? பார்க்கக்கூடக் கண் கூசுகிறதே பெண் ணுக்குப் பெண் இரக்கமிருக்கும் என்பார்களே !...... அந்த அம்மனுக்கு மல்லிகாமீது ஏன்தான் இத்தனே வஞ்ச னேயோ?...... இத்தகைய கோலத்திற்குத்தான் விதி என்று பெயரா? விதி என்றுதான் பெயரிட்டு அழைப்பதா ? அழைக்க வேண்டுமா ? விதி வாழ்க்கையின் விதியா இது ? அல்லது விதியின் விதியா இது ? விதியே, உனக்கு நெஞ்சமே கிடையாதா? என் மல்லிகாவை......என்ன ? உரிமை பாராட்டுதலா? அப்படியென்ருல் மல்லிகாவை மறந்து நான்......மறந்துவிட வேண்டியது தா.ை..... என்ன, விடுவதா......என் மல்லிகாவையா?...? - பலவாருகச் சிந்தித்து மூளையைக் குழப்பிக் கொண்ட ராஜேந்திரன், இரவுடன் இரவாக வீடு வந்தான். திரும்பும் பயணத்தில் உருவாகியிருந்த தன் முடிவை வெளியிட்ட தும், ஒருகணம் ஆனந்தனும் மங்களமும் அடித்துவைத்த பொம்மைகளாயினர். முடிவு ! அடுத்த நாள் மதுரைக்குக் கடிதம் பறந்தது. அதை ஆனந்தன் எழுதியிருந்தான். ராஜேந்திரனது மனமாற்றம்.
