ஓம்புமதி!
17
அன்புடைச் செல்வி!
பார் அனைத்தையும் பொய்யெனத் துறந்த பட்டினத்து அடிகள் தன் அன்னையை மட்டும் மறக்கவில்லை. அவரைத் தெய்வமாகப் போற்றினார். அவர் இருக்கும் வரையில் அடிகள் ஊரைவிட்டு வெளியே செல்லவில்லை. அவர் இறந்த பிறகுதான் அந்தச் சேய் உள்ளம்-துறவு கொண்ட உள்ளம்-எப்படிக் கொதித்தது! பெற்றதாய் தன்னை எந்தெந்த வகையில் வளர்த்தாள் என்பதை எண்ணிப் பார்த்த அவ் உள்ளத்தின் நினைவுகள் உதட்டில் பாட்டாக உருப்பெற்று ஓடி வந்தன.
'ஐயிரண்டு திங்களாக அங்கமெலாம் நொந்துபெற்றுப்
பையலென்ற போதே பரிந்தெடுத்து-செய்யவொரு
கைப்புறத்தி லேந்திக் கனக முலை தந்தாளை
எப்பிறப்பில் காண்பேன் இனி'
'நொந்து சுமந்து பெற்று நோவாம லேந்திமுலை
தந்து வளர்த்தெடுத்துத் தாழாமே-அந்திபகல்
கையிலே கொண்டென்னைக் காப்பாற்றும் தாய் தனக்கோ
மெய்யிலே தீமூட்டு வேன்'
'வட்டிலிலும் தொட்டிலிலும் மார்மேலும் தோள்மேலும்
கட்டி அணைத்தென்னைக் காதலித்து-முட்டச்
சிறகிலிட்டுக் காப்பாற்றிச் சீராட்டும் தாய்க்கோ
என்று அவர் பாடும்போது நாம் நம்மை மறந்தே விடுவோம். ஆம்! பெற்றதாய், இந்த வகைகளிலெல்லாம் என்றென்றும் மக்கள் நினைக்கும் வண்ணம், குழந்தையை வளர்த்துத்தான் ஆகவேண்டும்.
