140
மறைமலையம் 6
அளியேன் பெருந்துயர் நீங்க
எளியேன் முந்துறத் துடைக்குவென் மயிலே
(சொல்லியவாறே துடைக்கின்றான்.)
சகுந்தலை : (கணையாழியைப் பார்த்து) எம் பெருமானே! இஃதன்றோ அந்த மோதிரம்?
அரசன்
- அதுவே தான்; இம்மோதிரந் திரும்பக் கிடைத்தமையினாலேதான், நான் உண்மையாக நினைவுவரப்
பெற்றேன்.
சகுந்தலை : எம் பெருமானை அடையாளங் கொண்டு மெய்ப்பிக்கப் புகுந்த காலத்திற்றான் இது காணாதுபோய் இத்தனை துன்பமும் விளைவித்தது.
அரசன் : ஆகவே இக் கொடியானது நான் இவ்வேளிற் பருவத்தொடு கூடியதற்கு அடையாளமாக இம்மலரை அணிந்து கொள்ளட்டும்!
சகுந்தலை : நான் அதனை நம்பவில்லை, எம்பெருமானே இதனை அணிந்து கொள்ளட்டும்!
(பிறகு மாதலி வருகின்றார்.)
மாதலி : நீடுவாழ்வீர்! நல்வினைவயத்தால் நீர் நும்உரிமை மனையாளொடு கூட்டப் பட்டதனாலும் நும் புதல்வன் திருமுகத்தைக் கண்டதனாலும் இனிது வாழ்க!
அரசன்
என் விருப்பம் இனிய பழத்தைப் பெறுவதாயிற்று; ஐய மாதலி! இச் செய்திகள் இந்திரனுக்குத் தெரியாதிருக்கலாமே!
மாதலி : (புன்சிரிப்பொடு) தேவர்கள் பார்வைக்கு எட்டாதது யாதுளது? நீடு வாழ்வீர், வாரும்! தெய்வத் தன்மையுள்ள மாரீசர் தம்மைப் பார்க்கும்படி உமக்கு விடை தந்தருளினார்.
L
அரசன் : சகுந்தலை! புதல்வனை எடுத்துக்கொள். உன்னை முன்னிட்டுக் கொண்டுபோய் அவரைக் காண விரும்புகின்றேன்.
