சாகுந்தல நாடகம்
33
விதூஷகன் : (முன்போலவே நின்றுகொண்டு) ஓ நண்பரே! என் கையுங் காலும் நீட்டக் கூடவில்லை. ஆகவே, உமக்கு வெற்றியுண்டாகக் கடவதென்று வெறுஞ்சொற்களால் மட்டும் வாழ்த்துகின்றேன்.
அரசன் : (முறுவலித்து) உன் உடம்புக்கு எங்கேயிருந்து இந்தத் திமிர்ப்பிடிப்பு வந்துவிட்டது?
விதூஷகன் : நீரே என் நீரே என் கண்ணைக் குத்திவிட்டுக் கண்ணில் ஏன் நீர் வருகின்றதென்று கேட்கின்றீரே?
அரசன் : நீ சொல்லுகின்றது எனக்கு உண்மையாய் விளங்கவில்லை.
விதூஷகன் : ஓ நண்பரே! நாணல் ஒரு கூனன்போல் வளைவது தனக்குள்ள ஆற்றலினாலா அல்லது நீரோட்டத்தின் விரைவினாலா?
அரசன் : அதற்குக் காரணம் நீரோட்டத்தின் விரைவுதான்.
விதூஷகன்
நீர்தாங்காரணம்.
அரசன் : எவ்வாறு?
அப்படியே எனது நோய்க்கும்
விதூஷகன் : நீர் நுமக்குரிய அரசியற் கடமைகளை விடுத்து, இவ் விருண்ட காட்டுள் வேட்டுவனைப்போல் திரிந்து கொண்டிருக்கின்றீரே! உமக்கு உண்மையைச் சொல்லு கின்றேன், காட்டு விலங்குகளைப் பின்றொடர்ந்து நாடோறும் ஓடுதலால், என்னுறுப்புக்களின் பொருத்துக்கள் உராய்ந்து மூட்டுவிட்டுப் போய்விட்டன; என் உறுப்புக்கள் என் வசப்படவில்லை ஆகையால், ஒரு நாளைக்கேனும் நான் இளைப்பாறியிருக்க விடை தரும்படி உம்மைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கொள்ளுகின்றேன்.
அரசன் : (தனக்குள்) இவனும் இவ்வாறு சொல்லினான். காசியபருடைய ய மகளை நினைந்து என் L மனமும்
வேட்டமாடுவதில்
மாடுவதில் இளைப்படைந்தது.
