214
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
கொண்டால்தான் என் ஆத்திரம் அடங்கும்; என் மனம் அமைதி அடையும்; ஆறுதல் பிறக்கும்!
இவ்வாறு பழி வாங்கும் திட்டத்தை மனத்திற்குள் நிறைவேற்றிக் கொண்டு தாமரை உட்கார்ந்திருக்கும் போது, அவளை அறியாமலே அவள் முகம் அந்தி வானத்துச் செந்நிறமாய் ஆகிவிட்டதை அவள் கண்ணாடியிற் காணாவிட்டாலும் அருகிலேயே படுத்துப் பிணியால் வாடிக் கொண்டிருந்த அரசி கவனித்து விட்டாள்.
"என்னம்மா! முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்கிறது? உள்ளத்திலே ஊமை நாடகத்தின் உச்சக்கட்டம் நடைபெறுகிறதா?" என்று கேட்டுவிட்டு இரும ஆரம்பித்தாள்.
"ஒன்றுமில்லை அண்ணி," என்று தாமரை சடக்கென்று பதில் சொன்னாலும், 'ஊமை நாடகம்' என்று அண்ணி வர்ணித்ததற்கு அவளால் பொருள் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஒருவேளை அண்ணியிடத்திலும் அண்ணன் விஷயத்தைக் கூறியிருப்பாரோ என்ற ஐயம் அவளை ஆட்டிப்படைத்தது. மிகக் கஷ்டப்பட்டு முகத்தை மகிழ்ச்சியாக வைத்துக் கொண்டு அண்ணியின் அருகில் சென்று மருந்தைக் கலக்கிக் கொடுத்தாள்.
"எங்கேயம்மா அந்த மருத்துவன்? ஆளையே காணோம்...?" என்று அரசி ஆவலுடன் கேட்டால்.
"பச்சிலை பறிக்கப் போனவன் இன்னுமா திரும்பவில்லை? அடப்பாவமே ஏதாவது மலைப்பாம்புகளின் வாயைக் குகையென்று நினைத்து, பச்சிலை பறிக்க உள்ளே புகுந்து வயிறு வரையில் சென்று அங்கேயே குடியிருக்கிறானா?" என்று தொடர்ந்து கேலியாகக் கேட்டாள் அண்ணி.
பேச்சை மாற்றுவதற்குப் பெரிதும் விரும்பிய தாமரை "அண்ணி, அவன் எங்காவது தொலையட்டும்! அண்ணனை இன்னும் காணவில்லையே; எங்கேபோனார்? எப்போது வருவார்?" என்றாள்.
"அந்தக் கவலையில்தான், அவர் வெளியில்சென்றால் திரும்பி வரும் வரையில் என் நெஞ்சு 'திகீர் திகீர்' என்று பற்றியெரிந்தவாறே இருக்கிறது. ஒவ்வொரு சமயமும் உயிரைப் பணயமாக வைத்துத்தான் உன் அண்ணன் வெளியில் கிளம்புகிறார்!"
"எனக்கென்னவோ அண்ணி இந்தப் பயங்கரத்தை அனுபவிப்பதை விடக் கரிகால் சோழருடன் சமாதானம் செய்து கொண்டு அவருக்கு அடங்கியே இருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது."
