- வால்கெளதர்நாடகம். சடு
ஈதெல்லாங்கவர்ந்துகொண்டே யென்ன்ையோமறைந்துவிட்டால் வேதனைப்பட்டாகிலும்லால் விடமாட்டானென்றறிந்திலயோ போதும்போதுமுன் மன்ஜாலம் பூை வயேயெனரு கில்வாசாய் காதுசெய்தாலினிசகிக்க வழிகளில்லைமாமயிலே. லாலாசன்வருந்துவதை பவர் ஆக்கைதாய் கேட்டுவந்தலால்விகுفة هي விருத்தம் மையலால்லாலிவ்வாறு 。திமயங்கியேவ ய்விட்டுக் தையலேகெளஹரேயென் சஞ்சீவிமருந்தேயென்று கையவேயேவலோர்க னடத்திடுங்கருமந்தன்னை ஐயனஞ்சம்ரூச்ஷாவி டிைமுடிதாழ்த்தசொன்ன.
இதுவுமத. எவலோர்சொல்லக்கேட்டே யேந்தல்சம்ரூதுஷாவுக் தேவியும்புதுமைகொண்டு செம்மலாலிடத்தில்வக்க மேவியத்வத்தாலின்ற வேங்கிளவ்ரசேயெங்கள். ஆவியேயுனக்குத்துன்ப மடுத்தகாரணமென்சொல்வாய். திபதை-இ-ம்-முகாரி-ஆதிதாளம்.
கண்ணிகள்,
தவமிருந்தின்றவெங்கள் கனயனேகாரையாகக்
r:
தாளம்போற்கண்ணிர்சித்தவானேன். ஆ மகனே
கவனமுனக்கேயெல்கள் காயமுள்ளவரையில் , கண்னேகல்புக்கினியகனியே-- ஆமகனே சுவரிற் றீட்டியசித் சுருபமெனப்பிர்மித்து கம்மாமயங்கிவிற்கிருயே. - . . . . . . 。獸 மகனே தவறேதுமுண்டேலத்த சங்கதிகளையெம்பாம் - o சற்றேவிஸ்தாரமாய்ச் சொல்வாயே - ஆ மகனே பொன்னைமேனியெல்லாம் புழுதியாகிடமனம் - புழுங்கியழக்காரியமென்.ை - ஆ மகன்ே
