ஐம்படைத் தாலி விளக்கிக் கொண்டே வந்தபோது, ஒரு பாடலைக் கேட்டுக் கண்ணிர் உகுத்தார்கள். எனது அன்னையாருக்கு நான் ஒரே மகன். நாங்கள் இக் கதையில் உள்ளவரே போன்றவர்கள். எனவே, அன்னயாரும் ஆண்டவனேயே அடைக்கலமாக எண்ணி வாழ்ந்தவர்கள். ஆகவே, நான், " ஒருத்திநான் ஒருத்திக்கிந்த ஒருமகன் இவனும் தேரும் கருத்திலாச் சிறியன் வேறு களைகணும் காணேன் ஐய! அருத்திசால் அறவோர் தேரும் அருட்பெருங் கடலே எங்கும் இருத்திரீ அறிவாய் கொல்லோ என்று பார்படிய வீழ்ந்தாள். ' என்ற புராணத்துப் பாடலைப் பாடும் போது அன்னேயார் அப்படியே கண்ணிர் விட்டுக் கதறினர்கள். நானும் ஓரளவு குடும்பச் சூழலே உணர்ந்தவனதலால் கைக்தேன். பிறகு அவர்கள் தம்மைத் தாமே தேற்றிக் கொண்டு மேலே படிக்கச் சொன்னர்கள். . அந்தப் புராண அன்னேயின் வேண்டுகோளின்படி மதுரைச் சொக்கேசர் மறுகாள் மாமனக வந்து வழக் குரைக்கிருர். அதன் முதற்படியிலேயே அவர் அவ்வொரு மகனே'க் கண்டு கட்டிக் கொண்டு கதறி அழுகிருர். அவர் வாய் பேசுகிறது. அதைப் பரஞ்சோதியார் தருகிருர். " ஐம்படை மார்பிற் காணேன் சிறுசிலம் படியிற் காணேன் மொய்ம்பிடை மதாணி காணேன், முகத்தசை சுட்டி காணேன் மின்படு குழைகள் காணேன் வெற்றுடல் கண்டே னப்பா என்பெறு மென்று பிள்ளைப் பணிகளும் கவர்ந்தார் என்னு: ' 43
