முக்கனி/கனி—1
கனி—1
நாடு மக்களால் நிறையப்பட்டிருக்கும் ஒன்று. ஏடு நாட்டு மக்களால் கற்கப்படுவது; கையாளப்படுவது; செய்யப்படுவது; போற்றப்படுவது. அந்தந்த நாட்டிலுள்ள ஏடுகளைப் பார்த்தால் அந்தந்த நாட்டு மக்களைப்பற்றி, நாகரீகத்தைப்பற்றி, வாழ்க்கை வளங்களைப்பற்றிப் பாங்குற, எளிதாக, ஏமாற மார்க்கமின்றித் தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்ளலாம். ஆம்! நாட்டிலுள்ள ஏடுகள், நாட்டிலுள்ளதை, நடப்பதை—மக்கள் வாழ்க்கை முறைகளை வகுத்துக் காட்டும் கண்ணாடியாகக் காட்சியளிக்க வேண்டும்; நாட்டு மக்களை மேன்மையுறச் செய்யும் தூண்டா விளக்காய்த் துலங்குதல் வேண்டும்; நாட்டிற்கும் ஏட்டிற்கும் தொடர்பிருக்க வேண்டும்; நாட்டோரை நடு நிலை பிறழா நல்ல நீதிபதிகளாக்க உறுதுணை செய்யும் ஊன்றுகோலாக உதவ வேண்டும்.
நான், இன்று நாட்டோடு, நாட்டு மக்களோடு நீங்காத் தொடர்பு கொண்டு பழகி வருகிறேன். நீங்களும் உங்கள் கல்வி முடிந்தவுடன் அத்தகைய தொடர்பு கொள்வீர்களென்னும் துணிபுடையோன். நான் மக்களுடைய அன்றாட வாழ்வை அலசிப் பார்க்கிறேன்; அறிவோடு ஆராய்ந்து பார்க்கிறேன். எனவே, நாட்டாரோடு நாட்டானாய் நாட்டு மக்களை அறிந்த நானும், மாணவத் தோழர்களாகிய நீங்களும் சந்தித்து அளவளாவுதல் முற்றும் முறையே.
நான் இன்று நாட்டில் நடமாடிவரும் நானாவித ஏடுகளில் சிலவற்றைப் படித்திருக்கிறேன்; சிலவற்றைப் பார்த்திருக்கிறேன்; பலவற்றைப்பற்றி பண்பாளர்கள் பன்னிப் பன்னிப் புகழ்வதைப் பலமுறை கேட்டிருக்கிறேன். அத்தகைய வித்தகரால் போற்றப் பெறும் பண்டைய நூல்களில் ஒன்று நந்தம் 'தொல்காப்பியம்'. தொல்காப்பியம் தொன்மை நூலென்றும், தமிழரின் தனித் தமிழ் நூல் என்றும், விழுமிய கருத்துக்களை இழுமென்மொழியால் எடுத்தியம்பும் ஆற்றல் வாய்ந்த அரும்பெரும் பொக்கிஷம் என்றும், தமிழனின் தனி நாகரிகத்தை நாட்டோர் நன்கு உணர நயமாக நவிலும் நிகண்டெனவும், ஒப்பிலாப் பண்டைத் தமிழ் இலக்கணமென்றும் நான் அறிவேன். எப்படி? படித்துப் பாங்குற சுவைத்ததினாலா? அல்ல! படித்த பண்டிதர்கள், பேராசிரியர்கள் முதலியோர்கள் புகழுரையைக் கேட்டதினால்தான் நான் கூறுகிறேன். சிறிதும் கூச்சமின்றி கூறுகிறேன் தொல்காப்பியம் படித்ததில்லை என்று. அது பற்றி நான் சிறிதும் வெட்கப்படவில்லை; வெட்கப்படக் காரணமும் இல்லை. ஏன்? தமிழே தம் தனம் எனக் கருதும் தமிழ்ப் பண்டிதர்களிலேயே பலர் தொல்காப்பியத்தைப் பழுதற நன்குணர்ந்தோர் இல்லை. ஏன் கிடையாது? தொல்காப்பியம் பழம்பெரும் நூலென்றும், இன்னும் பலவிதமாகப் புகழப்படுகிறதேயன்றி அது சிற்றறிவுடைய மக்களுள்கூடப் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய விதமாய், நாட்டிலே மக்களுடைய மார்க்கெட்டிலே வந்து நடமாடவில்லை; நடமாடும்படி செய்யப் பெரும் புலவர்கள் விடுவதில்லை; அதற்காகப் பெருமுயற்சி எடுப்பதில்லை.வாழ்க்கையில் நாம் சிறந்த பொருள்களை, வாழ்க்கைக்கு வளமான பொருள்களைச் சிறிதும் வாட்டமின்றிப் பெற முடியாது; ஓயாத உழைப்பும், சலியாத முயற்சியும் வேண்டும். சான்றாக முத்துக்களைப் பெற வேண்டுமானால் கடலின் கொந்தளிப்பையும், சுறாமீன்களின் உபத்திரவத்தையும் அகற்றி ஆண்மையோடு முத்துக் குளிக்க வேண்டும் கண்களைப் பறிக்கும் பற்பலவித ஆபரணங்கள் செய்யத் தங்கம் வேண்டுமானால், பாறையின் வெடிப்பிற்கும் மணலின் சரிவிற்கும் துணிந்த பல்லாயிரவர், பொற்சுரங்கங்களிலே அல்லும் பகலும் அனவரதமும் பாடுபட வேண்டியிருக்கிறது. அது போலவேதான் ஏடுகளிலும் இலக்கியங்களில் சிறந்தவற்றை, மனிதனை மனிதத்தன்மையுள்ளவனாக விளங்கத் தூண்டும் இலக்கியங்களை, அறிவை அகலப் பரப்பும் அந்தாதிகளை அனைவருக்கும் பயன்படக்கூடிய நிலையில் வெளிப்படுத்த வேண்டும். இப்பேருழைப்பை மேற்கொள்கையில் பற்பல இடுக்கண்களோடு இடறி மோத நேரிடும். பலரின் பரிதாபத்திற்கும் கேலிக்கும் கண்டனத்திற்கும் உள்ளாக நேரிடும். எடுத்த காரியத்தை எதிர்ப்புக்கும் ஏளனத்திற்கும் அஞ்சாமல் புகழ்ச்சிக்கும் பூசலுக்கும் மண்டியிடாமல் தொடுத்து முடிப்பர். அது தான் முறை.
நந்தமிழ் நாட்டில் தமிழ் மறையெனப் பல்லோராலும் போற்றப்படும் திருக்குறளைத் திருத்தமாக அறிந்தவர் மிகமிகச் சிலர். அத்தகையோரை விரல்விட்டு எண்ணி விடலாம். பலர் அதன் உள்ளுறை என்னவென்பதையும் அறியார். பண்டிதர்களுட் பலர் அதனைப் பெருமைக்காகப் படிக்கின்றார்களே ஒழியக் கருத்தூன்றிக் கற்பவர் மிகச் சிலரே. நானும் திருக்குறள் அறிவேன் என்று பேசிப் பெருமிதம் அடைவோர் பலராவர். அவர்தம் நிலை கண்டு இரங்கார் உளரோ!இலக்கிய ஏடுகள் மக்களின் மார்க்கெட்டிலே மலிந்து நடமாடவேண்டுமானால், இலக்கியம் கோபுர உச்சியிலிருந்து குப்பை மேட்டுக்கு வரத் தயாராக இருக்க வேண்டும். கற்றோரும் மற்றோரும், பண்டிதரும் பாமரரும், பணக்காரனும் ஏழையும் படித்துணரும் பாங்கிலே, எளிய நடையிலே இயற்கைக் கருத்தைக் கவின்பெற எடுத்துரைக்கும் ஏடுகள் எழுதப்பெறல் வேண்டும். ஆனால் நம் நாட்டு இலக்கிய கர்த்தாக்கள் செய்துள்ள இலக்கிய சேவை இதற்கு நேர்மாறானது. பண்டிதரும் பகுத்தறிய முடியாத பண்புடனே நம் நாட்டுப் பண்டிதர்கள் நூல் எழுதியிருக்கின்றனர். சிற்றறிவினர் சிந்திக்கவும் கூடாத சிறப்புற்று விளங்குகின்றன இந்நாட்டு ஏடுகள்.
இன்றைய இலக்கியங்களிலே சிலவற்றின் மூலத்தை விட அவற்றின் விரிவுரைகளும் விருத்தியுரைகளும் பன் மடங்கு கடினமாகத் திகழ்கின்றன. மற்றும் இக்காலப் பண்டிதர்கள் தம் நேரத்தை, "இந்த உரை நல்லது" 'இது இன்னாரால் சொல்லப்படுவதால் சிறப்புடைத்து; அது அன்னாரால் சொல்லப்பட்டமையால் ஒவ்வாதது' என இத்தகை போராட்டங்களிலே கழிக்கின்றனர். சிறிதும் நாட்டைப்பற்றி நாட்டமின்றி கடமையைப்பற்றிய கருத்தின்றி இத்தமிழ்ப் பண்டிதர்கள் ஒருவர்மீதொருவர் பொறாமையும் பொச்சரிப்பும் பூண்டு, ஒருவரையொருவர் தாக்கிப் பேசி எழுதும் இழிகுணத்தையே மேற்கொண்டுள்ளனர். எனது மதிப்பிற்குரிய தலைவர் பெரியார் ஈ.வே. இராமசாமி அவர்கள் கூறுவார், "இந்தத் தமிழ்ப் பண்டிதர்கள் ஒரு பன்னிருவர் சேர்ந்து ஒரு சிறு மாநாடு நடத்தினாலும், அருகே ஒரு ஸ்பெஷல் போலீஸ் படை வேண்டும், அவர்களிடை நிகழும் சண்டை சச்சரவைத் தீர்க்க" என்று. அது கேட்டு நான் மனம் மிக மருளுவதுண்டு.காஞ்சியிலே பொங்கல் விழாக் கொண்டாடினர். நானும் போயிருந்தேன். புலவர் மே. வீ. வேணுகோபாலன் தலைமை தாங்கினார். நம் மதிப்பிற்குரிய நண்பர் புலவர் மா. இராஜமாணிக்கம் சொற்பொழிவாற்றுங்கால் ஓர் ஐய வினா தரப்பட்டது. கூட்டத்திலுள்ள சிலரால், "சிவம்" என்னும் சொல் வடமொழியா? அன்றித் தமிழா? என்பதே அவ்வைய வினா. அதற்குத் திரு. இராசமாணிக்கம் அவர்கள் 'சிவம்' என்பது தனித் தமிழ்ச் சொல்தான் என்றார். தலைவர் திரு. வேணுகோபாலன் அவர்கள் தம் முடிவுரையில் சிவம் என்னும் சொல் தமிழன்று; அது வடமொழிதான் என்று கூறினார். உடனே இராசமாணிக்கனார் எழுந்து வேணுகோபாலரைப் பார்த்து "அது தமிழ்ச் சொல்தானே! மற்றும் அது மறைமலையடிகள் கருத்தாயிற்றே" என நவில, வேணுகோபாலர் சபையோரைப் பார்த்து "அந்த மறைமலையடிகள் கருத்திருக்கட்டும்; இந்த வேணுகோபாலன் சொல்லுகிறேன் 'சிவம்' என்னும் சொல் வடமொழிதான் என்று" எனக் கூறி முடித்தார். இவ்விதம் வழக்காடும் விதத்தை விடாப்பிடியாகப் பிடித்துக்கொண்டு பண்டிதர்கள் மீளாக் குழப்பத்தில் திளைக்கின்றனர். அவர்களின் பெருமையெல்லாம், பன்னூர் பாண்டித்யமெல்லாம் மற்றவர்களின் நூல்களில் குற்றங்குறை காண்பதில்தான் உளதென உள்ளத்தில் உறுதி கொண்டுள்ளனர். மற்றொருவர் சொல்லில், நூலில், காவியத்தில் குறை காணாவிடில் தம் திறமை முற்றும் முதிர்ந்ததல்ல என்ற மூட நம்பிக்கையை மூலதனமாகக் கொண்டிருக்கின்றனர். என்னே இவர்தம் அறிவும் ஆற்றலும், மதிப்பும் பண்பும் இருக்குமாறு?
மற்றும், ஒருவர் எழுதும் ஏட்டிற்கு மற்றொருவர் மறுப்பும், அம்மறுப்பிற்கு மறுப்பாரும் பிறிதொரு ஏடு எழுதுவதும் இந்நாட்டின் அன்றாட நிகழ்ச்சிகளாய் நீடிக்கின்றன. சான்றாக இன்று தலைமை தாங்கும் அறிஞர் ஒரு நல்ல ஏட்டை நாட்டிற்கு நல்கினார் என நினைமின். மற்றும் அதில் யாதொரு குற்றம் குறைகளுமில்லை யெனவும் சொல்மின். அதிலே சொற் செறிவும் பொருட் செறிவும் பொருந்தியிருக்கலாம்; இலக்கியாசமும் காவியக் குழைவும் எதுகை மோனைகளின் அமைப்பும் சரிவர அமைக்கப்பட்டிருக்கலாம். கருத்துப் பிழை கடுகத்தனையும் காணாதிருக்கலாம்; என்றாலும் புலவர் எவரையேனும் அதுபற்றி அபிப்பிராயம் கேட்டால் அவர் அது முற்றும் நல்ல நூல் என்று தீர்ப்புக் கூறுகிறார். குறை யேதேனும் கண்டால் அன்றோ அவர்தம் அறிவுடைமைக்குப் பூஷணம்; புலமைக்கு அணிகலன்; ஆராய்ச்சிக்கு எடுத்துக்காட்டு? எனவே, அவர், "இந்த நூலாசிரியர் செய்ததெல்லாம் சரிதான். ஆனாலும் நூல் முற்றிலும் அவருடைய சொந்தமன்று; முற்றும் இரவல்-அதில் நூற்றுக்கு இருபது பாகம் திருக்குறளையும், இருபது பாகம் சிலப்பதிகாரத்தையும், 20 பாகம் சங்க நூற்களையும் பத்து பாகம் மணிமேகலையையும் இவ்வண்ணமாக ஒரு நூலிலிருந்து மாணிக்கத்தையும் பிறிதொரு நூலிலிருந்து வைரத்தையும் பொறுக்கி எடுத்துக் கோத்திருக்கிறார்" என்று அவர்பால் குற்றங் காண்பர். இதுவே தம் கடன் எனப் பணியாற்றும் புலவர் பெருமக்களை என்னென்று இயம்புவது?
இலக்கியப் பண்டிதர்களும் பண்டித மணிகளும் பாவலர்களும் மற்றுமுள்ள கலைஞானிகளும் கலாரக்ஷகர்களும் நாட்டைப்பற்றி, நாட்டிலே வதியும், தமிழ் நாட்டிலே வாழும் நாலரைக் கோடி மக்களைப்பற்றிக் கவலையுறார்; எண்ணியும் பாரார்; எவர் சொல்லையும் கேளார்; நாட்டிற்கும் ஏட்டிற்கும் தொடர்பு உண்டா? இல்லையா? என்று தம் கண்கொண்டு பாரார். ஆனால், "எல்லாமறிவோம் நாம்" என இறுமாந்து இன்புறுவர். நாட்டில் நடமாடும் ஏடுகளின் வழி, அவை ஊட்டும்— உணர்ச்சிகள் ஊடே, அவை ஏற்றும் எண்ணங்களின் ஏவற்படிதான் நாட்டு மக்கள் செயலாற்றுவர் என்பது இவர்தம் சிந்தனைச் சுடரிலே சிறிதும் தோன்றுவதில்லை. நாட்டின் நிலைக்கேற்ற நிகண்டுகள் நிச்சயம் தேவை — என்பதை இவர்கள் நினைத்துப் பார்த்ததும் இல்லை. நாட்டு ஏடுகள் எடுத்தியம்புவது என்ன? நாட்டிலே, நகரிலே, வீட்டிலே நடப்பது என்ன என்பதை இவர்கள் உணர்கின்றார்களில்லை.
பழையவற்றிற்கு விளக்கம் கூறுதல், விருத்தியுரை கூறுதலன்றி, இந்தக் காலத்திற்கும் கருத்திற்கும் ஏற்ற முறையிலே நடையிலே வேறு பல நூல்கள் செய்ய இக்காலப் புலவர்களால் முடியாதா? முடியும். ஆனால் அவர்கள் பழையனவற்றைப் புது மெருகிட்டுப் பார்த்துப் பார்த்துப் புளகாங்கிதம் அடைவதே தம் செயற்கரும் செயலெனக் கருதுகின்றனர். மக்கள் சிந்தனையைத் தூண்டும் நூல்கள் இயற்றுவதற்கு, மக்கள் வீரம் அடைவதற்கு, நீதியை நடு நின்று நோக்குவதற்கு, சாதி பேத சமயச் சண்டையை ஒழிப்பதற்கு, பொருளாதார மாறுபாட்டை மடிப்பதற்கு, புத்துலகம் சமைப்பதற்கு, கயமைத்தனமான கண்மூடிக் கபோதிப் பழக்கவழக்கங்களை மதத்தின் பேரால், சமயத்தின் பேரால், சாஸ்திரத்தின் பேரால், பழமையின் பேரால் பின்பற்றி, வறுமையில் — மடமையில் கண்மூடித்தனத்தில் மக்கள் மருண்டு உழலும் மாயாமார்க்கத்தை வேரறுப்பதற்கு அவசியமானவற்றை அணைத்து, அல்லாதவற்றை யகற்றி, எதையும் பகுத்துணர்ந்து பார்க்க வழிகோலும் ஏடுகள் இயற்றினார்களா? இயற்றுகின்றார்களா? இக்கால இலக்கியக் கர்த்தாக்கள் இனியேனும் இயற்றுவார்களா? நாட்டிற்கும் ஏட்டிற்கும் தொடர்பில்லா வகையிலே, நாட்டின் இனத்திற்கு இம்மியும் பயன்படாக் காவியங்கள் நமக்கேன்? ஏட்டில் எடுத்தியம்புவது ஒன்றாயும் எண்ணத்திலே வேறாயும் அன்றாட வாழ்க்கையில் நாட்டில் நடப்பது பிறிதொன்றாயும் உள்ள ஏடுகள் அமைக்கப்படும்வரை இனம் எழுச்சியுறுமா? மக்களிடையேயுள்ள மடமைத்தனம் மறையுமா? ஏட்டின் மூலம் நாட்டின் நிலை அறியலாம் மேனாடுகளிலே. இது சர்வ சாதாரணம்; அவ்விதம் நாட்டின் நிலை நவிலா ஏடு மாளட்டும். இலக்கியம் இருக்கட்டும்; கலை கலையட்டும். நமக்கு வேண்டுவது ஏட்டைப் புரட்டினால் நாடு, நாட்டின் மக்கள், மக்கள் வாழ்க்கை, அவர்தம் வாழ்க்கை வளம், நாகரீகம் இன்ன பிறயாவும் தெள்ளிதில் விளங்குதல் வேண்டும்; அது ஏட்டோடு நிற்றல் கூடாது, நடைமுறையில் நடப்பதையே நவிலும் நூலாதல் வேண்டும்.
ஒரு காலத்திய ஏடுகள் பிறிதொரு காலத்தின் நிலைக்கும், கருத்திற்கும் பொருந்தாவெனின் அவை மாற்றப்பட வேண்டும். அந்தந்த காலத்திற்கும் கருத்திற்கும் ஒத்த ஏடுகள் உண்டாக்கப்பட வேண்டும், மக்கள் உள்ளத்தில் உண்மையை உற்றவாறு ஊட்டும் ஏடுகள்தான் தேவை. மடமையை மடிய வைக்கும் வழி கோலும், வழி காட்டும் வளம் பொருந்திய காவியங்கள், கதைகள் தேவை. அங்ஙனமில்லாத ஏடுகள் நமக்கு வேண்டாம். மடமைக்கு வித்திடும் மாண்புள்ள மறைகள் வேண்டாம். இலக்கியத்தால் தான் நாடு முன்னேற முடியுமா? சான்றாக, துருக்கியும், ஆஸ்திரேலியாவும் பண்டைய இலக்கியப் பெருமை வாய்ந்த நாடுகள் அல்லவே! மக்கள் அங்கு மாக்களாகி விட்டனரா — இலக்கியமில்லாத காரணத்தால்? கருத்துக் கினிப்பூட்டும் காவியங்களோடு காலத்திற்கேற்ற கதைகளும் நாளடைவில் தோன்றத்தான் செய்யும். நாட்டிற்கும் ஏட்டிற்கும் தொடர்புள்ள நாடுகள் என்றும் நலியா. நாட்டிலே சிறந்த ஏடுகள் எல்லையற்றவை இருப்பினும் அந்நாட்டிற்கும் அவ்வேடுகட்கும் சிறிதும் சம்பந்தமின்றிச் சதுர் ஆடிக்கொண்டிருந்தால் அந்நாடு நாளடைவில் நசித்துப் போகும்; கலை நாகரீகம் யாவும் மறைந்தொழியும்.சான்றாக, இன்னும் பழம்பெரும் இலக்கியங்களைப் பெற்றுள்ள கிரீஸ், சைனா தேசங்களைப் பாருங்கள். அந்நாடுகளிலேயுள்ள ஏடுகள் மிகச் சிறந்தவை. தத்துவத்திலே தரணி முழுவதும் ஆள்பவை. எனினும் அந்நாடுகள் சிறப்பற்றுச் சீர்கேடுற்றிருப்பதேன்? இலக்கியமெல்லாம் இனத்தை மறந்ததுதான் காரணம்; ஏடுகள் எல்லாம் நாட்டின் நிலையை எண்ணாத ஏமாளித்தனத்தினால்தான் என்றால் அது மிகையாகாது.
நாடு மேன்மையுறுவதும் தாழ்வுறுவதும் ஏட்டிற்கும் நாட்டிற்கும் உள்ள தொடர்பைப் பொறுத்துத்தானிருக்கிறது. நாட்டிலே நலிந்தோர் மிகுதியானகாலத்து, ஏட்டில் அவர்தம் வறுமைக்குக் காரணம் கூறாது, இழிவுக்கு மருந்து இயற்றாது, பூங்காவையும் கோயிலையும், இளங்காதலரையும் காதல் நெறியையும், அரசரையும் அந்த உலகத்திலே (தேவலோகத்திலே) அனுபவிக்கப்போகும் இன்பத்தையும் பற்றி இணையிலாக் காவியங்கள் எண்ணிறந்தன இயற்றப்படுமேல் அவ்விலக்கியங்களால் எவர்க்கும் என்ன பயன் விளையும்? வறுமையால் வாடும் மக்கள் அவற்றைப் படித்தால் அவர்தம் வாட்டம் வாடுமா அன்றி வளருமா? என்று சிந்தியுங்கள் தோழர்களே!
நம் நாட்டு இலக்கியங்களிலே காண்பது ஒன்று; நாட்டிலே நடப்பது பிறிதொன்று. நான் ஊர் சுற்றிச் சுற்றி களைப்பால் கால்வாய் ஓரங்களில் களைப்பாறும் போதும் இரயிலிலே பிரயாணம் செய்யும்போதும் மற்றும் பலப்பல காலங்களிலும் சிந்தித்திருக்கின்றேன்; சிந்தித்து வருகின்றேன்; பல நாட்கள் தூக்கம் வராமலே துன்பப்பட்டும் இருக்கின்றேன். இந்த நாட்டு ஏடுகளில் காணும் கவின் பெறும் காட்சிகளை நாட்டிலே ஏன் காண முடியவில்லையே என்று.நான் நம் நாட்டு ஏடுகளிலே படித்திருக்கிறேன், நம் நாடு நன்செய்யாலும் புன்செய்யாலும் நாற்புறமும் சூழப்பட்டதென்று; நாடெங்கும் செந்நெல்லும் செங்கரும்பும் மற்றும் பல விளைபொருள்களும் மலிந்துகிடக்குமென்று. ஆனால் ஊரிலே, நாட்டிலே, நகரிலே நான் காணுவது நேர்மாறான காட்சிகள், படிப்பது பசிப்பிணியறியா மக்கள், பார்ப்பது பசியால் மிக நொந்து மெலிந்து வாடி வதங்கும் பல்லாயிரக்கணக்கான பாட்டாளிகள். ஏட்டில் காண்பது காதல் கேட்பது யாவும் உண்ண உணவின்றி — இருக்க இடமின்றி — உடுத்த உடையின்றி ஆயிரக் கணக்கான மக்கள் பரதவிக்கும் பரிதாப நிலைமை. நீர்வளம், நிலவளம் மிகுந்த செல்வமுடையதாய்ச் சீர் பெற்றிலங்கும் நாடு என ஏட்டிலே நவிலப்படும் நாட்டிலே ஏன் இந்தத் தோற்றங்கள்; எண்ண முடியாத ஏழை மக்கள்! பசிக்கு உணவில்லாத பச்சிளங் குழந்தைகள் என்று கேட்கிறேன்.
ஏன் பல இலட்சக்கணக்கானவர்கள் சிங்கப்பூர், மலாய், நெட்டால் முதலிய நாடுகட்குத் தத்தம் பெண்டு பிள்ளைகளோடு தன்னந் தனியாகவும் தாம் பிறந்த நாட்டை விட்டு அல்லற்பட்டு அரை வயிற்றுக்காவது வழி கிடைக்காதா என்று வாட்டத்தோடு போகின்றனர்? இறைவனைப் பாடும் இலக்கியக் கர்த்தாக்கள், பகலவனைப் பாடும் பண்டிதர்கள், காதலைப் பாடும் கலைவாணர்கள், இயற்கை எழிலையும் நட்பின் மேன்மையையும் நாடறியச் செய்யும் நாவலர்கள், பண்டையப் பெருமையைப் பாடும் பாவலர்கள். பரமன் திருவிளையாடலைத் திருத்தமாகப் பதிப்பிக்கும் திருக்கூட்டத்தார்கள். அய்யன் உரை அந்தாதி பாடி எல்லாம் வல்ல எம்பெருமானை ஏத்தியேத்தித் தொழும் பணியிலே ஈடுபட்டு "யான் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்" என்ற அடியை இழைத்து இழைத்துப் பாடிச் சுவைக்கும் பக்திமான்கள் எவராவது, இந்த நாட்டிலே செல்வம் கொழுத்திருக்க, எம்பெருமானுக்கு, எல்லையற்ற திருக்கோயில்கள் எழுப்பப்பட்டு அன்றாடம் ஆறுகால பூசை தவறாது நடத்துவர். அதற்கென மலைபோல் செல்வம் முடங்கிக் கிடக்க, இத்தனை குடும்பங்கள் மண்ணோடு மண்ணாய்ப் பசியால் வாடி மடிகின்றனவே என்பதை நினைத்ததுண்டா? பாடிப் பாரோரின் பகுத்தறிவுக்குச் சிந்தனை தந்ததுண்டா? வறுமையை நீக்க வழிகோலியதுண்டா?
மக்கள் பக்குவமடைய, மனோ உறுதி கொண்டு வாழ்க்கையில் வழுக்காது விழிப்போடு செல்ல சமுதாயத் தொண்டு செய்யும் ஏடுகள் தேவையாகும். இந்தநேரத்திலே இதிகாசப் புராணங்களைப் பாடிக்கொண்டு, கம்பன் காவிய ரசனையில் கருத்தைச் செலுத்திக் கொண்டு, மதத்திற்கு மாசுவரா வகையிலே, ஆண்டவன் லீலையை அப்பழுக்கின்றி உள்ளது உள்ளபடி நவிலும் நல்லெண்ணம் ஒன்றைமட்டும் உறுதியாய்ப் பிடித்துக்கொண்டு, காலத்திற்கும், கருத்திற்கும், நிலைமைக்கும், சுற்று சூழ்நிலைக்கும் ஏற்ப ஏடுகளை உண்டாக்காமல், மகிமையில் கண்மூடி மோகங் கொண்டு — இனத்தை இழிவு செய்யும் இலக்கிய ஏடுகளை ஏத்தி ஏத்தித் தொழும் இலக்கிய வீரர்களே! உங்கள் கடமை இதுவா? இது முறையா? அடுக்குமா? என்றும் நிலைக்குமா இந்த நீதி? நீங்கள் சிந்தியுங்கள், நாட்டிற்குத் தொடர்பில்லாவிட்டால் நாட்டு மக்களுக்கு வழிகாட்டும் வகை என்ன வென்று? இன நலனைக் கருதா இலக்கியப் பணியால் இனம் இன்புறுமாவென்று? இனத்திற்கு நலன் பயக்கும் ஏடுகளை இயற்றுதலே நம் கடமை. அதுவே நம் வேலை. அதுவே மனித சமுதாயத்தொண்டு. முற்காலத்தில் தமிழன் தன்னலங் கருதாது உழைத்தான் தரணியிலுள்ளோரின் நலனுக்காக என்பர். சூதும் வாதும் விருப்பும் வெறுப்பும் அறியான் தமிழன்; மானமே பெரிதென மதித்தான் தமிழன்; கப்பலோட்டினான் தமிழன்; கடாரம் வென்றான் தமிழன் என்று புலவர் பெருமக்கள் இஞ்ஞான்று பறை சாற்றுகின்றனர். இவ்வரிய உண்மைகளுக்கு நந்தம் பண்டை இலக்கியங்களிலே தக்க சான்றுகள் உள. அத்தகைய இலக்கியங்கள் இன்று மக்களின் கடை வீதியிலே மலியாமல், ஏதோ சிற்சில புராண இதிகாசங்களும் ஆண்டவன் திருவிளையாடல்களைப் பாடும் பாசுரங்களும் மட்டும் மலிந்திருக்கக் காரணம் என்ன? ஏன் இந்த நிலை?
நமது பண்டிதர்கள் இலக்கிய ஏடுகளை மதம் எனும் போர்வையால் மறைத்துள்ளார்கள். இந்த நாட்டு ஏடுககளால் நாட்டு மக்கள் பயனுற வேண்டுமாயின், இந்த நாட்டு மக்கள் நற்பண்புள்ள ஏடுகளைப் பெற்று வாழ்வில் ஏற்றமுற வேண்டுமானால், இந்துமதப் போர்வையைக் கிழித்தெறிய வேண்டும். இந்து மதமெனும் மாசு இலக்கியங்களைவிட்டு அகலா முன்னம் நமக்கு நன்மைபயக்கும் நல்ல இலக்கியங்களோ ஏடுகளோ இல்லாமற் போகும். இலக்கியமின்றி இயங்க முடியாத மதம் வேண்டாம் நமக்கு. மதமன்றித் திகழவொண்ணாத இலக்கியமும் வேண்டாம் நமக்கு. இந்து மதப் போர்வையைப் போர்த்துப் போர்த்து மக்களை மடையர்களாக்கி விடுகின்றன, இந்நாட்டு ஏடுகள். மக்கள் இந்நாட்டு ஏடுகளைப் படித்துப் படித்து வாழ்வைப் பெரிதென எண்ணாது, மகேஸ்வரன் முன் மண்டியிட்டுப் பாமாலை பாடினால் மட்டும் போதும், மண்டபங்கள் கட்டினால் மட்டும் போதும், திருவிழாக்கள் தினந்தினம் நடத்தினால்தான் நாட்டுக்கு நன்மை என்று எண்ணுகின்றனர் — நம்புகின்றனர். தம் அறிவு, ஆக்கம், சொல், செயல், சிந்தனை, ஊக்கம், உறுதி, உழைப்பு, கல்வி, கேள்வி முதலியவற்றால் முற்போக்கடைய முற்படாமல் அவைகளை வீணே, ஆண்டவனின் அற்புத லீலா விநோதங்களைப் படிப்பதிலும் பாடுவதிலும் விழாக் கொண்டாடுவதிலும் செலவிடுகின்றனர்; ஸ்தலப் புராணங்களைப் படித்துப் படித்து ஸ்தோத்திரத்திலேயே மூழ்கிக் கிடக்கின்றனர்.
இந்த நாட்டிலே நம்மவர் வீடு கட்டுவர்; அதிலே பலப்பல அறைகளும் அமைப்பர், மாட்டுக் கொட்டகை ஒருபால், பொக்கிஷ அறை ஒருபால், சமையல் அறை மற்றொருபால், பெண்டிர் வீட்டு விலக்கானால் வதிய மற்றொருபால் அறை அமைப்பர் வீட்டினிலே. மற்றெதை மறக்கினும் ஆண்டவனுக்குப் பூஜை செய்ய அறை அமைக்க மட்டும் மறவார்; ஆனால், அறிவூட்டும் ஏடுகள் நிறைந்த படிப்பறையைப்பற்றி பகற்கனவும் காணார். படிப்பறை மிகவும் முக்கியமானது; அவசியமானது; அலட்சியப்படுத்தக்கூடியதன்று. ஆயினும் அது அவர்தம் சிந்தனையில் தோன்றாது. இவையாவும் மதப் பைத்தியத்தின் விளைவுதான் எனில் மிகையாகாது. வீட்டிலே ஏடுகள் என வைத்திருக்கும் ஒருசிலர் தமிழ்ப் பண்டிதர்களே. அவையும் அவர்தம் சொந்தமல்ல. கலாசாலை நூல் நிலையத்திலிருந்து இரவலாகப் பெற்றவை தான். அவை அடுக்காக அவர்தம் மனையிலே மாண்புற விளங்கும். மதம் கலவாத நூல்கள் யாதொன்றும் அவர் தம் மனையில் காணக் கிடைக்கா. நூல்களின் அருமை பெருமை தெரியாப் பள்ளி நூல் நிலையங்களிலே அவை கிடப்பதை விட நமது இல்லத்தில் இனிது வீற்றிருக்கட்டுமே என்று அவற்றைப் பூரிப்போடு இப்பண்டிதர்கள் போற்றி வைத்திருப்பர்.
இந்துமத நூல்கள் கடவுளரைப்பற்றிக் கூறும் கருத்துக்கள் முன்பின் முரண்பாடு உடையவைகளாக இருக்கின்றனவே; மூடனும் கண்டு ஏளனம் செய்யும் ஏமாற்றங்கள் நிறைந்துள்ளனவே; நீக்ரோவும்கூடத் தான் கடவுளுக்கு இத்தகைய அநாகரிக, அற்புத, ஆபாச லீலைகள் வேண்டாம் என்று வெறுத்துத் தள்ளும் அளவுக்கு ஆபாசங்கள் — இங்குப் பெருகியுள்ளனவே; ஆசார சீலமென்னும் கடவுள் திரு அவதார லீலை யென்றும் கூறிக் கடவுளரைக் கயமைக் குணத்திற்கு உட்படுத்தியுள்ளனவே, இந்த ஏடுகள் வேண்டுமா? அவசியமா? என்று எண்ணுங்கள்; சிந்தியுங்கள்; சீர் தூக்கிப் பாருங்கள் தோழர்களே!
முழுமுதற் கடவுள், எம்பெருமான் கயிலைவாழ் கருணாமூர்த்தி; பார்வதி சமேதரன், அம்மையப்பன். அர்த்த நாரீஸ்வரன் அருள் திருவிளையாடல்களைக் கேளுங்கள்! அவருக்கு அன்பான பக்தன் இயற்பகை என்பார் சிவனடியார்கள் கேட்டதை எல்லாம் இல்லையென்னாது அவர் கொடுத்து வந்தாராம். இயற்பகை ஈசன்பால் மாறாக் காதல் கொண்டு அவனருளையே சிந்தித்து வாழ்த்துவார் நின்ற காலையில் சிவனார் புறப்பட்டார். எங்கு? தமதன்பன், இரக்கும் சிவ நேசர்க்கு இல்லையென்னாதீயும் இயற்பகையின் பக்தியைப் பரிசோதிக்க, சிவனார் இயற்பகையிடம் சென்றார். சென்று "இல்லையென்னாதீயும் இயற்பகை நீதானோ?" என்று கேட்டார். அதற்குத் தலை வணங்கிய இயற்பகையை நோக்கி, "ஆயின் உம் இல்லக் கிழத்தியை எம்மோடு அனுப்புக" என்றார். இயற்பகையும் மகிழ்ந்து தம் மனையாளை அவருடன் அனுப்பினார். இது முறையன்றெனத் தடுத்த முதியோரையும், "அடாது" என அறிவுறுத்திய அறிவாளரையும் 'கூடாது' எனக் கூறிய சுற்றத்தாரையும் கொன்று குவித்து, இயற்பகையார் தம் மனையாளுடன் சிவனார் சிறிதும் தடையின்றிச் செல்லுமாறு செய்தார். பின்னர், சிவனார் தம் திருவுருவங் காண்பித்து அவரை ஆட்கொண்டாராம். என்னே சிவனாரின் அன்பு!
தோழர்களே! உங்கள் சிந்தனைக்குச் சற்று வேலை கொடுங்கள். இயற்பகை மதத்தின்பால் தம் மதியை அடகு வைத்திருந்தமையால் தம் வாழ்க்கைத் துணைவியைக்கூட பிறனுடன் பிரியத்தோடு அனுப்பி வைக்கும் நிலையை அடைந்தார். மனைவியை வேண்டிய சிவனார் தாம் நேரில் வந்து கேட்டனரா? இல்லை. பிராமண வடிவங் கொண்டு வந்தார். இதற்கும் பொருள் திரு. வி. க. நடையிலே கூற வேண்டுமானால் — காமாந்தகாரங் கொண்டு கூடழிந்த தோற்றத்தோடு கூடிய பிராமணன் என்பதாகும் இத்தகைய பிராமணன் கேட்ட போது கூசாமல் — எண்ணாமல் — ஏதும் கேட்காமல் தம் மனையாளைத் தந்தார் இயற்பகையார். சிவனாருக்கும் வேறு வகைச் சோதனைகள் கிடைத்தில போலும் பக்தனைப் பரிசோதிக்க, காமாந்தகாரங் கொண்ட பிராமணனுடன் மனைவியை அவனை ஏதுங் கேட்காமல் அனுப்பி வைத்த பண்பு எதை விளக்குகின்றது? பெண்கள் ஆண்களுக்கு அடிமை என்பதையல்லவா? கணவன் பக்தியைத்தானே பரிசோதிக்க வந்தார் கடவுள்? தன்னை ஏன் பரிசோதிக்க வேண்டும்? தான் ஏன் கணவனை விட்டு அகல வேண்டும் என்ற கருத்து அவர்தம் மனைவியாருக்குத் தோன்றவில்லை!
சான்றாக, பாரதத்திலே ஐவருக்கும் தேவியான பாஞ்சாலியை எடுத்துக் கொள்வோம். அவளைப் பாண்டவர் சூதிலே தோற்றனர். வென்ற துரியோதனன் வீரத்துடன் தம்பிக்குக் கட்டளையிட்டான், திரௌபதியை சபைக்குக் கூட்டிவா வென்று. துர்ச்சாதனன் திரௌபதியை அழைத்தான். அவள் தான் வீட்டு விலக்காயிருப்பதால் அரச சபைக்கு வரலாகாது என்றாள். துர்ச்சாதனன் அவள் தங்கள் அடிமையென்றும், தருமன் முதலானோர் அவளைத் தங்களிடம் சூதாட்டத்தில் பணையமாகத் தோற்றமையால் அவள் தங்கள் சொற்படி நடக்க வேண்டுமென்றும் நவில்கின்றான். கணவனால் கண்யமாகப் பந்தயத்திலே தோற்கடிக்கப்பட்டது தான்; கணவன் சொற்படி — கருத்துப்படி நடக்கக் கடமைப்பட்டவள் என்று அறிந்த பின்னரும், அவள் கேட்கிறாள்: 'பாண்டவர் என்னை முன் தோற்றனரா, அன்றித் தங்களைத் தோற்றபின் என்னைத் தோற்றனரா?' என்று. தங்களைத் தோற்ற பின் தன்னைத் தோற்றனர் என்பதறிந்தவுடன், தாங்கள் அடிமையான பின் தன்னைப் பந்தயம் வைக்க அவர்கட்கு உரிமையில்லை; ஆகவே, தான் துரியோதனாதியர்களுக்கு அடிமையாக நியாயமில்லையே என்று தன் கருத்தைக் கூறினாள் திரௌபதை; அரசசபையில் முறையிட்டாள், பின்பு பலாத்காரமாக அவள் துகில் உரியப்பட்டபோது கண்ணன் அருளை வேண்ட, "சேலை அவிழ்த்த நேரத்திலே தட்டாது காட்சியளிக்கும்" தனது இயற்கைக் கேற்ப மாதவனும் மங்கை மானங்காத்தான் என்று கதை சொல்லப்படுகிறது. கடமையைக் கருத்தோடு சேர்த்து வாதிட்ட பாஞ்சாலியின் அளவுக்காவது, இயற்பகையாரின் இல்லக்கிழத்தி பிராமணரை நோக்கி, 'ஐயா! என் கணவர்தான் உமக்கடிமை; நானல்ல; அவருக்குத்தான் சோதனை; எனக்கல்ல,' என்றாவது கூறியிருக்கக் கூடாதா?
இன்றேல் சதி அனுசூயைபோல் சற்றுத் தம் அறிவால் அன்பர் (கணவர்) செய்கையையும் ஆண்டவனின் வேண்டுகோளையும் இயற்பகையின் மனைவி அலசிப் பார்த்திருக்கலாகாதா என்று கேட்கிறேன். அனுசூயா பதிவிரதா சிரோன்மணி; இரும்புக் கடலையைச் சிற்றுண்டியாக்கித் தரும் பாங்குடைய பத்தினி; விருந்தினரை உபசரிக்கும் உத்தமி — அவர்தம் பெருமை ஏழுலகங்களிலும் எட்டிப் பரவியது. அனுசூயையின் பெருமை தமக்கு இழிவைத் தருகின்றது; அதனால் தம் சீரும் சிறப்பும் சிதைகின்றன என்று கருதினர் மும்மூர்த்திகளின் மனைவியர்; அழுக்காறு கொண்டனர். ஆகவே, தத்தம் துணைவரை ஏவி அனுசூயையின் பெருமையைக் குலைத்துச் சிறுமைப்படுத்தச் சொல்லினர். மூலக் கடவுளர் மூவரும் தத்தம் இல்லக்கிழத்திகளின் ஏவலைச் சிரமேற்கொண்டு சென்றனர், அனுசூயையின் வீட்டிற்கு. அனுசூயையின் கணவர் வெளியே சென்றிருக்கும்போது துறவிகள்போல மாற்றுருக்கொண்ட மும்மூர்த்திகளும் மங்கை நல்லாளை நண்ணினர்; பிச்சை கேட்டனர். "தருவேன்" என்றாள் மங்கை. "சரி, எங்கள் இச்சைப்படி பிச்சை இடுவையோ?" என்றனர் மும்மூர்த்திகள். "ஆகா, அவ்விதமே உங்கள் இச்சைப்படி பிச்சையிடுவேன்" என்றாள் நங்கை, உடனே மூர்த்திகள் மூவரும் "அங்ஙனமாயின் நிர்வாணமாக நின்று நீ எமக்குப் பிச்சையிடுக!" என்றனர். வந்த விருந்தினரை உபசரித்தல் தம் கடமை; மேலும் அவர்கள் இச்சைப்படி பிச்சையிடுவதாகவும் உறுதி கூறியிருக்கின்றாள். எனினும் அனுசூயை அவர்மீது ஐயங்கொண்டாள். அவர்களை நோக்கி "நீங்கள் கேட்ட வண்ணம் செய்தல் முறை. ஆனால் அது நீதிக்கு முரண்பாடானது; அறிவுக்கு ஒவ்வாதது" என்று மறுத்தாள். உடனே கோபங் கொண்டனர் மும்மூர்த்திகளும். "எங்களை யார் என்று நினைத்தாய்? நாங்கள் மும்மூர்த்திகள்: சொன்ன சொல்லை மீறினால் நாங்கள் சபிப்போம் உன்னை" என்று உறுமினார்கள். மும்மூர்த்திகள் வந்து கேட்கிறார்களே என்று அனுசூயை பயம் கொள்ளவில்லை; மதி மயங்கவும் இல்லை; "மும்மூர்த்திகள் நீங்களல்ல: மும்மூர்த்திகள் என்று நவின்று நாட்டை நாசம் செய்யவந்த வேடதாரிகளே நீங்கள்; அல்லது மும்மூர்த்திகளேயாயினும் அறிவு மழுங்கி ஆராய்ச்சி மடிந்து நீங்கள் மற்றவராய் வந்திருத்தல் வேண்டும். இது கேட்கத் தகுதியற்றது என்ற பாகுபாடு அறியா மூடர்களே! உங்களை நம்பேன்" என்று கூறினாளாம். சொன்ன சொல் தவறாதிருக்க வேண்டுமல்லவா? பின்னர்த் தனது கற்பின் மகிமையால் அவர்களைக் குழந்தைகளாக்கிக் கொண்டு பிச்சையிட்டதாகக் கதை சொல்லுகிறது. அதன் உண்மை ஒரு புறமிருக்கட்டும். கடவுளே நேரே வந்து கேட்டபோதும் தரும நியாயம் எடுத்துச் சொல்லி வாதாடின அந்த அளவுக்காவது இயற்பகையாரின் மளையாள் கேட்டிருக்கலாம். மனைவியைத் தாவென்னும் மாண்புமிக்க மகேஸ்வரனையும், "நிர்வாணமாய் பிச்சையிடு" என்று கேட்கும் நீதியற்ற கடவுளையும் பாடும் நிகண்டுகளா நமக்குத் தேவை?
இதே பரமசிவன், திருவிளையாடல் புராணத்திலே புரிந்துள்ள லீலையைக் காண்போம். தாய்ப் பன்றி இறந்துவிட்டது. பன்றிக் குட்டிகள் பசியால் தவிக்கின்றன. கண்டார் முப்புரம் எரித்த பெருமான். உளமுருகினார்; உடனே தாம் பன்றியின் உருவம் தாங்கினார்; பன்றிக்குட்டிகளின் பசி தீர்த்தார்; அவற்றைச் சீராட்டிப் பேணி வளர்த்தார், பின்னர், அவற்றைப் பாண்டியனிடம் கொண்டு சென்று ஆண்டு பாண்டியன் அவையிலே வீற்றிருந்த மந்திரிகளை நீக்கி அவர்களுக்குப் பதிலாக இவைகளை அங்கு மந்திரிகளாக அமர்த்தினார். அதனுடன் விட்டாரா அம்மந்திரிமார்களின் பத்தினிகளையும் அவைகளுக்குப் பத்தினிமார்களாக்குமாறு செய்தார் என்று திருவிளையாடல் புராணம் செப்புகின்றது. இது நாடறிந்த உண்மை. இது தகுமா? முறையா? அறிஞர் ஆற்றும் அறமா? ஆண்டவன் செய்யும் அற்புதமா? ஆபாச வேலையல்லவா இது? அக்கிரமல்லவா இது? மக்களை மடையராக்கும் வழியல்லவா இது? இதனைப் பாடும் ஏடும் வேண்டுமா நமக்கு? நவிலுங்கள், நாட்டின், எதிர்காலப் பெரியோர்களே!
கடவுளரின் கயமைத்தனத்தையும் கபோதிக் குணத்தையும் ஏடுகளினின்று எடுத்துக் காட்டப்புகின் அஃது ஓர் எல்லைக்குட்படாது நீண்டு செல்லும். மதம் கலந்த அநாகரீக, ஆபாச புராணங்கள் நிறைந்த கதைகளைப் பாடுதற்கே ஏடுகள் பயன்படுமானால் அறிவு என்றாவது தம் நாட்டில் உதிக்குமா? ஆண்மை பெருகுமா? ஆற்றல் அதிகரிக்குமா? வாழ்க்கையில் வளம் காண முடியுமா என்று கேட்கிறேன்.இத்தகைய ஏடுகள் மதியை வெருட்டி, மக்கள் அறிவை மயக்கி, ஆண்டவன் அருளால் அனைத்தையும் அரைக்கணத்தில் பெறலாம் என்ற ஆசையைக் கிளப்பி, மக்கள் முயற்சிக்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்து மக்களை முழு மூடர்களாக்குகின்றன.
நமது தற்காலப் புலவர்கள் பண்டைத் தமிழ் மன்னர்கள் வீரத்தை விளக்குங் கவிதைகளை ஏன் பாடக் கூடாது? செங்குட்டுவனின் வடநாட்டு யாத்திரையையும், ஆரிய மன்னரான கனக விசயரைப் போரில் வென்ற வீரத்தையும் அவர்தம் முடியினிலே கண்ணகி சிலைக்குக் கல் தூக்கி வரச் செய்த பெருமையைப்பற்றி ஏன் ஒரு பரணி பாடக்கூடாது? ஏன் கடாரம் வென்ற தமிழரசர்களைப் பற்றி ஓர் காவியம் இயற்றக் கூடாது? பர்மா வென்ற பராந்தகனைப்பற்றி ஏன் ஓர் புகழ் மாலை இயற்றக்கூடாது? அறிவு பற்றியும், ஆராய்ச்சியின் மேன்மை பற்றியும், அன்றாட வாழ்க்கை வளம் பற்றியும் பலப்பல ஏடுகள் ஏன் எழுதக் கூடாது? இவர்களால் முடியாதா? முடிக்கும் ஆற்றல் இல்லையா? முடியும், ஆனால் முயற்சியில்லை — முயலுவது கிடையாது. பாட வேண்டுமென்றால் பரமன் திருவிளையாடல்களும், ஸ்தல மகிமைகளும்தான் கிடைக்கின்றனவா? அன்றாடம் கஞ்சிக்கு அலையும் தோழர்களைப்பற்றி உள்ளமுருகப் பாடிப் படிப்பவர் மனத்தில் இரக்கமுண்டு பண்ணலாமே! நாட்டிலே உள்ள ஒருசிலருக்கு மட்டும் பயன்பட்டு, பலருக்குப் பயன்படாமல் கோயில்களிலும், மடங்களிலும், ஜமீன்தார்களிடையேயும் முடங்கிக் கிடப்பதை ஊரறியச் செய்யலாகாதா? நாட்டிலே — ஆண்டி அரசன், ஏழை — பணக்காரன், பறையன் — பார்ப்பான் என்றும் மாறுபாடுகளின் இழிதன்மைகளை ஏடுகளின் மூலம் எடுத்தியம்பி மக்களிடையே மறுமலர்ச்சிக்கான கிளர்ச்சி உண்டு பண்ணக் கூடாதா?"தமிழ் நாடு போனாலும் போகட்டும்; கம்ப ராமாயணமே வேண்டும்" என்று நாட்டுப் பற்றின்றி கூறினாராம் ஒரு புலவர். அவர் பழைய பத்தாம் பசலிக் கொள்கையையே பெரிதும் கடைப்பிடித்து நிற்பாராயின் நான் உறுதியாகச் சொல்கிறேன், அப்பண்டிதர்களின் காலமும் இத்துடன் முடிவடைந்தது என்று. ஏன்? இன்று உலகில் பலப்பல பகுதிகளிலும், ஏடுகள் காலத்திற்கும் கருத்திற்கும் நிலைமைக்கும் ஏற்ப மாறிக்கொண்டே வருகின்றன.
சான்றாக. கசபியான்கா என்ற சிறுவனின் கதையை எடுத்துக் கொள்வோம். கசபியான்கா என்னும் சிறுவன் தன் தந்தையோடு கப்பலில் சென்றான்; கடல் நடுவே கொடிய கப்பற் சண்டை நடந்தது. கசபியான்காவின் தந்தையும் ஒரு கப்பற்தலைவன். அவன் தன் மகனைக் கூப்பிட்டு ஓரிடத்திலே அதனை நிறுத்தி, "குழந்தாய், நான் அழைக்குமளவும் இவ்விடம் விட்டு நகராதே" என உரைத்து ஏதோ அலுவலாக அப்பாற் சென்றான். சிறுவன் கசபியான்கா நல்ல பிள்ளை. தந்தை சொல் தட்டாத தனயன்; கடமையை உணர்ந்த பாலன் — சண்டையில் அவனது தந்தை உயிர் நீத்தார். இது அச்சிறுவனுக்குத் தெரியாது; திடீரென்று கப்பல் தீப் பிடித்துக் கொண்டது. கப்பலில் உள்ளோர் யாவரும் பலவற்றாலும் உயிர் தப்பி ஓடினர்; பாலன் கசபியான்காவைப் பலரும் அழைத்தனர்; அவன் போக மறுத்தான். தீ நாற்புறமும் அவனைச் சூழ்ந்து கொண்டது; அதுகாலை பலரும் அவனை வற்புறுத்தினர் உடனே வருமாறு; அவன் தன் தந்தையின் கட்டளையை மீறி நடக்க முடியாது என்று உறுதியாகக் கூறிவிட்டான். அனைவரும் போய் விட்டனர்; கசபியான்கா, 'தந்தாய்! தந்தாய்! நான் போகலாமா?' என்று பன்முறை கூவினான். தந்தை உயிரோடு இருந்தாலல்லவா பதில் கிடைக்கும்? எனவே, தந்தை சொல்லை தலைமேற்றாங்கி அவ்விடத்திலேயே நின்று கசபியான்கா தீயில் மடிந்தான், தந்தையின்பால் அவன் செலுத்திய அன்பைக் கண்டு பலரும் அவனைப் போற்றினர்; கவிகள் அவனை ஏத்தி ஏத்திப் பாடினர்; அப்படிப்பட்ட கசபியான்காவைப்பற்றி, இந்த நாளில் — அந்த நாட்டுப் புலவர்கள் ஏடுகளிலே பொறிக்கும்போது "கசபியான்கா தந்தைசொல் மிக்க மந்திரமில்லை என்ற கடமையைக் கடைப்பிடித்தானேயன்றி அறிவைப் பயன்படுத்தினானில்லை" என்று குறிப்பிடுகின்றனர். தீயின் வேகத்திலே கடலின் கொந்தளிப்பிலே கப்பல் உடையும் ஓசையின் நடுவிலே தந்தையின் மறுமொழி தனக்கு எட்டாதிருக்கலாம்; அன்றித் தன் கூக்குரலும் தந்தைக்கு எட்டா திருக்கலாம்; அன்றி அத்தகைய பேராபத்தினின்றும் தப்ப தந்தை சொல்லை மீறினால் குற்றமில்லை யென்று கொண்டிருக்கலாம்; கசபியான்கா கடமையைத்தான் கவனித்தான்; அறிவை உபயோகிக்கவில்லை. மேனாட்டிலே முற்போக்கான முறைகள் கையாளப்படுகின்றகாலை, நம் நாட்டில் பழமை பாடித் திரியும் பண்டிதர்களின் பரிதாப நிலை கண்டு நாம் இரங்காது வேறு என்ன செய்வது!
நற்குணங்கள் யாவும் படைத்த நாகரிக மக்கள் என்றும் கூறிய அதே வாயால் அவர்களைக் குரங்குகள் என்று அடுத்தாற்போன்று கூறுவது முறையா? அறிவுடையோர் ஒப்பும் உண்மையாகுமா? நேர்மையா? மற்றும் கம்பன் — இலங்கையை வருணிக்கும் போது மாட மாளிகைகளும் கூட கோபுரங்களும் அமைந்த நகரமென்றும் கூறுகிறான். நகரெங்கும் ஆடல் பாடல் நிறைந்திருந்தன; ஆங்காங்கு வீணை முதலிய இசைக்கருவிகளின் ஓசை எழுந்தது என்று சிறப்பாகக் கூறுகிறான். ஆனால், அங்கு வசித்தவர்கள் இரக்கமில்லாதவர்கள் என்று கூறுகின்றான்; ஆண்கள் மகா கோர உருவினர்; நீண்ட வாயும், கோரைப் பற்களும், செம்பட்டை மயிர்களும், கரிய மேனியும், பெரு உடலும் கொண்டு விகாரமாய் விளங்கினர் என்கின்றான்; ஆனால் பெண்களைப் பற்றிக் கூறும்போது மட்டும் இயற்கையான குணத்திற்கேற்ப — தேவ மாதர்க்கு ஒப்பானவர்கள் என்று கவி தீட்டியிருக்கிறான். ஆண்கள் அழகற்ற விகார உருவினர்; ஆனால் பெண்கள் அழகுள்ள அணங்குகள். இதிலே ஆண் — பெண் பொருத்தம் உண்டா? அன்றி நாட்டுத் தற்கால முறைப்படி, காதலின்றி கணவன் மனைவியாகச் சேர்க்கப்பட்டாலுங்கூட அவர்கட்குப் பிறக்கும் ஆண்கள் எல்லோரும் அழகற்ற அநாகரிகர்களாயும், பெண்கள் எல்லோரும் அழகுமிக்க அணங்குகளாகவா விளங்குவர்? என்று சிந்தித்து பாருங்கள்! இத்தகைய கருத்துக்கள் காலத்திற்கும் நிலைமைக்கும் ஏற்றவாறு மாற்றப்பட வேண்டுமா — வேண்டாமா? என்று ஆராய்ச்சி செய்யுங்கள்! உங்கள் அறிவிற்கு வேலை தாருங்கள். தோழர்களே!
தவிர, நீதி நீதி என்று கூறுகிறார்களே, நீதி என்றும் நிலையுடையதா? நிகண்டு கட்டுப்பட்டு நிற்கக் கூடியதா? அல்லவே அல்ல. ஒரு காலத்திய நீதி மற்றொரு காலத்தில் மாற்றப்படலாம், காலத்தையும் கருத்தையும் கொண்டு நீதி என்று அறுதியிட்டுக் கூற எவராலும் முடியாது. மறு முறையும் கூறுகிறேன் ஏடுகளிலே எழுதப்பட்ட நீதிகள் என்றும் நிலையுடையவனல்ல என்று. எந்தெந்தச் சமயத்தில் மாற வேண்டுமோ, மாற்றப்பட வேண்டிய மனப்பண்பு மக்களிடை மலர்கின்றதோ, மாற்றித்தான் தீரவேண்டும் என்ற நிலைமை நாட்டில் நீடிக்கிறதோ அன்றெல்லாம் அது மாறும்; மாறிக்கொண்டே போகும்.
✽✽✽
உலகிலே உத்தமர்களின் ஓயா உழைப்பாலும் அறிவாளிகளின் குன்றா ஆராய்ச்சியாலும் உண்டாக்கப்படும் விஞ்ஞானக் கருவிகள், ஆகாய விமானங்கள், பறக்கும் குண்டுகள் முதலிய இன்னபிற புதுமைகள் எல்லாம் நம்முடைய பண்டைய புராண இதிகாசங்களிலிருந்து காபியடிக்கப்பட்டவை என்று சுழறுவது நம்மைநாமே ஏமாற்றிக் கொள்ளல்போன்ற ஏமாளித்தனமல்வா! நாட்டிலே ஆகாய விமானம் ஆகாயத்திலே பறக்கும். கிராமத்தான் அதுகண்டு அதிசயமுறுவான், ஆ! ஆ!! இந்த வெள்ளைக்காரன் என்ன கெட்டிக்காரன் என்பான். அத்தருணம் அண்டையிலே இருக்கும் இராமநாத சாஸ்திரிகளோ அல்லது சோமசுந்தர குருக்களோ எவராவது உடனே உரைப்பார்; என்ன அப்பா பெரிய அதிசயத்தைக் கண்டு விட்டாய்? நம்முடைய புராணத்திலே இல்லாத ஆகாய விமானமா? இராமாயணத்திலே புஷ்ப விமானத்தைப்பற்றிச் சொல்லப்பட்டிருப்பதை நேற்றுக்கூடக் கேட்டாயே; அதற்குள்ளாகவா மறந்துவிட்டாய்! அந்தக் காலத்திலே இல்லாத விமானமா? இவை எல்லாம் நம் வேதங்களிலிருந்து காப்பியடித்தவைதான். இன்னும் ஓர் சிறிய விஷயம் பார். அதோ பறப்பது என்ன? கருடன். கருடன் என்ன நேராகப் பறக்கிறது? பார்ப்பதற்கு ஆகாய விமானம் போல இல்லையா? அந்தக் கருடனைப் பார்த்துத்தான் அவனும் (வெள்ளைக்காரனும்) காப்பியடித்திருக்கிறான். அந்தக் 'கருடன் மெக்கானிசம்' தான் அந்த ஏரோப்பிளேனில் இருக்கிறது. வேறென்ன? என்று வாய் வேதாந்தம் பேசுவார். "அப்படியா சங்கதி! நான் என்னமோண்ணு பார்த்தேனே" என்று ஓர் அலட்சியப் பேச்சுபேசிவிட்டு வழிநடப்பான் கிராமத்தான். இத்தகைய உரையாடல் ஊரிலே, நாட்டிலே இல்லையென யாரும் இயம்ப முடியாது! இத்தகைய மனப்பான்மை நாட்டிலே வளரும் மட்டும் நாடு முன்னேறுமா?
மேலும் தற்காலத்திலே உள்ள குண்டு, தீக்குண்டு முதலியவெல்லாம் பழைய கால வாயுவாஸ்திர அக்கினி யாஸ்திரங்கள்தான் என்று வீண்பெருமை பேசுகின்றனர் பழமை விரும்பிகள். அத்தகைய அஸ்திரங்கள் அந்தக் காலத்தில் இருந்தனவோ இல்லையோ? அது நமக்குத் தெரியாது. ஆனால் இக்காலத்தில் இல்லை என்பது எல்லோரும் அறிந்த உண்மை. ஆனால் நாம் நமது அன்றாட வாழ்க்கையில் அவைகளைக் காணலாம். எங்கு? ஏழைப் பாட்டாளி மக்களின் வீட்டில். ஏழைப் பாட்டாளி நாளெல்லாம் உழைத்து நலிந்து மாலையில் ஆயாசம்தீர சுராபானத்தை (கள்ளை)ப் பருகி ஆனந்தமாக உள்ளே நுழைந்து தம்மனைவியை வம்புக்கிழுத்து அவள் கன்னத்தில் அறையும் அறைதான் அக்கினியாஸ்திரம். அதைப் பெற்று அவள் அழுவதால் வழியும் கண்ணீர் நமக்கு வருணாஸ்திரத்தின் வனப்பை நினைவிற்குக் கொண்டு வருகிறது. அதைக் கண்டு அக்குடியன் விடும் பெரு மூச்சே வாயுவாஸ்திரமாகும். இத்தகைய அஸ்திரங்களைத்தான் அன்றாட வாழ்க்கையில் நாம் காண்கிறோம்; அக்கினியாஸ்திரத்தைக் கண்டு தீக்குண்டு உண்டாக்கினர் என்று கூறுவது அறியாப் பாலகரும் எள்ளி நகையாடத்தக்க ஏமாற்று வித்தை. புதியனவெல்லாம் நம் நாட்டுப் பழம்பெரும் பொக்கிஷங்களிலிருந்து பொறுக்கி எடுக்கப்பட்டவை என்று பேசிப் பூரிப்பதிலே பெருமை ஏதாவது உண்டா? இல்லை; முக்காலும் இல்லை. இதனால் வீண் வீணாப்பு பெருகுகிறது; மதி தேய்ந்து மந்த மடைகிறது. பழயனவற்றில் பெருமையுண்டு; புதியனவெல்லாம் பழமையைக் கண்டுதான் செய்தவை என்றாலும் அவை இன்று எங்கே, எங்கே, எங்கேயென்று கேட்கிறேன் தோழர்களே! அவற்றை அந்நியனிடம் சோரம் போகவிட்டு அண்ணாந்து ஆர்ப்பாட்டம் செய்கிறாயே அது உனக்குப் பெருமையா? சிறுமையா? உன் வீட்டிலே வீரம் இருக்கிறது என்று உரத்துப் பேசுகிறாயே அந்த வீரம் இன்று எங்கே? எங்கு போய் ஒளிந்தது? சமத்துவம் பண்டைய ஏடுகளிலே சரமாரியாகப் பரவியிருக்கின்றதென்கிறாயே,அந்த சமத்துவம் இன்று நாட்டிலே சல்லடை போட்டுச் சலித்துப் பார்த்தாலும் சல்லிக்காசு பெறுமான அளவுகூட அகப்படவில்லையே; இந்த நிலைமையில் பழமை வீரம் பேசுவது பயனளிக்குமா என்று ஆராய்ந்து பார்! நாட்டுக்கு நலன் தருமா? பயனளிக்காது என்பதில் பிழையில்லை; நலன் தராது என்பதில் தப்பில்லை; இதனால் தமிழன் மானம் பறி போகிறதென்பதில் தடையில்லை.
எடுத்துக்காட்டாக மாட மாளிகைகளிலே மனைவி மக்களோடு மாண்புற வாழ்ந்த மனிதன் ஒருவன், கால நிலைமையாலோ, கர்வத்தாலோ கயமைத்தனத்தாலோ, பிறரின் படுமோசத்தாலோ வறிஞனானான் என வைத்துக் கொள்வோம். அவனது மாட மாளிகை மாற்றானுக்கு உரிமையாகி விட்டது. சிலகாலம் சென்றபின் அங்கு வறியனான முன்னாள் செல்வன் தன் நண்பன் ஒருவனோடு அவ் வீதிவழியே செல்லப் புறப்படுங்கால் அவனது மனம் அவனை அவ் வீதிவழியில் காலெடுத்து வைக்க விடாது. அவன் தன்மானமுடைவனாயிருந்தால் தவறி அவ்வழி புக நேரினும் அவ்வீட்டை ஏறெடுத்தும் பாரான் தன்மான முள்ளோன். தன்நண்பன் அம்மனையின் மாண்பைக் குறித்துப் பேசினும் தலை கவிழ்வான்; மனையைப் பார்க்க மனமில்லாததால் நண்பன் அதுபற்றித் தன்னோடு உரையாடல் புரியினும் இரண்டொரு சொற்களால் தன் நிலையை உணர்த்தாது உணர்த்தி வேறு வேறு போக்கிலே உரையாடலைத் திருப்பி அவ்விடம் விட்டு விரைவிலே நகர்வான். அதுதான் மனிதனின் தன்மான உணர்ச்சி! அது ஒவ்வோர் உயிருக்கும் வேண்டும்; மிக இன்றியமையாதது கூட. ஆனால் தன்மானமற்ற தன்மையாளன் தூரத்தேவரும் பொழுதே நண்பன் வேறுவழி செல்லப்புகினும் தடுத்து "என் மனை மகாநேர்த்தியானது. இதோ இந்த வீதியில் தான். அது அழகே அழகு அதனை வைத்து அநுபவிக்கக் கொடுத்து வைக்க வேண்டும்; சுற்றிலும் பூங்காவென்ன; நடு நடுவேயுள்ள கண்ணாடிகளின் நேர்த்தி என்ன" என்று இன்னும் பலப்பல பேசுவான். முடிவிலே "அது ஒரு காலத்திலே நம்மிடமிருந்த மனைதான்; அப்பொழுதிருந்த சீரும் சிறப்புமென்ன; என்னை இவன் ஏமாற்றி இம்மனையைப் பற்றிக் கொண்டான்; இருந்தாலும் நான் அனுபவித்து ஆண்ட மனைதானே" என்று உள்ளம் நெகிழ்வான். உற்சாகம் காட்டுவான். இதுபோன்ற தன்மைதானே பழம் பெருமை பேசும் தற்கால வீரர்களின் செயல்!
இன்னும் சற்று விளங்க உரைக்க வேண்டுமானால், சான்று சற்றுக் கடுமையாக இருக்கும் என்ற போதிலும் உங்கள் மன்னிப்புக் கிடைக்குமென்ற மனப்பான்மையோடு ஒன்று கூறுகிறேன். சோலையிலே இருவர் உல்லாசமாக உலவுகின்றனர். உரையாடல் மிக உன்னதமாயிருக்கின்றது. இருவரும் இளவயதினர்; இளமை விருந்தை நுகர்கின்றனர் வசந்த காலத்திலே ஒருவர் ஆண்; மற்றொருவர் பெண். மனமொத்த காதலர்கள் என்று தான் மாசற்ற மனத்தினர் எண்ணுவர்; அதுசமயம் இருவர் அவ்வழியே வருகின்றனர். ஆனால் இருவரில் ஒருவர் மற்றவரைப் பார்த்து "என்ன ஐயா! ஏதோ ஒரு மாதிரிப் பார்க்கிறீர்; அந்த அழகி யாரோ வென்று நினைக்காதீர்! அவனோடு சல்லாபமாக இருக்கிறாளே, அவள் என்னுடைய மனைவியாக இருந்தவள்தான். அவள் அழகென்ன! அற்புத குணமென்ன! எனக்கும் அவளுக்கும் இருந்த பொருத்தம்தான் என்ன!" என்று எக்காளமிடுவதற்கு ஒப்பாகுமென்று கூறுகின்றேன். இது ஒழுங்கா? உள்ளது பார்த்துப் போகலாம் வா; ஆகா! அதன் தன்மானமுடையோர் செயலாகுமா? நேர்மையோடு நினைத்துப் பாருங்கள் நேயர்களே!
பெரும் பெரும் பண்டிதர்களும் புலவர்களும் நாவலர்களும் இத்தகைய பழம் பெருமையில் பாசம் வைத்து நாட்டைக் கருதாமல் நாட்டிற்குத் தொடர்பில்லாத, நாட்டு மக்களுக்குப் பயன் தராத ஏடுகள் செய்வதிலேயே காலத்தைக் கழிக்கின்றனரே! இந்த நிலை கண்டு என்மனம் பெரிதும் வருந்துகின்றது; எண்ணத்தில் ஏக்கம் உண்டாகிறது. என்று நீங்கும் இந்த வீண் பெருமையென்று சிந்தித்த வண்ணமே இருக்கிறேன். எனினும் காலம் இதனை மாற்றும்; வருங்கால உலகம் இதற்கோர் வழிகோலும் என்ற நம்பிக்கைதான் மேலும் மேலும் சலியாதுழைக்க என்னை ஊக்குகின்றது; மக்களின் வாழ்க்கை உரிமைக்குப் போரிடும் உணர்ச்சியில் என் உள்ளம் ஊடுருவிச் செல்லுமாறு செய்கின்றது.
சமீபத்தில் நான் ஒரு பண்டிதருடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்தேன். அதுபொழுது உலகிற் சிறந்த சொற் செல்வர்கள் யார் என்ற விவாதம் ஏற்பட்டது. பண்டிதர் பதற்றமின்றிக் கூறினார் டெமாஸ்தனிஸ், பார்க், அநுமான் ஆகிய மூவரும் சொற் செல்வர்கள் என்று. அநுமான் சிறந்த சொற் செல்வனாம். இது கேட்டு என் நிலை கலங்கிற்று. பழமை மோகம் பண்டிதர்களின் பகுத்தறிவை எத்துணைப் பாழ்படுத்தியுள்ளது? பாழ்படுத்துகின்றது? என்று எண்ணாத எண்ணமெல்லாம் எண்ணி எண்ணி நெஞ்சம் புண்ணானேன் என் செய்வது? டெமாஸ்தனிஸ் சிறந்த சொற்செல்வன் என்பதை ஒப்புக்கொள்ளலாம். பர்க் விஷயத்தில்கூடச் சிறிது ஐயப்பாடு நேர்கிறது; "பர்க் பேசுகின்ற பொழுது உணவுக்கு மணி அடிக்கிறது" என்ற வாசகம் நினைவிற்கு வருகின்றது. பர்க் பேசுவதில் வல்லவன். ஆனாலும் கேட்போர் உள்ளத்தைத் தன்பால் திருப்பும் திறனற்றவன் என்றுதான் கொள்ள வேண்டி இருக்கின்றது. ஆனால் கடல் தாண்டிச் சீதையின் இருப்பிடமறிந்து இலங்கையைக் கொளுத்தின அனுமானையும் இவ்வரிசையில் சேர்ப்பதா என்பதை நினைக்குந்தோறும் நகைப்பு மேலிடுகின்றது. அநுமானது திருவுருவப் படத்தைப் பார்க்கும் எவராவது, அவனது வாய் வனப்பைக் காணும் எவராவது அனுமானும் சொற்பெருக்காற்றவலன் என்று நினைப்பாரோ? நினைக்கத்தான் இடமிருக்கின்றதா? தாடைகளின் அமைப்பை விடுத்து, சொற்செல்வன் என்று கொண்டாலும் கொள்வோம். உலகச் சொற்பொழிவாளர் வரிசையிலே அநுமான் ஒருவன் என்று நாம் கூறினால், அதைப் பிற நாட்டினர் கேள்விப்பட்டு நம்மை நோக்கி, "உங்கள் அநுமானின் சொற் செல்வங்கள் எங்கே? சொற் பெருக்கங்கள், சொற் போர்கள், அறிவுரைகள், அறிவுரை ஆராய்ச்சித் தொடர்கள் எங்கே? நாங்கள் காணவேண்டும் அவனுடைய ஆற்றலை: எடுத்துக்காட்டுங்கள் அவனுடைய ஏடுகளை" என்று கேட்டால் இதற்கு யாதுவிடை பகருவர் புலவர்பெருமக்கள்? ஏதாவது இருந்தால்தானே பதில் வரும்! கம்பன் கவிதைபால் கரைகாணாத காதல் கொண்ட—நாட்டு வளமறியாத புலவர்களின் கண்களில் படும் சொற்செல்வர் வேறு எவ்விதமிருப்பர்?
பண்டிதமணிகளும் பழமை விரும்பிகளும் பழைய ஏடுகளில் உள்ள புன்மையை விடுத்து, கருத்துக்குக் களங்கம் விளைக்கும் இடங்களை நீக்கிவிட்டு, மக்களுக்குப் பயன்படுமாறு அவற்றைச் செய்து தரலாகாதா? நீதிபற்றித் தனி ஏடு ஒன்று அமைக்கலாம். அதிலே புலவர்களின் கருத்தை ஒருங்கு திரட்டிக் குவிக்கலாம். காதல் பற்றித் தனி ஏடு செய்யலாம். அதிலும் பல பண்டிதர்களின் கருத்துக்கள் இடம் பெறச் செய்யலாம். அது போலவே நட்பு, மதம், போர், அரசாட்சி முதலியன பற்றிய விழுமிய கருத்துக்களைப் பண்டைய ஏடுகளிலிருந்து எடுத்துத் தனித்தனியே தொகுத்து மக்களிடை பரப்பலாகாதா? தொல்காப்பியம், திருக்குறள் ஆகிய இவற்றை எளிய கல்வியுடையோரும் எளிதில் புரிந்துகொள்ளும்வண்ணம், எளிதில் விளங்கும் வண்ணம் விளக்கமான நடையிலும் குறைந்த விலையிலும் சிறு சிறு தொகுதிகளாக வெளியிட முடியாதா? பழமையைப் பாகுபடுத்திப் பகுத்தறிவுக் கண்களுடன் பார்க்கத் துணிவில்லையானால், பழமை பாழாகும் என்பதைக் காலப் போக்கு அவர்களுக்கு எடுத்துக் காட்டும், ஆராய்ச்சிக்கு முதலிடம் தாருங்கள் பண்டிதர்களே!
பண்டிதர்களே! புலவர்களே! நாவலர்களே! இலக்கியக் கர்த்தாக்களே! உங்களுக்கு ஒரு வேண்டுகோள். சிந்தியுங்கள் என்பதுதான் அது. அறிவோடு சிந்தியுங்கள், நடுநிலை நின்று எண்ணுங்கள்! ஏடுகளால் நாட்டிற்கு விளைந்த நன்மையைக் கணக்கெடுத்துப் பாருங்கள்; பார்த்துச் சிந்தித்துச் சீர்தூக்கி நல்ல முடிவுக்கு வாருங்கள். அதன் வழி நடவுங்கள்; பகுத்தறிவைப் பயன்படுத்துங்கள்; காலத்திற்கும் கருத்திற்கும் ஒத்த இலக்கியங்களை இயற்றுங்கள். இன்றேல் உங்கள் காலம் பழைய புராணங்களோடு நிற்கவேண்டிய தவிர்க்க முடியாத நிலைமை ஏற்படும் என எச்சரிக்கை செய்கிறேன். எச்சரிக்கையைக் கோமாளியின் கூத்தென்று ஏமாளித்தனமாக எண்ணாதீர்கள்; நிலைமை நிச்சயம் மாறும் என்பதைப் பற்பல நாட்டு வரலாறுகளும் படித்துப் பார்க்கின் உணரலாம். காலம் அறிந்து கருத்தை மாற்றிக்கொள்ளுங்கள்; நிலைமை அறிந்து நீதிவழங்குங்கள்; நாட்டை அறிந்து ஏடுகள் இயற்றுங்கள்; மதத்தைப் புகுத்திக் கலையைக் கறைப்படுத்தும் கயமைத்தனத்தைக் கைவிடுங்கள்; கைவிடாமல் நிர்வாணப்பிச்சை கேட்கும் ஆண்டவனைப் பாடின் மக்களை நிர்வாண காலமாகிய காட்டுமிராண்டிக் காலத்திற்கு இழுத்துச் செல்லும் இழி செயல் புரிந்தோராவீர்; மக்கள் மதியைக் குறைத்த குறை மதியாளராவீர்.
மதத்திற்கெனத் தனி ஏடு இயற்றுங்கள், மதம் வேண்டுமானால்: அழகான கதைகளிலே, ஆராய்ச்சிமிக்க ஏடுகளிலே ஆண்டவன் அவதார லீலைகளைப் புகுத்தி அறிவைப் பாழ்படுத்தாதீர்! அது அறமல்ல — அறிவுடைமையுமல்ல — ஆராய்ச்சிக்கு அணை போடாதீர்கள். ஆண்டவனுக்குடைய ஏடுகள் என்று தனியே தயாரியுங்கள்! எம்பெருமானுக்கே அர்ப்பணம் என்ற நிலைமை வேண்டாம்; அதை மாற்றுங்கள். அதுதான் நீதி — நேர்மையும்கூட. நாட்டின் நன்மையைக் கருதி நலமுள்ள ஏடுகளைப் பண்டிதர்கள் தராவிடில் நாளடைவில் நாடு இழிநிலையடையும். செவி சாய்ப்பார்களா இலக்கிய கர்த்தாக்கள்? செயலில் இறங்குவார்களா — கற்றுணர்ந்த கலாவல்லுநர்கள்?
மாணவர்களே! உங்கள் நேரத்தை நெடுநேரம் எடுத்துக்கொண்டேன். ஏதோ விருந்து கிடைக்குமென்று வந்தீர்கள். ஆனால் மருந்து தான் கொடுத்துள்ளேன். மருந்து என்றதும் மருளவேண்டாம். மருந்தை உண்டு உணர்வோடு ஒன்றிச் சுவைக்குங்கால் உண்மை தெரியும். கெட்டவற்றைச் சிந்தனையிலே கொண்டு சீர்தூக்கிப் பாருங்கள்! அறிவுக்கு ஒத்ததைக் கொள்ளுங்கள். நாட்டிற்கும் ஏட்டிற்கும் தொடர்பு வேண்டாமா? நாட்டுக்கு நலன் கருதா ஏடுகள் நமக்குத் தேவையா? மதங்கலந்த ஏடுகள் மதியை வளர்க்குமா? அன்றி மடமையைப் போற்றி மதியைக் குறைக்குமா? என்று எண்ணுங்கள். ஆண்டவனின் அற்புத குணங்கள் என்பவை அறிவுக்கு, ஆராய்ச்சிக்கு ஒப்ப முடிந்தவைகளா என்று சிந்தியுங்கள்! இலக்கியப் பண்டிதர்களின் இயல்பு நல்ல முறையிலே இருக்கிறதா வென்று யோசியுங்கள்! எது முறையோ அதன் வழி நடவுங்கள்—எதிர்ப்புக்கு அஞ்சாதீர்கள்; ஏளனத்தைக் கேட்டு ஏமாறாதீர்கள்; மதத்தின் முன் மண்டி இடாதீர்; கடவுளைக் கண்டு கருத்தழியாதீர். அறிவே துணை. மானமே மனிதனை மனிதனாக்குகிறது என்பதை உணருங்கள். உலுத்தர் பேச்சை உதறித்தள்ளுங்கள்! சமத்துவம் நாடுங்கள்! சகோதரத்துவம் கோருங்கள்! சாதிமத பேதத்தைச் சாடுங்கள்! தோல்வி கண்டு சலிப்புறாதீர்கள்! மாற்றார் மமதையைக் கண்டு மனம் மருளாதீர்கள்! சிந்தித்து முடிவுக்கு வாருங்கள்—அதன் வழி செயலாற்றுங்கள் செம்மல்களே! உங்கள் யாவருக்கும் எனது நன்றி. எனது மதிப்பிற்குரியவரும், உங்கள் ஆசிரியரும், எனது முன்னாள் ஆசிரியருமான திரு. கந்தசாமி முதலியார் அவர்கள் தலைமையில் பேசும் பெரும் பேறு வாய்த்தமைக்குப் பெரிதும் இறும்பூதெய்துகின்றேன். அவருக்கு எனது நன்றி கலந்த வணக்கம்.