முல்லைக்காடு/வறுமையிற் செம்மை

by பாரதிதாசன்

வறுமையிற் செம்மை (தாய்-மகள் சம்பாஷணை)

சகானா ஆதி

மகள் சொல்லுகிறாள்:
அம்மா என் காதுக்கொரு	தோடு-நீ
அவசியம் வாங்கி வந்து	போடு!
சும்மா இருக்க முடி	யாது-நான்
சொல்லி விட்டேன் உனக்கிப்	போது!	(அம்)

தாய் சொல்லுகிறாள்:
காதுக்குக் கம்மல் அழ	கன்று-நான்
கழறுவதைக் கவனி	நன்று
நீதர் மொழியை வெகு	பணிவாய் நிதம்
நீ கேட்டு வந்து காதில்	அணிவாய்!	(கா)

மகள் மேலும் சொல்லுகிறாள்:
கைக் கிரண்டு வளையல்	வீதம்-நீ
கடன்பட்டுப் போட்டிடினும்	போதும்!
பக்கியென் றென்னை யெல்	லோரும்-என்
பாடசாலையிற் சொல்ல	நேரும்!	(கைக்)
தாய் சொல்லும் சமாதானம்:
வாரா விருந்து வந்த	களையில்—அவர்
மகிழ உபசரித்தல்	வளையல்!
ஆராவமுதே மதி	துலங்கு—பெண்ணே
அவர் சொல்வ துன்கைகட்கு	விலங்கு!	(வாரா)

பின்னும் மகள்:
ஆபர ணங்கள் இல்லை	யானால்—என்னை
ஆர் மதிப்பார் தெருவில்	போனால்?
கோபமோ அம்மா இதைச்	சொன்னால்—என்
குறை தவிர்க்க முடியும்	உன்னால்	(ஆப)

அதற்குத் தாய்:
கற்பது பெண்க ளுக்கா	பரணம்—கொம்புக்
கல்வைத்த, நகை தீராத	ரணம்!
கற்ற பெண்களை இந்த	நாடு—தன்
கண்ணில் ஒற்றிக்கொள்ளுமன்	போடு!	(கற்)