வாழ்க்கைப் புயல்/அவள் விபச்சாரியானாள்!
அவள் விபசாரியானாள்!
"என்னடி அது, கூட்டுகிற சத்தத்தைக் காணோம்?"
"இதோ, பெருக்கிக்கிட்டுத்தானேம்மா இருக்கிறேன். பீரோக் கண்ணாடியைத் துடைச்சேன்."
"கண்ணாடியைத் துடைச்சாயா, கண்ணாடியை கண்ணாடி எதிரே நின்றுகொண்டு, அழகைப் பார்த்துகிட்டே போலிருக்கு. வர வர உனக்கு 'ராங்கி' அதிகமாகுதுடி, நண்டு."
✽✽✽✽
'நண்டு' என்று அழைக்கப்பட்ட வேலைக்காரியின் பெயர், மீனாட்சி. வேலைக்கு வந்த அன்று, "என்னடி பெயர்" என்று எஜமானி கேட்டபோது, "மீனாவுங்க" என்று பணிவுடன் பதில் சொன்னாள், வேலைக்காரி. "மீனும் நண்டும்" என்று கூறிக்கொண்டே மின்னல்கொடியாள் சிரித்தாள்—மீனாவுக்குத் தெரியுமா, அந்தச் சிரிப்பு எவ்வளவு அழுத்தக்காரர்களின் பெட்டிகளை எல்லாம், திறந்திருக்கிறது என்று. அவள் மரம்போல நின்றாள். அன்று முதல் மின்னல்கொடியாள், மீனாவை நண்டு ஆக்கினாள்.
அன்று மின்னல்கொடியாளுக்குப் பிரத்யேகமான சந்தோஷம். ஜமீன் குடிகளின் பாதுகாப்புச் சங்கத் தலைவர் ஜெயச்சந்திரர், மின்னல்கொடியாளின், 'முதலியாரிடம்' ஒரு பந்தயம் கட்டினார்—அதாவது, முதலியாருக்கு ஆண் குழந்தை பிறக்குமென்று—இல்லை, பெண் தான் என்று முதலியார் கூறினார்—'ஆண்' என்றார் ஜெயச்சந்திரர் — பந்தயம் என்ன? என்று மின்னல்கொடி கேட்டாள்—ஒரு வைரத்திருகு பில்லை—உனக்கு என்றார், ஜெயச்சந்திரர்.
ஒரு வாரத்திற்கெல்லாம், 'முதலியாருக்கு' பெண் குழந்தை பிறந்தது. (வீட்டில் முதலியாரின் மனைவிக்கு) ஜெயச்சந்திரர் தோற்றார்—அதற்காக அவர் வருத்தப்படவில்லை—வைரத் திருகுபில்லையைத் தினம் தினம் மின்னல் கொடி தொடுவாளல்லவா, அது, அவருடைய இருதயத்தை அவள் பிரதிதினமும் தடவிக் கொடுப்பதற்குச் சமானம் என்று அவர் எண்ணிக்கொண்டார். கொஞ்சம் முந்திக் கொண்டதால் அவள் முதலியாரின் பொருளாகிவிட்டாள், இல்லாவிட்டால் ஜெயச்சந்திரர் தான்.....
மின்னல்கொடியாளுக்காகப் போட்டியிட்டவர்கள் பலர்—ஏழாவது கீர்த்தனை முடிவதற்குள் பாட்டு வாத்தியாருக்கும் பக்க வாத்தியக்காரருக்குமே பலமான போட்டி—சங்கீத விஷயமாக அல்ல—மின்னல்கொடியாள் விஷயமாகத்தான்!
ஒருமுறை மின்னல், தாளம் தவறிவிட்டாள்—பாட்டு வாத்தியாருக்கு, அது ஓர் அற்புதமான சந்தர்ப்பமாக அமைந்துவிட்டது.
தக்க தக்கிட்டா, தக்க தக்கிட்டா என்று உச்சரித்து படி, சிட்டிகை போட்டுக் காட்டினார்—பிறகு—மின்னலின் துடையிலே, அவரே அந்தத்தாளத்தைப் போட்டுக் காட்டினார், பாட்டு வாத்தியாருடன் ஒவ்வொரு நாளும் தவறாமல் வந்து மின்னலின் கீதப் பயிற்சியைக் கவனித்து வந்த, பிடில் முத்தையாவுக்குப் பிரமாதமான கோபம். "எப்படியய்யா, மின்னல்கொடியாளைத் தொட்டுத் தாளம் போட்டுக் காட்டலாம். ஏன், சொன்னால் போதாதா?" என்று கேட்க முடியுமா! தாளத்தின்மீதே பாய்ந்தார்—அதாவது பாட்டு வாத்தியாரின் தாள ஞானத்தையே குறை கூற ஆரம்பித்தார்—"உம்மிடம் எப்போதும் தாளம் சரியாக இருப்பதில்லை" என்றார். “அட அபசுரமே! நீயா என்னுடைய ஞானத்தைக் குறை கூற வந்துவிட்டாய்? என்று பாட்டு வாத்தியார் கண்டித்தார். "ஏனய்யா? உங்க ரெண்டு பேருடைய வித்துவத்தைப்பற்றி விலாதித்துக்கொள்ள என் வீடுதானா இடம்? இதற்குத்தானா மாதம் பதினைந்து” என்று மின்னலின் தாயார் முருகாயி கூறிய பிறகுதான், தாளச்சண்டை ஓய்ந்தது. இப்படிப் பலருக்குள், போட்டியை, சண்டையை மூட்டிவிட்ட மோகனச் சிரிப்புக்காரி, அந்த மின்னல்கொடியாள்.
ஜெயச்சந்திரர் 'பரிசாக'க் கொடுத்த வைரத் திருகுபில்லையை வைத்துக்கொண்டு, 'கூடத்திலே', ஜவ்வாது பொட்டைச் சரி பார்த்துக்கொண்டிருந்த சமயம் அது. படுக்கையறையைக் கூட்டப்போன மீனா, நிலக்கண்ணாடிமுன் நின்று கொண்டிருந்தாள், இரண்டோர் நிமிஷம். கூட்டும் சப்தம் கேளாதுபோகவேதான், மின்னல், 'நண்டு'வைக கூப்விட்டாள். கூப்பிட்டு, "அழகைப் பார்த்துக்கொள்கிறாயாடீ" என்று கேட்டாள். "இல்லை" என்று சொன்னாள், மீனா. அது, உண்மை, பொய் இரண்டும் கலந்த பேச்சு—மீனா கண்ணாடியைத் துடைக்கவில்லை—பார்த்துக்கொண்டுதான் இருந்தாள்—ஆனால், அவள் தன் அழகைப் பார்த்துக்கொள்ளவில்லை—நெற்றியிலே இருக்க வீக்கத்தை,ப் பார்த்துக் கொண்டாள். அவளுக்குக் கிடைத்த பரிசு அது!
அவள் கணவன் 'கோழிச் சண்டை' விடுபவன்—எத்தனையோவிதமான தொழில்செய்து பார்த்துக் கடைசியில், அவன் இந்தத் தொழிலைக் கண்டுபிடித்தான். ஒவ்வொரு நாளும், பள்ளிக்கூடத்துக்கு முன்புறம் 'கோழிச் சண்டை' விடுவான்—காசு திரட்டுவான்—பந்தயம்கூடக் கட்டுவார்கள், சிலர். கோழி, மில்டரி ஓட்டல் கின்னான் வாடகைக்குத்தந்து வந்தான்—அதாவது, வாரத்துக்கு ஒரு ஜதைகோழி தருவான்—எப்படியோ பாடுபட்டு, அந்தக் கோழிகளுக்குச் சண்டைபோடக் கற்றுக்கொடுத்துவிடுவான், கொண்டான். 'கொண்டைய நாயுடு' என்று கையிலே, பெரிய எழுத்திலே 'பச்சை' குத்திக்கொண்டுதான் இருந்தான்—ஆனால், ஊரார் அவனைக் கொண்டான் என்றுதான் அழைப்பார்கள்—கோழிக்கும் சண்டை போடும் திறமை வரும், ஞாயிற்றுக் கிழமையும் வந்துவிடும்—அன்று, ஸ்பெஷல் கோழிப்புலவு தயாராகிவிடும்—புதிய கோழிகள் கொடுப்பான் கின்னான் திங்கட்கிழமை. இப்படியே, கோழிகள் மாறிக்கொண்டே இருக்கும்-கோழிகளின் திறமைக்குத் தக்கபடி, கொண்டானுடைய போதை. ஒரு நாளைக்குக் கைலாயம் அழைக்துச் செல்வதாக இருக்கும், ஒரு நாளைக்கு எறும்பு கடித்த மாதிரிமட்டுமே இருக்கும். இந்தப் போதையின் அளவிலே அவன் அக்கரை காட்டி வந்ததால், கோழி வாடகைக்குப்பெறுவதைவிடச் சொந்தத்திலே வாங்கிவிடலாமே என்று எண்ணம் பிறக்கவில்லை. பிறந்தாலும், 'மாலையிலே அந்தச் சோலையிலே உள்ள மயக்க மருந்து' அந்த எண்ணத்தைக் கொன்றுவிடும்.
வாடகைப் பணத்தைச் சரியாகச் சிலசமயம் கொடுக்கமாட்டான், கொண்டான். சின்னான் சீறுவான். கொண்டான் கெஞ்சிப் பழக்கமில்லாதவன். எனவே, கோபமாகவே வீட்டுக்கு வருவான்— மிகக் கஷ்டப்பட்டு விஷயத்தைத் தெரிந்துகொள்வாள்—மீனா. பிறகு, அந்த மில்டரி ஓட்டல் 'அண்ணனை'ப் பார்த்து, நல்லதனமாகப் பேசி, கோழிகளைக் கொடுக்கும்படி சொல்வாள். அவனும் கொடுப்பான். மீனாவின் நடை நொடி பாவனை, முகவெட்டு எல்லாம் சின்னானுக்குப் பிடித்திருந்தது—ஆனால், 'அண்ணேன்' என்று அவள் கூப்பிடும்போதுமட்டும் அவனுக்குக் கண்ணில் 'சால்னா'த் துளி விழுந்தமாதிரி எரியும். 'அண்ணே' என்று மீனா சொன்ன உடனே சின்னான், "ஏண்டிம்மா தங்கச்சி!" என்று கேலியாகப் பதிலளிப்பான். முன் வார்த்தை தூது, பின்னால் வரும் வார்த்தைகள் சும்மா ஒப்புக்குக் கூறுவது, என்பது அவன் எண்ணம். மீனாவுக்கு அவனுடைய போக்கும் புரியாமல் போகவில்லை. ஆனால், கொண்டானுக்குத் துரோகம் செய்ய அவள் மனம் ஒப்புவதில்லை. கோழி வாங்கிப் போக வரும்போது, ஒரு கப் 'சாயா'வும் சின்னான் தருவான். "எண்ணே! அவருக்கு ஒரு ஐதை கோழியை விலைக்கேதான் வாங்கிக் கொடேன்; நீதான், பகவான் புண்யத்தாலே நல்லா சம்பாதிக்கிறயே, இந்த உபகாரம் செய்யறதானேண்ணேன்" என்று மீனா கேட்பாள். சின்னான், பரம திருப்தி அடைவான்—,'ஆவட்டும் தங்கச்சி செய்வோம்! எனக்கும் ரொம்ப நாளா மனசிலே எண்ணம் உண்டு. வேளை வரவேணுமில்லெ எதுக்கும்" என்று கூறுவான். மீனா, அவள் எதற்கு வேளை தேடுகிறான் என்பதை புரிந்து கொள்ளாமலில்லை. அவளுடைய எண்ணமெல்லாம் எப்படியோ தட்டிக் கொடுத்துக்கொண்டே சின்னானுடைய உதவியைப் பெற்றுத் தன் புருஷனை ஒரு வழிக்குக்கொண்டு வரவேண்டும் என்பதுதான். சின்னானின் நோக்கம் வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது—இஷ்டமில்லை—அத்தகைய சுபாவக்காரி அல்ல—ஆனாலும், அவனிடம் சண்டை போட்டுக்கொள்ளவும் இஷ்டமில்லை—என்னமோ ஒழிந்துபோகிறான்—நம்வரையில் நாம் ஜாக்ரதையாக இருப்போம் — என்று அவள் பாபம் எண்ணிக்கொண்டிருந்தாள்.
மின்னல்கொடியாளுக்குப் பரிசு கிடைத்த அன்று தான், வழக்கத்துக்கு மாறாகச் சின்னான், கோழி கேட்கவந்த மீனாவை, "தங்கச்சி! நல்ல சமயத்திலே வந்தே, வா வா" என்று அழைத்தான். கபீலென்று இருந்தது மீனாவுக்கு, முகம் ஒருவிதமாகிவிட்டது. இருந்தாலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு, "என்னாண்ணே, அவ்வளவு அக்கரையாக என்னைத் தேடின காரணம்?" என்று கேட்டாள்.
'தா! இத பாரு மீனா! நான் எப்பவும் மனுஷாளை மறக்கிற வழக்கம் கிடையாது" என்று பொதுவான தத்துவம் பேசினான், சின்னான்.
இவ்வளவும் கடையின் தாழ்வாரத்தில் நடக்கிறது.
கடை அமைப்பே, அவளுக்கு அன்றுதான் கொஞ்சம் பயம் தந்தது. தாழ்வாரத்துக்கும், உள்ளே சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கும், கொஞ்சம் தூரம் இருந்தது—ஒருவருக்கொருவர் தெரிய முடியாது; குறுக்கே இருந்த சுவரை எடுக்கும் விஷயமாக, கட்டிடக்காரருக்கும் சின்னாலுக்கும் தகராறு.
"கொஞ்சம் மாவு இடிக்கவேணும் மீனா, ஆள் வர வில்லை" என்று 'சேதி'யை ஆரம்பித்தான், சின்னான்.
உண்மையாகவேதான் அரிசியை ஆள் கொண்டுவந்து கொடுத்தான் — மகிழ்ச்சியாகவே, மீனா மா இடித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஓட்டலில் கூட்டம் குறைந்தது. குறும்புக்காரராக இருந்த இரண்டோர் ஆட்களை கடை வீதிக்கு வேறு வேலையாக அனுப்பிவிட்டான். சின்னான், முஸ்தீப்பு செய்துகொண்டு, 'கல்லா'வில் வேறு ஆளை உட்காரவைத்து விட்டு, மாவிடிக்கும் இடம் சென்றான். அவன் வந்த பிறகுதான், அந்த இடமும் ஒரு குகைபோல இருப்பது தெரிந்தது, மீனாவுக்கு. கொஞ்சம் பயந்தாள். சின்னான், அவளருகே சென்று கொஞ்சநேரம் நின்றுகொண்டிருந்தான். அவளும் அவனைக் கவனிக்காதவள்போலவே மாவிடித்து கொண்டிருந்தாள். போர் தொடுத்துவிடுவது என்று சின்னான் தீர்மானித்து, "தா!ஏன் இப்படி அவசர அவசாமாக வேலை செய்யணும்: கஷ்டமா இருக்குமே" என்று கூறிக் கொண்டை அவள் கரத்தைப் பிடித்தான். அவன் எப்போதுமே பார்த்ததில்லை, அப்படிப்பட்ட பரிதாபமான பார்வையை. மீனா கோபிக்கவில்லை, பதறவில்லை, பரிதாபம் கப்பிய முகத்தடன் அவனைப் பார்த்து, "அண்ணே! வேண்டாம் அண்ணேன், அதெல்லாம் வேண்டாம்; உனக்குக் கோடி புண்யம் உண்டு" என்று சொன்னாள். அவளுடைய ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் தோய்ந்துவந்த சோகம், அவனைச் செயலற்றவனாக்கிவிட்டது. அவளும் மௌனமானாள்! அவனும் செயலற்று நின்றான். அவள் முகம் கடுகடுத்துக் கொள்ளவில்லை— ஆனால் தாயிடம் மன்றாடும் குழந்தையின் முகமாக இருந்தது, மீனாவின் முகம். சிரிப்பதுபோலக்கூடக் காணப்பட்டாள்—அதாவது பற்கள் வெளியே தெரிந்தன—முகத்திலே மலர்ச்சி இல்லை. சின்னான் தோல்வியை சமாளித்துக்கொண்டு, "சரி!சரி! வேலை நடக்கட்டும்" என்று கூறிக்கொண்டே, அவளை அவசரமாக ஒரு முத்தமிட்டான். ஐயோ! கர்மமே!! என்று—அவள் கூச்சலிடவில்லை—கழுத்து நெரிக்கப்பட்டால் சிறு குழந்தை அழுமே, அதுபோலச் சொல்லிக்கொண்டே அவன் பிடியிலிருந்து விலகினாள், வேகமாக. அந்த வேகத்திலே எதிரிலிருந்த சுவரிலே மோதிக் கொண்டாள்! நெற்றியில் சிறிது காயம்—வீக்கம். சின்னான் சரேலென அந்த இடத்தைவிட்டுப் போய்விட்டான்—வழக்கமாக உட்காரும் இடத்தில் சென்று சோகமாக உட்கார்ந்து கொண்டான். அவள் மா இடித்துவிட்டு, அதனை ஒழுங்காகத் தட்டிலே கொட்டி ஓட்டல் ஆளிடம் கொடுத்துவிட்டு, வீடு வந்தாள். வரும்போது அவளும் சின்னானிடம் ஒன்றும் பேசவில்லை—சின்னானும் அவளைக் கவனிக்காததுபோலிருந்து விட்டான். கோழிகளை மட்டும் ஓட்டல் ஆள் கொடுத்தான்.
அந்த நெற்றிவீக்கத்தைத்தான்; மீனா, மின்னல்கொடியாளின் படுக்கையறைக் கண்ணாடி முன்பு நின்று, பர்த்துக் கொண்டாள்.
ஆண்களின் காமாந்தகாரத்தைத் தனக்குச் சாதகமாக கொண்டு, அவள்—மின்னல்கொடியாள் வைரத் திருகுபில்லையின் வனப்பைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். வறுமையினால் தாக்கப்பட்ட மீனா, ஆணின் காமத்துக்குப் பலியாகவில்லை—ஆனால், நெற்றித் தழும்பு, அவளுடைய வெற்றியைக் காட்டும் குறியாக இருந்தது. தழும்பைத் தடவிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது அந்தத் தரித்திரத்தால் தாக்குண்ட தையலின் மனதிலே, எவ்வளவு கொதிப்போ! யார் கண்டார்கள்!! எத்தனை ஏழைகளுக்கு இத்தகைய 'தழும்பு'களோ! யார் கூறமுடியும்?
🞸🞸🞸🞸