இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்பட்டுள்ளது
20
சகுந்தலா
டியது அவன் மனம்,'சுட்டு எரிச்சிருவா போலிருக்குதே!ஒரே பார்வை—ஆள் அவுட்! அவ்வளவு கோபம்! ஒஹொ
ஹோ!'என்று கனைத்தது அவன் உள்ளம்.
'அம்மா ஜீவகாருண்ய உபதேசம் புரிய வந்துட்டா! நட்ட செடிகளைப் புடுங்கி யெறிந்த கட்டரசி!’ என்று முணு முணுத்த ரகுமான் தன் கோபத்தைக் கதவிடம் காட்டினான் ஓங்கி அறைந்து
கதவைச் சாத்திய விதமே அடுத்த வீட்டுக்காரிக்குத் தனது மனோ கநிலேயை நன்றாகக் காட்டியிருக்கும் என்று நம்பினான் அவன்.
என்றாலும் ரகுராமன் உள்ளத்தில் வருத்தம் இல்லாமலில்லை. பக்கத்து வீட்டுக்குப் புதிதாகக் குடிபுகுந்தவர்களிடம் சுமுகமாக நடந்து கொள்ளவேண்டும்; உறவாடி மகிழாவிட்டாலும் வீண் சண்டையிட்டு அமைதியைக் கெடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது என்று நினைத்தவன் அவன். அதற்காகவே பல தினங்களாகத் தனது நலன்கள் பலவற்றை—செளகரிய வசதிகளை—விட்டுக்கொடுத்துத் தன் தாராளத் தன்மையை நிரூபிக்க முயன்றவன். எவ்வளவு முயற்சிகளெடுத்தும் என்ன பிரயோசனம்? எல்லாம் ஒரே நாளில் மண்ணைக் கவ்வி விட்டன.அதற்காக அவன் வருந்தினான்.
'அனைத்திற்கும் அந்த அலங்காரி தான் காரணம். தான் நட்ட செடிகளை அவள் ஏன் பிடுங்கிப்போடவேண்டும்?' என்று குற்றம் சாட்டியது ரகுராமனின் மனம்.
—3—
ரகுராமன் இனி அடுத்த வீட்டுப் பிரச்னைகளைப் பற்றிக் கவலைப் படுவதில்லை என்று நினைத்துக் கொண்டான். ஆனால் சக்தர்ப்பம் மறுபடியும் அவனுக்கு விரோதமாக வேலை செய்தது.
அன்று—அவன் நட்ட செடிகளை சகுந்தலா பிடுங்கி எறிந்ததனால் அவன் கோபமடைந்து அவள் வீட்டுப் பூனைக் குட்டியை உதைத்த தினத்தன்று—சாயங்காலம் ரகுராமன் வெளியே போவற்காகக் கிளம்பிய போதுதான் அது நடந்தது. அவன் கதவைப் பூட்டிவிட்டு முன்வாசலில் கால் வைத்ததும், பக்கத்து வீட்டிலிருந்து ஒரு பெரியவர் வந்தார். வாசல் படியிலே நின்றபடியே அவனைக் கவனித்தார்.
