122
விலைத்தரங்கள் போட்டு, இன்ன பரீக்ஷை தேறினவனுக்கு இத்தனை ரூபாய் கிரயம் என முடிவு செய்து வைத்து அதன்படி விவாஹங்கள் நடத்தும் வழக்கமில்லை.
சீனா, ஜப்பான், நவீன பாரசீகம் முதலிய எல்லா மனுஷ்ய தேசங்களிலேயும் விவாஹம் அன்பையே ஆதார மாகக்கொண்டு செய்யப்படுகிறது. இங்கே, பணத்துக்காக விவாஹங்கள் செய்து கொள்ளுகிறார்கள். சாதாரணமாகிப் பெண்களுக்கு விலைகூறி விற்பது வழக்கமாவே இருந்தது இப்போது “பூசுரர்” (பூமண்டலத்திலே தேவர்) ஆகிய பிராமணக் கூட்டத்தார் மாப்பிள்ளைக்கு விலை போட்டு விற்கத் தொடங்கி இருக்கிறார்கள். புண்ய பூமி ! பணம் கொடுக்கச் சொல்லி ஏழைக் குடும்பத்தாரை வகை செய்யும் போதுதான் துன்பம் அதிகப்படுகிறது. பெண்கள் ருதுவாகுமுன்பு விவாகம் நடந்து தீரவேண்டும். ஒரு ஜாதியிலே, ஒரு பிரிவிலே, ஒரு சாகையிலே, ஒரு கிளையிலோ ஒரு பகுதியியில், ஒரு வகுப்பிலே, ஒரு கோணத்திலே ஒரோரத்துக்குள்ளேதான் ஸம்பந்தங்கள் செய்துகொள்ள லாம். இல்லாவிட்டால் “ஸநாதன அதர்மம்” முட்ட வருகிறது. மாப்பிள்ளைகளோ உயர்ந்த கிரயங்கள கொடுத்தாலொழிய அகப்படுவதில்லை. முக்கால்வாசிச் குடும்பத்தார் நித்திய ஜீவனத்துக்கு வழியில்லாத ஏழைகள். நாலைந்து பெண்களைப் பெற்றுவிட்டால், இந்த ஏழைகள் என்ன செய்வார்கள்? திருநெல்வேலி ஜில்லாவில் எனக்குத் தெரிந்த ஒரு கிராமத்திலே ஒரு பெண்ணுக்கு விவாஹம் நடந்தபோது, இவளுடைய பெற்றோர் மாப்பிள்ளைக்குப்
பணங் கொடுத்தார்கள். பிறகு ருது சாந்தியின் போது, அந்த மாப்பிள்ளை, “ஐந்நூறு ரூபாய் கொடுத்தால் தான் ருதுசாந்தி செய்து கொள்வேன். இல்லாவிட்டால் பெண் உங்கள் வீட்டோடே இருக்கட்டும்” என்று சொல்லி ஐந்நூறு ரூபாய் தண்டம் வாங்கிக் கொண்டான்.
