குலை நடுங்கினார் மகேஷ் இடப்புறத்தில் நின்று விடாமல் ஒடிக் கொண்டிருந்த இருதயத்தை அழுத்தித் தேய்த்துக் கொண்டார் “மிஸ்டர் ரஞ்சித்!" விம்மினார்.
ரஞ்சனியின் கண்கள் அவளது காற் பெருவிரல்களையே இன்னமும் பார்த்த வண்ணம் இருக்கின்றன. உள்ளத்தின் உள்ளம் '144' போட்டது; ஊகூம், அழக் கூடாது; இந் நேரத்தில், அழவே கூடாது!-ஆனால், அவளது எழில் விழிகள் அழத் துடித்தன; சதுரங்கம ஆடிய கண்ணீர்த் திரளில், பொல்லாத அந்த அந்திமாலைப் பொழுது இப்போது ஊடும் பாவுமாகப் படம் வேறு காட்டித் தொலைக்கிறது!- தாயே, மாங்காட்டுக் காமாட்சி!... என்னை ஏன் இப்படி நித்த நித்தம் உயிர் செத்துச் செத்து, உயிர் பிழைக்கச் செய்கிறே?... அன்றைக்கே நான் செத்து மடிஞ்சிருக்கப்படாதா?’-மனம் அழுதது; புலம்பியது: “ஆமாங்க, அத்தான். நான் புண்ணியவதிதாங்க; பாவப் பட்ட இந்தப் பெண் ஜென்மத்துக்கு உங்களோட எல்லையில்லாத அன்பின் மூலம், ஈடுஎடுப்பில்லாத உங்களோட கருணையின் மூலம் எனக்குப் பாவவிமோசனம் கிடைக்கிறத்துக்குப் பூர்வ ஜென்மத்திலே புண்ணியம் செஞ்சிருந்த நான், வாஸ்தவத்திலேயே புண்ணியவதியே தானுங்க, அத்தான்!’-பத்து வருஷத்துக்குமுறல் ஓயாதா? ரஞ்சனி, ‘அ. . த்...தான்! “என்று கதறினாள்!
மின்னாமல் முழங்காமல் இடி. விழுந்து விட்டமாதிரி, பதறினார் ரஞ்சித்: "ரஞ்...!" என்று அலறினார்; ஒடினார்.
"அம்மா!... அம்மா!"
பயத்துடன் தாயைக் கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டு கவலையுடன் செருமினான் பாபு.
குற்றம் பார்க்கில், சுற்றம் இல்லை!
மகேஷ் ஒதுங்கியும் ஒதுக்கமாகவும் நின்றார்.
97
