நளவெண்பா/கலிதொடர் காண்டம்/பாடல் 271 முதல் 316

நளவெண்பா பக்கங்கள்

பாயிரம்

1.சுயம்வர காண்டம்

பாடல் 14 முதல் 54

பாடல் 55 முதல் 110

பாடல் 111 முதல் 168

2.கலிதொடர் காண்டம்

பாடல் 169 முதல் 220

பாடல் 221 முதல் 270

பாடல் 271 முதல் 316

3.கலிநீங்கு காண்டம்

பாடல் 317 முதல் 360

பாடல் 361 முதல் 405

நளனது பிரிவுத்துயர்

271. போயொருகால் மீளும் புகுந்தொருகால் மீண்டேகும்

ஆயர் கொணர்ந்த அடுபாலின் - தோயல்

கடைவார்தங் கைபோல் ஆயிற்றே காலன்

வடிவாய வேலான் மனம்.

272. சிந்துரத்தான் தெய்வ முனிவன் தெரிந்துரைத்த

மந்திரத்தால் தம்பித்த மாநீர்போல் - முந்த

ஒளித்ததேர்த் தானை யுயர்வேந்த னெஞ்சம்

வலித்ததே தீக்கலியால் வந்து.

273. தீக்கா னகத்துறையுந் தெய்வங்காள்! வீமன்தன்

கோக்கா தலியைக் குறிக்கொண்மின் - நீக்காத

காதலன்பு மிக்காளைக் காரிருளிற் கைவிட்டின்

றேதிலன்போற் போகின்றேன் யான்.

நளன் தமயந்தியை நீத்துச் சென்றது

274. ஏந்து மிளமுலையா ளின்னுயிருந் தன்னருளும்

பூந்துகிலும் வேறாகப் போயினான் - தீந்தேன்

தொடைவிரவு நாள்மாலை சூட்டினாள் தன்னை

இடையிருளிற் கானகத்தே யிட்டு.

275. தாருவெனப் பார்மேல் தருசந் திரன்சுவர்க்கி

மேருவரைத் தோளான் விரவார்போல் - கூரிருளிற்

செங்கா னகஞ்சிதையத் தேவியைவிட் டேகினான்

வெங்கா னகந்தனிலே வேந்து.

தமயந்தி விழித்துக்கொண்டு நளனைக் காணாது வருந்தியது

276. நீல மளவே நெகிழ நிரைமுத்தின்

கோல மலரின் கொடியிடையாள் - வேல்வேந்தே

எங்குற்ற யென்னா இனவளைக்கை நீட்டினாள்

அங்குத்தான் காணா தயர்ந்து.

277. வெய்ய தரையென்னும் மெல்லமளி யைத்தடவிக்

கையரிகொண் டெவ்விடத்துங் காணாமல் - ஐயகோ

என்னப்போய் வீழ்ந்தா ளினமேதி மென்கரும்பைத்

தின்னப்போம் நாடன் திரு.

278. அழல்வெஞ் சிலைவேட னம்புருவ ஆற்றா

துழலுங் களிமயில்போ லோடிக் - குழல்வண்

டெழுந்தோட வீழ்ந்தா ளிருகுழைமேற் கண்ணீர்க்

கொழுந்தோட வீமன் கொடி.

279. வான்முகிலும் மின்னும் வறுநிலத்து வீழ்ந்ததுபோல்

தானுங் குழலுந் தனிவீழ்ந்தாள் - ஏனம்

குளம்பான் மணிகிளைக்குங் குண்டுநீர் நாடன்

இளம்பாவை கைதலைமே லிட்டு.

பொழுது புலர்ந்தமை

280. தையல் துயர்க்குத் தரியாது தஞ்சிறகாம்

கையால் வயிறலைத்துக் காரிருள்வாய் - வெய்யோனை

வாவுபரித் தேரேறி வாவென் றழைப்பனபோல்

கூவினவே கோழிக் குலம்.

சூரியோதயம்

281. வான நெடுவீதி செல்லும் மணித்தேரோன்

தான மடந்தைக்குத் தார்வேந்தன் - போனநெறி

காட்டுவான் போலிருள்போய்க் கைவாங்கக் கானூடே

நீட்டுவான் செங்கரத்தை நின்று.

தமயந்தி நளன் அடிச்சுவடு கண்டு வருந்தியது

282. அல்லியந்தார் மார்ப னடித்தா மரையவள்தன்

நல்லுயிரு மாசையும்போல் நாறுதலும் - மல்லுறுதோள்

வேந்தனே என்று விழுந்தாள் விழிவேலை

சார்ந்தநீர் வெள்ளத்தே தான்.

தமயந்தி, மயில் முதலியவற்றை நோக்கி 'நளன் சென்ற வழி காட்டீர்' எனக் கூறியது

283. வெறித்த இளமான்காள்! மென்மயில்காள்! இந்த

நெறிக்கண் நடிதூழி வாழ்வீர் - பிறித்தெம்மைப்

போனாரைக் காட்டுதிரோ என்னாப் புலம்பினாள்

வானாடர் பெற்றிலா மான்.

ஒரு பாம்பு தமயந்தியைப்பற்றி விழுங்கலுற்றது

284. வேட்ட கரியை விழுங்கிப் பெரும்பசியால்

மோட்டு வயிற்றரவு முன்தோன்ற - மீட்டதனை

ஓரா தருகணைந்தாள் உண்தேன் அறற்கூந்தல்

போரார் விழியாள் புலர்ந்து.

285. அங்கண் விசும்பி னவிர்மதிமேற் சென்றடையும்

வெங்க ணரவுபோல் மெல்லியலைக் - கொங்கைக்கு

மேலெல்லாந் தோன்ற விழுங்கியதே வெங்கானின்

பாலெல்லாந் தீயுமிழும் பாம்பு.

தமயந்தி நளன் உதவிநாடி அழுதது

286. வாளரவின் வாய்ப்பட்டு மாயாமுன் மன்னவநின்

தாளடைந்து வாழுந் தமியேனைத் - தோளால்

விலக்காயோ வென்றழுதாள் வெவ்வரவின் வாய்க்கிங்

கிலக்காகி நின்றா ளெடுத்து.

287. வென்றிச் சினவரவின் வெவ்வா யிடைப்பட்டு

வன்துயராற் போயாவி மாள்கின்றேன் - இன்றுன்

திருமுகநான் காண்கிலேன் தேர்வேந்தே யென்றாள்

பொருமுகவேற் கண்ணாள் புலர்ந்து.

தமயந்தி தன் மக்களை நினைத்து வருந்தியது

288. மற்றொடுத்த தோள்பிரிந்து மாயாத வல்வினையேன்

பெற்றெடுத்த மக்காள் பிரிந்தேகும் - கொற்றவனை

நீரேனுங் காண்குதிரே என்றழுதாள் நீள்குழற்குக்

காரேனு மொவ்வாள் கலுழ்ந்து.

தமயந்தி தன் உயிர் நீங்கு நிலையில் நளனை நினைந்து வணங்கிக் கூறியது

289. அடையுங் கடுங்கானி லாடரவின் வாய்ப்பட்

டுடையுமுயிர் நாயகனே ஓகோ - விடையெனக்குத்

தந்தருள்வா யென்னாத்தன் தாமரைக்கை கூப்பினாள்

செந்துவர்வாய் மென்மொழியாள் தேர்ந்து.

ஒரு வேடன் அங்கு வந்தது

290. உண்டோ ரழுகுரலென் றொற்றி வருகின்ற

வெண்தோடன் செம்பங்கி வில்வேடன் - கண்டான்

கழுகுவாழ் கானகத்துக் காரரவின் வாயில்

முழுகுவாள் தெய்வ முகம்.

தமயந்தி அவ்வேடனை வேண்டிக் கொண்டது

291. வெய்ய அரவின் விடவாயி னுட்பட்டேன்

ஐயன்மீ ருங்கட் கபயம்யா - னுய்ய

அருளீரோ என்னா அரற்றினா ளஞ்சி

இருளீரும் பூணா ளெடுத்து.

வேடன் தமயந்தியைப் பாம்பின் வயினின்று மீட்டது

292. சங்க நிதிபோல் தருசந் திரன்சுவர்க்கி

வெங்கலிவாய் நின்றுலகம் மீட்டாற்போல் - மங்கையைவெம்

பாம்பின்வாய் நின்றும் பறித்தான் பகைகடிந்த

காம்பின்வாய் வில்வேடன் கண்டு.

தமயந்தி வேடன் உதவிக்கு நன்றி கூறியது

293. ஆருயிரும் நானு மழியாமல் ஐயாவிப்

பேரரவின் வாயிற் பிழைப்பித்தாய் - தேரில்

இதற்குண்டோ கைம்மா றெனவுரைத்தாள் வென்றி

விதர்ப்பன்றான் பெற்ற விளக்கு.

வேடன் தமயந்தியை விரும்பித் தன்னுடன் வர அழைத்தது

294. இந்து நுதலி எழில்நோக்கி ஏதோதன்

சிந்தை கருதிச் சிலைவேடன் - பைந்தொடிநீ

போதுவா யென்னுடனே யென்றான் புலைநரகுக்

கேதுவாய் நின்றா னெடுத்து.

தமயந்தி வேடனிடம் தப்பி ஓட முயன்றது

295. வேட னழைப்ப விழிபதைத்து வெய்துயிரா

ஆடன் மயில்போல் அலமரா - ஓடினாள்

தூறெலா மாகச் சுரிகுழல்வேற் கண்ணினீர்

ஆறெல்லா மாக வழுது.

தமயந்தி சீறிவிழிக்க வேடன் எரிந்து நீறானது

296. தீக்கட் புலிதொடரச் செல்லுஞ் சிறுமான்போல்

ஆக்கை தளர வலமந்து - போக்கற்றுச்

சீறா விழித்தாள் சிலைவேட னவ்வளவில்

நீறாய் விழுந்தா னிலத்து.

தமயந்தியை ஒரு வணிகன் கண்டு வினாவியது

297. அவ்வளவி லாதிப் பெருவழியி லாய்வணிகன்

இவ்வளவு தீவினையே னென்பாள்தன் - மெய்வடிவைக்

கண்டானை யுற்றான் கமலமயி லேயென்றான்

உண்டாய தெல்லா முணர்ந்து.

298. எக்குலத்தாய் யார்மடந்தை யாதுன்னூர் யாதுன்பேர்

நெக்குருகி நீயழுதற் கென்னிமித்தம் - மைக்குழலாய்

கட்டுரைத்துக் காணென்றான் கார்வண்டு காந்தாரம்

விட்டுரைக்குந் தார்வணிகர் வேந்து.

299. முன்னை வினையின் வலியால் முடிமன்னன்

என்னைப் பிரிய இருங்கானில் - அன்னவனைக்

காணா தழுகின்றே னென்றாள் கதிரிமைக்கும்

பூணாரம் பூண்டாள் புலர்ந்து.

வணிகன் தமயந்தியைச் சேதி நகரில் விட்டுச் சென்றது

300. சேதி நகர்க்கே திருவைச் செலவிட்டப்

போதிற் கொடைவணிகன் போயினான் - நீதி

கிடத்துவான் மன்னவர்தங் கீர்த்தியினைப் பார்மேல்

நடத்துவான் வட்டை நடந்து.

தமயந்தியைக் கண்ட பணிப்பெண்கள் சேதியரசன் தேவிக்கு அறிவித்தது

301. அற்ற துகிலு மறாதொழுகு கண்ணீரும்

உற்ற துயரு முடையவளாய் - மற்றொருத்தி

நின்றாளைக் கண்டோ ம் நிலவேந்தன் பொற்றேவி

என்றார் மடவா ரெடுத்து.

சேதிராசன் தேவி தமயந்தியை அழைத்து வரச் செய்தது

302. போயகலா முன்னம் புனையிழையாய் பூங்குயிலை

ஆய மயிலை யறியவே - நீயேகிக்

கொண்டுவா வென்றாள்தன் கொவ்வைக் கனிதிறந்து

வண்டுவாழ் கூந்தன் மயில்.

சேதியரசன் தேவி தமயந்தியை வினாவியது

303. அந்தா மரையி லவளேயென் றையுற்றுச்

சிந்தா குலமெனக்குத் தீராதால் - பைந்தொடியே

உள்ளவா றெல்லா முரையென்றா ளொண்மலரின்

கள்ளவார் கூந்தலாள் கண்டு.

தமயந்தியின் மறுமொழி

304. என்னைத் தனிவனத்திட் டென்கோன் பிரிந்தேக

அன்னவனைக் காணா தலமருவேன் - இந்நகர்க்கே

வந்தே னிதுவென் வரவென்றாள் வாய்புலராச்

செந்தேன் மொழிபதறாத் தேர்ந்து.

தமயந்தி அரண்மனையில் தங்கியிருந்தது

305. உன்றலைவன் தன்னை யொருவகையால் நாடியே

தந்து விடுமளவுந் தாழ்குழலாய் - என்றனுடன்

இங்கே யிருக்க இனிதென்றா ளேந்திழையைக்

கொங்கேயுந் தாராள் குறித்து.

வீமராசன் நளனையும் தமயந்தியையும் தேடிவர ஒரு மறையவனை ஏவியது

306. ஈங்கிவளிவ் வாறிருப்ப இன்னலுழந் தேயேகிப்

பூங்குயிலும் போர்வேற் புரவலனும் - யாங்குற்றார்

சென்றுணர்தி யென்று செலவிட்டான் வேதியனைக்

குன்றுறழ்தோள் வீமன் குறித்து.

மறையோன் சேதிநாடு சென்று தமயந்தியைக் கண்டது

307. ஓடும் புரவித்தேர் வெய்யோ னொளிசென்று

நாடு மிடமெல்லாம் நாடிப்போய்க் - கூடினான்

போதிற் றிருநாடும் பொய்கைத் திருநாடாம்

சேதித் திருநாடு சென்று.

308. தாமஞ்சே ரோதித் தமயந்தி நின்றாளை

ஆமென் றறியா அருமறையோன் - வீமன்

கொடிமேல் விழுந்தழுதான் கொம்புமவன் செம்பொன்

அடிமேல் விழுந்தா ளழுது.

மறையோன் சேதியரசியிடம் தமயந்தியின் நிலை அறிவித்ததும் அவள் துயரும்

309. மாரி பொருகூந்தன் மாதராய் நீபயந்த

காரிகைதான் பட்டதுயர் கண்டாயோ - சோர்குழலும்

வேணியாய் வெண்டுகிலும் பாதியாய் வெந்துயருக்

காணியாய் நின்றா ளயர்ந்து.

310. தன்மக ளாவ தறியாத் தடுமாறாப்

பொன்வடிவின் மேலழுது போய்வீழ்ந்தாள் - மென்மலரைக்

கோதிப்போய் மேதி குருகெழுப்புந் தண்பணைசூழ்

சேதிக்கோன் தேவி திகைத்து.

சேதிராசன் தமயந்தியை அவள் தந்தை நகருக்கு அனுப்பியது

311. கந்தனையுங் கன்னியையுங் கண்டாயி னுஞ்சிறிது

தன்துயரந் தீர்ந்து தனியாறத் - தந்தை

பதியிலே போக்கினான் சேதியர்கோன் பண்டை

விதியிலே போந்தாளை மீண்டு.

தமயந்தியைக் கண்ட குண்டினபுர மக்களின் துயரம்

312. கோயிலு மந்தப் புரமும் கொடிநுடங்கும்

வாயிலும் நின்று மயங்கியதே - தீயகொடும்

கானாள மக்களையுங் கைவிட்டுக் காதலன்பின்

போனாள் புகுந்த பொழுது.

313. அழுவார் விழுவா உயிர்ப்பார்

தொழுவார் தமரெங்குஞ் சூழ்வார் - வழுவாக்

காமநீ ரோதக் கடல்கிளர்ந்தால் ஒத்தவே

நாமவேல் வீமன் நகர்.

314. தந்தையைமுன் காண்டலுமே தாமரைக்க ணீர்சொரியச்

சிந்தை கலங்கித் திகைத்தலமந் - தெந்தாயான்

பட்டதே யென்னப்போய் வீழ்ந்தாள் படைநெடுங்கண்

விட்டநீர் மேலே விழ.

தமயந்தியைக் கண்ட தாய்தந்தையரும் சுற்றத்தாரும் கொண்ட துயர்

315. செவ்வண்ண வாயாளுந் தேர்வேந் தனுமகளை

அவ்வண்ணங் கண்டக்கா லாற்றுவரோ - மெய்வண்ணம்

ஓய்ந்துநா நீர்போ யுலர்கின்ற தொத்ததமர்

நீந்தினார் கண்ணீரி னின்று.

316. பனியிருளிற் பாழ்மண் டபத்திலே யுன்னை

நினையாது நீத்தகன்ற போது - தனியேநின்

றென்னினைந்து என்செய்தா யென்னாப் புலம்பினாள்

பொனினைத்தாய் நோக்கிப் புலர்ந்து.

கலிதொடர் காண்டம் முற்றும்